Παραδοσιακά, η δεκάδα των καλύτερων ταινιών των αναγνωστών του Flix για το ημερολογιακό έτος 2023 κλείνει οριστικά την κινηματογραφική χρονιά που αφήνουμε πίσω μας.
Διαβάστε ακόμη: Αυτές είναι οι 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς που μόλις τέλειωσε για τους συντάκτες του Flix
10. Το Μπλε Καφτάνι (Le Bleu du Caftan) της Μαριάμ Τουζανί
Ο Χαλίμ και η Μίνα έχουν ένα παραδοσιακό ραφείο σε μια από τις παλαιότερες γειτονιές του Μαρόκου. Ο Χαλίμ έμαθε την τέχνη της ραπτικής δίπλα στον αυστηρό πατέρα του. Από μικρό αγόρι εκπαιδεύτηκε στο να κόβει με χειρουργική ακρίβεια το μετάξι, να κεντά με υπομονή και επιδεξιότητα την χρυσή κλωστή στα σχέδια, να σβήνει τα τελειώματα του ρούχου με τέχνη στην κρυφοβελονιά. Μόνο που δεν είναι το μόνο κρυφό, το οποίο τελειοποίησε. Ως ομοφυλόφιλος άντρας σε άκαμπτη μουσουλμανική χώρα, ο Χαλίμ έπρεπε να κρύβει την πραγματική του φύση και να την ικανοποιεί μυστικά, κάποιες κλεφτές ώρες της εβδομάδας στο χαμάμ. Πόσα γνώριζε η Μίνα, πόσα ένιωθε πάντα μέσα της, πόσα δεν τόλμησε να αντιμετωπίσει; Κανείς δεν ξέρει. Γιατί κι εκείνη περιορίστηκε στο στενό ύφασμα του ρόλου της: ικανή να είναι μπροστά, στη βιτρίνα του ραφείου, στο χειρισμό των πελατών. Τι γινόταν πίσω, δεν ήταν η θέση της να ψάξει.
Μόνο που οι καιροί άλλαξαν. Οι πελάτισσες θέλουν πια ρούχα φθηνότερα, πιο γρήγορα, άμεσα και εύκολα. Κανείς δεν εκτιμά την τέχνη της βελονιάς, όπως παλιά. Η τύχη του ραφείου δοκιμάζεται και για αυτό, ο Χαλίμ και η Μίνα προσλαμβάνουν τον Γιουσέφ, έναν νεαρό, ταλαντούχο μαθητευόμενο. Και τότε δοκιμάζεται και ο Χαλίμ, και η σχέση τους, αλλά και η ελπίδα ευτυχίας σε μία αναχρονιστική κοινωνία που δεν συγχωρεί.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Μπλε Καφτάνι»
Η τέχνη της ραπτικής έχει μυστικά. Σχεδόν όσα κι ο ράφτης της. Μία ταινία που κόβει αρχικά πάνω σε προβλέψιμο πατρόν, αλλά σε αιφνιδιάζει και σε αποζημιώνει με την ποιότητα των μεταξένιων της υλικών και την τρυφερότητα με την οποία τα χειρίζεται. Βραβείο FIPRESCI, Κάννες 2022. Βραβείο Κοινού, Νύχτες Πρεμιέρας 2022. Επίσημη πρόταση του Μαρόκου για το Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας.
9. Πεσμένα Φύλλα (Fallen Leaves) του Ακι Καουρισμάκι
Ηρωές της νέας ταινίας του Ακι Κουαρισμάκι είναι δυο άνθρωποι στα πολύ χαμηλά της ζωής (φυσικά). Η όμορφη, αγγελική Ανσα, αποφασισμένη να κάνει ό,τι δουλειά της προσφέρουν για να βγάλει τα προς το ζην. Κι ένας εργάτης, του οποίου το όνομα δεν θα μάθουμε ποτέ, αλκοολικός, ταγμένος να κόψει το ποτό. Οι δυο τους θα γνωριστούν σ' ένα καραόκε μπαρ, θα θελήσουν να ξανασυναντηθούν, αλλά ο αέρας θα παρασύρει το χαρτάκι με το τηλέφωνο της Ανσα, μαζί με μπόλικα φθινοπωρινά φύλλα. Από αυτή τη στιγμή, οι δυο ερωτευμένοι θα προσπαθήσουν να φτιάξουν τη ζωή τους και να βρουν ο ένας τον άλλο στην καρδιά του Ελσίνκι.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τα «Πεσμένα Φύλλα»
Τα «Πεσμένα Φύλλα» είναι ένα γλυκό τίποτα. Και άρα τα πάντα. Οχι, η νέα ταινία του Ακι Καουρισμάκι σίγουρα δεν είναι σπουδαία, δεν έχει την ανθρωπιστική ευαισθησία των τελευταίων έργων του, ή μια ιδιαίτερα πρωτότυπη ιδέα. Είναι, όμως, φτιαγμένη με τα δικά του χαρακτηριστικά συστατικά σε τόσο τέλεια ισορροπία, που μπορεί να σου ραγίσει την καρδιά και να την ξαναφτιάξει, χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι.
8. Η Φάλαινα (The Whale) του Ντάρεν Αρονόφσκι
Ο Τσάρλι του Μπρένταν Φρέιζερ (σε έναν ρόλο που απαίτησε και σωματική μεταμόρφωση αλλά και δεκάδες κιλά επιπλέον προσθετικών) δουλεύει ως καθηγητής online μαθημάτων συγγραφής από το σπίτι. Δεν ανοίγει ποτέ την κάμερα όταν παραδίδει το μάθημά του, αρνούμενος να δείξει στην τάξη του τον αληθινό του εαυτό: ο Τσάρλι είναι ακραία παχύσαρκος, αποκομμένος από την ζωή και γεμάτος τύψεις και βαριές αναμνήσεις από μία ζωή που πολύ πιθανόν να φτάνει στο τέλος της.
Κατά την διάρκεια πέντε ημερών, στο σπίτι που αποτελεί τα τελευταία χρόνια και ολόκληρο τον κόσμο του, ο Τσάρλι θα δεχτεί τις επισκέψεις της μοναδικής φίλης του με την οποία τον συνδέει μια κοινή τραγωδία (Χονγκ Τσάου), της απόμακρης κόρης του με την οποία ίσως πλέον κάθε δεσμός έχει καταστραφεί (Σέιντι Σινκ), ενός νεαρού ιεροκήρυκα που μοιάζει να είναι εξίσου χαμένος με εκείνον και, φυσικά, της πρώην γυναίκας του που, αν και χρόνια μετά τον χωρισμό τους, δείχνει να διατηρεί την δική της μοναδική θεώρηση των πραγμάτων (Σαμάνθα Μόρτον).
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τη «Φάλαινα»
Πιστός στους κώδικες του, αλλά αποφεύγοντας τεχνηέντως τις παγίδες που επιφέρει το πάθος (του), ο Ντάρεν Αρονόφσκι είναι πιο ψύχραιμος από ποτέ, σε μια ταινία που χάρισε στον Μπρένταν Φρέιζερ το Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.
7. Tar του Τοντ Φιλντ
Η Λίντια Ταρ της Κέιτ Μπλάνσετ είναι η μαέστρος της συμφωνικής ορχήστρας του Βερολίνου, μια γυναίκα στο απόγειο της καριέρας της. Εχοντας κατακτήσει κάθε έπαινο βραβείο ή αξίωμα που θα μπορούσε, ετοιμάζεται να διευθύνει την 5η Συμφωνία του Μάλερ σε μια παράσταση που θα ηχογραφηθεί ζωντανά ενώ την ίδια στιγμή ετοιμάζεται για την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας της. Δυναμική, απαιτητική, προκλητική, αμετανόητη, ανταγωνιστική, εγωκεντρική, είναι την ίδια στιγμή γοητευτική με τον τρόπο μιας αληθινής ιδιοφυΐας και ενός ταλέντου που ξέρει το μέγεθος και την αξία του. Εχοντας χτίσει από την αρχή τον εαυτό της και τη ζωή της μέσα από τη μουσική, τις επιτυχίες και τις απόψεις της, η Λίντια ζει μια οχυρωμένη ζωή με τη σύντροφό της και τη μικρή τους κόρη στο επικά μινιμαλιστικό διαμέρισμά τους στο Βερολίνο και στο υπέροχο γραφείο της στη φιλαρμονική, όταν τουλάχιστον δεν ταξιδεύει ανά τον κόσμο με την αφοσιωμένη βοηθό της, που έχει κι εκείνη τις δικές της φιλοδοξίες. Οπως όμως μπορείτε να φανταστείτε, όταν κάποιος έχει φτάσει τόσο ψηλά, κυριολεκτικά στην κορυφή, κι έχει μείνει εκεί για τόσο καιρό, η μόνη πορεία που μπορεί να ακολουθήσει είναι προς τα κάτω. Και κάπως έτσι, η ατσάλινη, γυαλιστερή εικόνα της Λίντια αρχίζει να εμφανίζει ρωγμές, όταν μια σειρά από φήμες για απρεπή συμπεριφορά αποκτούν πρόσφυση, την ίδια στιγμή που μια νέα τσελίστρια στην συμφωνική, αρχίζει να κεντρίζει έντονα το ενδιαφέρον της.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Tar»
Η Κέιτ Μπλάνσετ είναι καλύτερη από ποτέ σε μια ταινία χαρακτήρων εξίσου συναρπαστική με οποιοδήποτε θεαματικό blockbuster. Εξι υποψηφιότητες για Οσκαρ, ανάμεσα στα οποία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Α' Γυνακείου Ρόλου.
6. Ζώνη Ενδιαφέροντος (The Zone of Interest) του Τζόναθαν Γκλέιζερ
Το πρώτο πράγμα που σε καλύπτει μ' ένα στρώμα ψύχους είναι η φωτογραφία του «The Zone of Interest», της πρώτης δουλειάς που παρουσιάζει ο Βρετανός Τζόναθαν Γκλέιζερ μετά το «Κάτω από το Δέρμα» του 2014. Τόσο καθαρή ώστε να διαγράφεται κάθε λεπτομέρεια της πλούσιας, καταπράσινης φύσης, του ολόλευκου δέρματος, του γυαλιστερού μαύρου σκύλου, των καλοσιδερωμένων ρούχων. Τόσο αποστειρωμένη ώστε, χωρίς αιτιολογία, να σε σπρώχνει μακριά. Η περίσταση μοιάζει ειδυλλιακή - το ένστικτο σε έχει ήδη βυθίσει στον εφιάλτη. Αυτή είναι η ιστορία, χαλαρά βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μάρτιν Εϊμις του 2014, της καθημερινότητας του Ρούντολφ Ες και της οικογένειάς του, όσο έζησαν στο κομψό σπιτάκι με τον κήπο, δίπλα στο ποτάμι, αντικριστά στον τοίχο του Αουσβιτς. Γύρω από το στρατόπεδο, η «ζώνη ενδιαφέροντος». Μέσα στο σπίτι, μια μπαναλιτέ που παραλύει τις αισθήσεις. Τρόμος, ησυχία και χαμόγελο.
Ο Ρούντολφ Ες, ο Διοικητής του Αουσβιτς, είναι ένας ήρεμος άντρας, σύζυγος με κατανόηση - ακόμα κι όταν η γυναίκα του, Χέντβιγκ (η ήδη πολυβραβευμένη για το ρόλο της, Σάντρα Ούλερ), στα πρόθυρα της νεόπλουτης υστερίας), προβάλλει αντιστάσεις για την επικείμενη μετάθεσή του: εκείνη δεν θέλει να μετακομίσουν, θέλει να μείνουν εδώ, είναι ιδανικός τόπος για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, δίπλα στη φύση, με την απλότητα της βουκολικής ζωής. Η ζωή στο σπίτι κυλά με τις αναμενόμενες μεταπτώσεις, εντολές στις υπηρέτριες (αποστεωμένες, βωβές κοπέλες, τυχερές που κάθε τόσο η κυρία τούς μοιράζει ρούχα κι εσώρουχα που βρήκε... πού;), «εργάτες» με ριγέ στολές που φέρνουν «λίπασμα» για τον κήπο, ευχάριστο απογευματινό τσάι με άλλες κυρίες αξιωματικών και χαριτωμένα κουτσομπολιά, ή σχόλια για μόδες, σαν το όμορφο φορεματάκι που η μία πήρε από εκείνη την Εβραιοπούλα. Ανεμελιά για τα παιδιά που απολαμβάνουν το μπάνιο τα Σαββατοκύριακα, ή παίζουν στα κρεβάτια τους - με οδοντικές γέφυρες που φυλούν σ' ένα κουτάκι. Εντάσεις με την πεθερά, τη μητέρα της Χέντβιγκ, τη μόνη που αφήνει να διαφανεί μια απορία για το ανθυγιεινό περιβάλλον. Και στο φόντο το φουγάρο που φτύνει μαύρο καπνό και δυσοσμία που νομίζεις ότι αισθάνεσαι.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τη «Ζώνη Ενδιαφέροντος»
Η «κοινοτοπία του Κακού» σε μορφή οικογενειακού δράματος, ή ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, όταν αυτός είναι ο Ρούντολφ Ες. Η πιο δυνατή ταινία της χρονιάς.
5. Περασμένες Ζωές (Past Lives) της Σελίν Σονγκ
«In-Yun» στην Κορεατική παράδοση είναι το κάρμα των ανθρώπων. Αν δύο άνθρωποι συναντηθούν τυχαία, αγγιχτούν καθώς διασχίζουν έναν πολυσύχναστο δρόμο, ή κάτσουν δίπλα ο ένας στον άλλον κι αυτό είναι η αρχή μιας γνωριμίας τότε είναι το« «In-Yun» τους. Γιατί σημαίνει ότι στις προηγούμενες ζωές τους, αυτοί οι άνθρωποι ήταν και πάλι γνώριμοι, οικείοι. Η Νόρα, όταν ήταν ακόμα «Ναν», έφυγε με την οικογένειά της στην Αμερική. Ηταν μόνο 11 χρονών, αλλά είχε αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση με τον συμμαθητή της Χέι-Σανγκ. Τα δυο παιδιά έκαναν τα πάντα μαζί. Οι μητέρες τους έλεγαν ότι είναι ερωτευμένα.
Η Ναν όμως μετακόμισε στην Νέα Υόρκη, άλλαξε το όνομά της σε Νόρα, μεγάλωσε, έγινε συγγραφέας κι ο Χέι-Σανγκ παρέμεινε στη Σεούλ. Να τη σκέφτεται. Σε προ-facebook καιρούς πόσο εύκολο ήταν να βρει ο ένας τον άλλον; Κι όμως ένα τυχαίο ποστ στο board του διάσημου σκηνοθέτη πατέρα της, ένα μέιλ και οι 23χρονοι πλέον νέοι άρχισαν να μιλούν με Skype. Η σύνδεσή τους ήταν ακόμα δυνατή. Ο ένας ανυπομονούσε να περάσουν οι ώρες και να μιλήσει στον άλλον. Χάθηκαν και πάλι και ξαναβρέθηκαν στο Facebook στα 35 τους. Εκείνη ήταν παντρεμένη με έναν λευκό αμερικανό συγγραφέα. Εκείνος μόλις είχε χωρίσει από την κοπέλα του, αλλά ερχόταν στην Νέα Υόρκη για λίγες μέρες. Ενα ταξίδι που δεν έμελε να είναι απλώς διακοπές. Γιατί το «In-Yun» δεν διακόπτεται ποτέ -τρέχει σε κύκλους, αλλάζει ζωές κι αιώνες, αλλά παραμένει δυνατό.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τις «Περασμένες Ζωές»
Μasterclass για το πώς να αποφύγεις κάθε κλισέ, να κοιτάξεις τις ανθρώπινες σχέσεις με ειλικρίνεια, στοχασμό, συγκίνηση, βάθος - και να το κάνεις να μοιάζει απλό. Το ντεμπούτο της Σελίν Σονγκ είναι η ταινία που κλείνει κανείς στην καρδιά του. Ακόμα κι αν του τη ραγίζει.
4. Τα Πνεύματα του Ινισέριν (The Banshees of Inisherin) του Μάρτιν ΜακΝτόνα
Τοποθετημένη στο πλασματικό απομονωμένο νησί του Ινίσεριν, κοντά στις ακτές της Ιρλανδίας το 1923, η ταινία πιάνει την αρχή της αφήγησής της, την μέρα που ο Κολμ, ανακοινώνει στον κολλητό του Πάρικ πως δεν θέλει πια να είναι φίλοι και πως θα πρέπει να σταματήσει να του μιλά. «Απλά δεν σε συμπαθώ πια» του λέει, όταν ο Πάρικ προσπαθεί να καταλάβει για ποιο λόγο δεν μπορούν να πίνουν πλέον τις μπίρες τους μαζί κάθε απόγευμα στις δύο. Ο Κολμ είναι αποφασισμένος πως δεν έχει χρόνο για άσκοπες πολυλογίες και ανούσιες κουβέντες, προτιμά να περάσει τα χρόνια που του απομένουν μέχρι να πεθάνει, συνθέτοντας μουσική, θέλοντας να αφήσει πίσω του κάτι που θα κάνει τους ανθρώπους να τον θυμούνται. «Κανείς δεν θυμάται κάποιον μόνο και μόνο επειδή ήταν καλός άνθρωπος» λέει.
Κι όταν ο Πάρικ επιμένει να προσπαθεί να χτίσει γέφυρες, για να αναθερμάνει την φιλία τους, ο Κολμ τον απειλεί πως για κάθε φορά που θα τον ενοχλεί, για κάθε φορά που θα του ξαναμιλήσει, θα κόβει ένα δάχτυλο του χεριού του με ένα κλαδευτήρι. Μια απειλή που απροσδόκητα, θα κάνει σύντομα πράξη, κάνοντας τον Πάρικ να καταλάβει ότι δεν αστειεύεται, αλλά όχι και να τον πείσει να σταματήσει να προσπαθεί να τον κερδίσει ξανά.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τα «Πνεύματα του Ινισέριν»
Η νέα ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα δεν είναι τίποτα λιγότερο από σπουδαία. Με έναν εξαιρετικά αστείο, απολαυστικό κι εξαιρετικά θλιμμένο τρόπο. 9 υποψηφιότητες για Οσκαρ, ανάμεσα στις οποίες Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και υποψηφιότητες για τους τέσσερις βασικούς ηθοποιούς της.
3. Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού (Killers of the Flower Moon) του Μάρτιν Σκορσέζε
Ο Μάρτιν Σκορσέζε διασκευάζει (στο σενάριο με τον Ερικ Ροθ του «Forrest Gump», του «Dune», της παραγωγής του «Mank») την έρευνα του Ντέιβιντ Γκραν «Killers of the Flower Moon: An American Crime and the Birth of the FBi» που κυκλοφόρησε το 2017. Η ιστορία τοποθετείται τη δεκαετία του 1920 και περιστρέφεται γύρω από τα μέλη της φυλής των Ινδιάνων Οσέιτζ, οι οποίοι μετά από την ανακάλυψη πετρελαίου, στις εκτάσεις που τους παραχωρήθηκαν για να ζήσουν, έγιναν οι άνθρωποι με το μεγαλύτερο κατά κεφαλή εισόδημα στον κόσμο. Αντιστρέφοντας τους άγραφους νόμους της εποχής, έζησαν στην Οκλαχόμα σαν μια σεβαστή αριστοκρατία και αναμείχθηκαν με τους λευκούς, δίνοντας το στίγμα μιας ουτοπικής συνύπαρξης που διακόπηκε απότομα όταν μυστηριώδεις δολοφονίες άρχισαν να αποδεκατίζουν ουσιαστικά τη φυλή, αναγκάζοντας το νεόκοπο τότε FBI του Εντγκαρ Τζ. Χούβερ να αναλάβει δράση.
Οι «Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» δεν είναι όμως μια αστυνομική ταινία. Ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο μια αστυνομική ταινία, όπως δεν είναι μια ταινία για τους Ινδιάνους (όσο κι αν κινηματογραφικά και εξωκινηματογραφικά κάνει για την εκπροσώπηση τους τα μεγαλύτερα βήματα που τόλμησε ποτέ το σύγχρονο Χόλιγουντ) ή μια ταινία για τη γέννηση και ουσιαστικά εγκαθίδρυση του FBI. Οι «Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» είναι μια σκορσεζική ταινία, με όλη τη σημασία της λέξης αφού στον τεράστιο καμβά της χωράει όλο το εμμονικό σύμπαν του δημιουργού της. Στο επίκεντρο βρίσκεται ένας ακόμη σκορσεζικός ήρωας (και, φυσικά, η άνοδος και η πτώση του) μέσα από τα μάτια του οποίου θα γίνουμε μάρτυρες μιας τραγωδίας που, συνταρακτικά, αφηγείται τη βία πάνω στην οποία γεννήθηκε η Αμερική και ταυτόχρονα μάρτυρες μιας ταινίας που μεγαλώνει ακόμη περισσότερο για να γίνει ένα δοκίμιο πάνω στην βία που ορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, δηλητηριάζοντας ερήμην ή ηθελημένα κάθε καλό αυτού του κόσμου.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού»
Με ένα - συναρπαστικό, κλασικό και γι’ αυτό απίστευτα μοντέρνο, επίκαιρο έως και επείγον για κάθε εποχή αλλά ακριβώς για το σήμερα - έπος 260 λεπτών, ο Μάρτιν Σκορσέζε αφηγείται ξανά και αριστουργηματικά την ιστορία που έφτιαξε την Αμερική.
2. Η Ανατομία μιας Πτώσης (Anatomy of a Fall) της Ζιστίν Τριέ
Η Σάντρα κι ο Σαμιουέλ έχουν μετακομίσει τα τελευταία χρόνια στο πατρικό του σπίτι στις γαλλικές Αλπεις. Εκείνη, επιτυχημένη συγγραφέας. Εκείνος, παρόλο το ταλέντο του, αδυνατεί να τολμήσει το πρώτο του βιβλίο. Αντ' αυτού, διδάσκει τρεις φορές την εβδομάδα σε σχολείο της Γκρενόμπλ και έχει αναλάβει και την εκπαίδευση του Ντάνιελ, του 11χρονου γιου τους, ο οποίος μετά από ένα ατύχημα έχει μείνει ημίτυφλος. Ο Σαμιουέλ έχει μείνει πίσω, έτσι νιώθει, κι ο ανταγωνισμός με τη Σάντρα δημιουργεί εντάσεις. Οταν μία νεαρή δημοσιογράφος φτάνει στο σαλέ τους για να της πάρει συνέντευξη για το τελευταίο της best seller, εκείνος σναπάρει. Παίζει το «P.I.M.P» του 50 Cent στη διαπασών και στο repeat, για να μην μπορούν να μιλήσουν. Η δημοσιογράφος φεύγει και το ίδιο κι ο Ντάνιελ - βγάζει τον σκύλο βόλτα, όπως κάνει πάντα όταν οι γονείς τσακώνονται. Μόνο που όταν επιστρέφει βρίσκει το πτώμα του πατέρα του στο χιόνι. Εχει πέσει από το παράθυρο της σοφίτας, αυτοκτονώντας; Ή κάποιος τον έσπρωξε; Η Σάντρα βρίσκεται να κατηγορείται για τη δολοφονία του άντρα της. Μία δίκη που ανατέμνει την πτώση για να αποδειχθούν τα αίτια αυτού του θανάτου, αλλά τελικά κάνει πολλά περισσότερα: αναλύει έναν γάμο, τις δυναμικές του, τις πλευρές του δίκιου και του άδικου, τα δικαιώματα και τις ευθύνες, τις τύψεις και τις κατηγορίες, την αγάπη και την οργή που πολλές φορές συνυπάρχουν.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για την «Ανατομία μιας Πτώσης»
Ανατομία ενός δυνατού, σύνθετου, εμβριθούς σεναρίου. Ανατομία μίας λιτής, στιβαρής σκηνοθεσίας. Ανατομία μίας μεγάλης πρωταγωνίστριας. Αυτός είναι ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ Καννών 2023, που έκανε την Ζιστίν Τριέ την τρίτη μόλις γυναίκα που κερδίζει το μεγάλο βραβείο.
1. Οπενχάιμερ (Oppenheimer) του Κρίστοφερ Νόλαν
«Fusion» Πυρηνική Σύντηξη: όταν δύο ή περισσότερα άτομα συγχωνεύονται σε ένα μεγαλύτερο. Οταν συμβαίνει αυτό, παράγεται τεράστια ποσότητα θερμικής ενέργειας. Ουάσινγκτον, 1959. H Aμερικανική Γερουσία συντάσσει μία σειρά ακροάσεων για να εγκρίνει ή να απορρίψει την υποψηφιότητα του Λούις Στράους (επιχειρηματία που εξελίχθηκε σε πολιτικό και κομβική φιγούρα της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας) για το Υπουργείο Εμπορίου και Βιομηχανίας της Κυβέρνησης Αϊζενχάουερ. Ο Στράους αναγκάζεται να απαντήσει σε κρίσιμα ερωτήματα για το ρόλο του στην κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας, αλλά, κυρίως, για την σχέση του με τον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ - την αρχική εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του και μετέπειτα την εμπλοκή του στην καταδίωξή του.
«Fission» Πυρηνıκή Σχάση: η διαδικασία. πυρηνικής διάσπασης κατά την οποία ένας ασταθής. πυρήνας χωρίζεται σε δύο τµήµατα συγκρίσιµης µάζας. Ουάσιγκτον, 1954. Το διοικητικό συμβούλιο της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, εν μέσω της αντικομμουνιστικής υστερίας του μακαρθισμού που επικρατούσε, εξετάζει το αίτημα να αφαιρεθεί από τον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ η «άδεια ασφαλείας», με το σκεπτικό ότι ήταν Κομμουνιστής και πιθανός προδότης - αποτελούσε κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ. Μία σειρά μυστικών ακροάσεων ακολουθεί, όπου ο επιστήμονας περνάει «ιερά εξέταση» της δημόσιας αλλά και προσωπικής του ζωής.
Με αυτές τις δύο λέξεις/ορισμούς κβαντικής φυσικής, ο Κρίστοφερ Νόλαν μάς κλείνει το μάτι για την μεγάλη έκρηξη: την κυριολεκτική - το καταστροφικό μανιτάρι πάνω από τη Χιροσίμα. Αλλά και τη συμβολική - της (βολικής ιστορικά) καταρράκωσης της προσωπικότητάς του «πατέρα της ατομικής βόμβας». Η «Fusion» περίοδος καταγράφεται σε γυαλιστερό ασπρόμαυρο. Η «Fission» σε κορεσμένο έγχρωμο. Οι δυο άξονες της αφήγησης μπερδεύονται χρονικά, με τη σήμα κατατεθέν οπτική του Νόλαν: ο χρόνος κι ο τόπος είναι σχετικός. Η διαλεκτική σύνθεση της κινηματογραφικής εικόνας είναι εκείνη που δημιουργεί τη δραματουργική δημιουργία.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Οπενχάιμερ»
Ο Κρίστοφερ Νόλαν επιχειρεί να ανατινάξει το μυαλό μας με ένα υπέρμετρα φιλόδοξο, ανεξέλεγκτα φλύαρο και μπερδεμένο ιδεολογικά έπος μεγατόνων, φαβορί για τα Οσκαρ του 2024.
Στατιστικά, παραλειπόμενα, οι χαμένοι και οι νικητές της χρονιάς:
Οι αναγνώστες του Flix ψήφισαν περισσότερες από 180 ταινίες ως τις αγαπημένες τους από την κινηματογραφική χρονιά του 2022. Ψήφισαν ταινίες που έκαναν πρεμιέρα στις αίθουσες, αλλά και σε πλατφόρμες (Netflix, Cinobo, AppleTV+), ψήφισαν και μερικές ταινίες που ανήκαν ημερολογιακά στο 2022 και στο 2024 (!) και κάποιες που δεν βρίσκονταν μέσα στη λίστα των ταινιών της χρονιάς που μπορούσαν να συμμετέχουν στην ψηφοφορία, αλλά και κάποιες που είδαν «παράνομα» στο σπίτι τους.
Στην πρώτη δεκάδα δεν χώρεσαν η «Barbie» της Γκρέτα Γκέργουιγκ, η «Φόνισσα» της Εύας Νάθενα, το «Στο Γραφείο Καθηγητών» του Ιλκέρ Τσατάκ, το «Τέρας» του Χιροκάζου Κόρε-Εντα, η «Τελευταία Παμπ» του Κεν Λόουτς, το «Babylon» του Ντάμιεν Σαζέλ, το «Mission Επικίνδυνη Αποστολή: Θανάσιμη Εκδίκηση Μέρος Πρώτο» του Κρίστοφερ ΜακΚουάρι, το «John Wick 4» του Τσαντ Σταχέλσκι
Οκτώ από τις δέκα ταινίες των αναγνωστών βρίσκονται και στη δεκάδα των συντακτών του Flix με τις καλύτερες ταινίες του 2020.
Συνολικά ψηφίστηκαν 19 ελληνικές ταινίες. Τις περισσότερες ψήφους πήραν η «Φόνισσα» της Εύας Νάθενα, το «Πίσω από τις Θημωνιές» της Ασημίνας Προέδρου, το «Κουραμπιέδες από Χιόνι» του Γιάννη Τσιμιτσέλη και το «Black Stone» του Σπύρου Ιακωβίδη. Ψηφίστηκαν ακόμη τα «Μπάσταρδα» του Νίκου Πάστρα, «Ξεριζωμένοι» της Ελένης Αλεξανδράκη, το «Καθαρτήριο» του Βασίλη Μαζωμένου, η «Θολή Γραμμή. του Μένιου Καραγιάννη, ο «Καπετάν Μιχάλης» του Κώστα Χαραλάμπους, το «Saison Morte» του Θανάση Τότσικα, το «Ακου Ποιος Μιλάει» του Θανάση Νιάρχου, η «Βασίλισσα της Νέας Υόρκης» της Βάλερι Κοντάκου, το «Εμμονές Ωρες στον Τόπο της Πραγματικότητας» της Ρέας Βάλντεν, το «Τέλειο Γεύμα» του Αλέξανδρου Μερκούρη, το «Arte Povera» του Φώτη Γεωργιάδη, το «Θόδωρος Αγγελόπουλος, Νίκος Παναγιωτόπουλος: Ο Καθένας και η Μουσική του»των Αντώνη Κόκκινου και Γιάννη Σολδάτου, το «Arcadia 1900, Champagne d'Orient» του Κώστα Σπυρόπουλου και τα διεθνή ελληνικά «Inside» του Βασίλη Κατσούπη και «Fingernails» του Χρήστου Νίκου.
Οι τρεις νικητές που κερδίζουν δωρεάν σινεμά για το 2024 είναι οι Ανέστης Μπαμπαλέρος (Θεσσαλονίκη), ο Ηλίας Μπενουζίλιο (Αθήνα) και Νικολέτα Τσικώτη (Θεσσαλονίκη).
Οι δέκα νικητές που κερδίζουν από μια δωρεάν εξάμηνη συνδρομή Vodafone TV είναι οι Θόδωρος Ροϊνιότης, Θάνος Ηλιόπουλος, Μαριλί Σωτηρίου, Μελίνα Γρηγοριάδη, Μαριάννα Μπρεκάση, Αχιλλέας Παπαγιάννης, Αριάδνη Συγκούνα, Κορνηλία Βασιλειάδου, Πέτρος Φούκης, Αναστασία Γρηγοριάδου
Οι συνδρομητές μπορούν να έχουν πρόσβαση στην υπηρεσία μέσω της εφαρμογής Vodafone TV που διατίθεται για Smart TV’s με Android v.8 ή νεότερο & 2GB RAM), Samsung TV’sμε Tizen v.4.0 ή νεότερο και με έτος κατασκευής από το 2018 και μετά, καθώς και Amazon Fire OS (v.5.0 ή νεότερο). Δεν υποστηρίζονται rooted/jailbroken συσκευές. Επίσης, το περιεχόμενο που είναι διαθέσιμο σε αυτό το πακέτο είναι ολο το HBO, Viaplay και όλο το υπόλοιπο δωρεάν περιεχόμενο + κανάλια.
