Τα «Πεσμένα Φύλλα» είναι ένα γλυκό τίποτα. Και άρα τα πάντα. Οχι, η νέα ταινία του Ακι Καουρισμάκι σίγουρα δεν είναι σπουδαία, δεν έχει την ανθρωπιστική ευαισθησία των τελευταίων έργων του, ή μια ιδιαίτερα πρωτότυπη ιδέα. Είναι, όμως, φτιαγμένη με τα δικά του χαρακτηριστικά συστατικά σε τόσο τέλεια ισορροπία, που μπορεί να σου ραγίσει την καρδιά και να την ξαναφτιάξει, χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι.
Ηρωές του δυο άνθρωποι στα πολύ χαμηλά της ζωής (φυσικά). Η όμορφη, αγγελική Ανσα, αποφασισμένη να κάνει ό,τι δουλειά της προσφέρουν για να βγάλει τα προς το ζην. Κι ένας εργάτης, του οποίου το όνομα δεν θα μάθουμε ποτέ, αλκοολικός, ταγμένος να κόψει το ποτό. Οι δυο τους θα γνωριστούν σ' ένα καραόκε μπαρ, θα θελήσουν να ξανασυναντηθούν, αλλά ο αέρας θα παρασύρει το χαρτάκι με το τηλέφωνο της Ανσα, μαζί με μπόλικα φθινοπωρινά φύλλα. Από αυτή τη στιγμή, οι δυο ερωτευμένοι θα προσπαθήσουν να φτιάξουν τη ζωή τους και να βρουν ο ένας τον άλλο στην καρδιά του Ελσίνκι.
Κατά τον ίδιο η συνέχεια της τριλογίας του Προλεταριάτου («Σκιές στον Παράδεισο», 1986, «Αριελ», 1988 και «Η Γυναίκα με τα Σπίρτα», 1990), αυτή εδώ η σχεδόν κομεντί καταπιάνεται, μεν, με ανθρώπους της χαμηλής εργατικής τάξης, αλλά ο πολιτικός λόγος δεν βρίσκεται στο προσκήνιο. Συγκεκριμένα, βρίσκεται στο... παρασκήνιο, μια και διαρκώς τηλεόραση και ραδιόφωνο έχουν ανταποκρίσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία (πώς θα γινόταν, άλλωστε, ένας Φινλανδός να μην αναφερθεί στη ρωσική εισβολή).
Αυτά που φιγουράρουν στην ταινία είναι μια διάχυτη αίσθηση τρυφερότητας και ρομάντζου (ανεκπλήρωτου, εκπληρωμένου, ανεκπλήρωτου, εναλλάξ σε μια γεμάτη ζιγκ-ζαγκ διαδρομή της μοίρας), το γνώριμο «ανέκφραστο», υπονομευτικό χιούμορ που σε κάνει να νιώθεις ότι σε 81 λεπτά ανέβηκες σκαλοπάτι εξυπνάδας, υπέροχα ρετρό τραγούδια. Φυσικά οι σινεφιλικές αναφορές, ο Τζάρμους, ο Μπρεσόν, ο Γκοντάρ, μια χαριτωμένη κοροϊδία στους κριτικούς. Τα αριστοτεχνικά καδραρισμένα πλάνα, το καθένα μια ολόκληρη ιστορία στους ανθρώπους, τις επιγραφές, τα αντικείμενα στο περιθώριό τους. Ενα σινεμά δήθεν ατημέλητο αλλά απολύτως εστέτ και προσωπικό.
Σαν αεράκι έρχεται και φεύγει και το «Fallen Leaves», όχι μια σπουδαία ταινία, αλλά ένας χαριτωμένος και συγκινητικός χαιρετισμός από τον Ακι Καουρισμάκι, λες για να μας πει ότι είναι καλά, ότι είναι ίδιος κι ότι θα επανέλθει.
