Ο Χαλίμ και η Μίνα έχουν ένα παραδοσιακό ραφείο σε μια από τις παλαιότερες γειτονιές του Μαρόκου. Ο Χαλίμ έμαθε την τέχνη της ραπτικής δίπλα στον αυστηρό πατέρα του. Από μικρό αγόρι εκπαιδεύτηκε στο να κόβει με χειρουργική ακρίβεια το μετάξι, να κεντά με υπομονή και επιδεξιότητα την χρυσή κλωστή στα σχέδια, να σβήνει τα τελειώματα του ρούχου με τέχνη στην κρυφοβελονιά. Μόνο που δεν είναι το μόνο κρυφό, το οποίο τελειοποίησε. Ως ομοφυλόφιλος άντρας σε άκαμπτη μουσουλμανική χώρα, ο Χαλίμ έπρεπε να κρύβει την πραγματική του φύση και να την ικανοποιεί μυστικά, κάποιες κλεφτές ώρες της εβδομάδας στο χαμάμ. Πόσα γνώριζε η Μίνα, πόσα ένιωθε πάντα μέσα της, πόσα δεν τόλμησε να αντιμετωπίσει; Κανείς δεν ξέρει. Γιατί κι εκείνη περιορίστηκε στο στενό ύφασμα του ρόλου της: ικανή να είναι μπροστά, στη βιτρίνα του ραφείου, στο χειρισμό των πελατών. Τι γινόταν πίσω, δεν ήταν η θέση της να ψάξει.
Μόνο που οι καιροί άλλαξαν. Οι πελάτισσες θέλουν πια ρούχα φθηνότερα, πιο γρήγορα, άμεσα και εύκολα. Κανείς δεν εκτιμά την τέχνη της βελονιάς, όπως παλιά. Η τύχη του ραφείου δοκιμάζεται και για αυτό, ο Χαλίμ και η Μίνα προσλαμβάνουν τον Γιουσέφ, έναν νεαρό, ταλαντούχο μαθητευόμενο. Και τότε δοκιμάζεται και ο Χαλίμ, και η σχέση τους, αλλά και η ελπίδα ευτυχίας σε μία αναχρονιστική κοινωνία που δεν συγχωρεί.
Η Μαριάμ Τουζανί δουλεύει κι η ίδια την ταινία με κρυφοβελονιές. Υπάρχουν διαφορετικές επιφάνειες στις υφές και λεπτομέρεια στα υφάδια της. Πρωταγωνίστρια είναι η ειρωνία: από την μία ένας κόσμος αλλάζει, προς το χειρότερο. Κανείς δεν εκτιμά την παράδοση μιας τέχνης, κανείς δεν έχει υπομονή, κανείς δεν ενδιαφέρεται για την αισθητική και την ποιότητα. Οι ράφτες εξαφανίζονται. Ο Χαλίμ απαξιώνεται. Κι από την άλλη: ο κόσμος του, άκαμπτος και ανάλγητος απέναντι στα ταμπού του, δεν αλλάζει ποτέ. Μια γυναίκα δεν μπορεί να κάτσει σ' ένα καφενείο με τους άντρες. Ενας άντρας δεν θα σταθεί ποτέ ανοιχτά, δίπλα στον εραστή του.
Η Τουζανί δεν ενδιαφέρεται για εύκολη δραματική ένταση. Δε θα κόψει στα γρήγορα μία σύγκρουση γυναικείας ζήλιας, μέσα σ' ένα ερωτικό τρίγωνο. Δε θα γαζώσει επιδεικτικά, μία κριτική στην μουσουλμανική απολυταρχία. Το καφτάνι της έχει τόπι υλικού να ξεδιπλώσει και τα επιδέξια χέρια του ράφτη να το χαϊδέψουν με καρτερικότητα και σεβασμό.
Κι αυτό είναι το πιο επιτυχημένο στοιχείο της ταινίας: η έκπληξη της γυναικείας αποδοχής - με τρυφερότητα και μεταξένια απαλότητα. Αρχικά, η Τουζανί το χειρίζεται προβλέψιμα: φυσικά η γυναίκα είναι απαιτητική, δύσκολη, οριακά αντιπαθής. Σταδιακά όμως την βλέπεις να μαλακώνει και να μεταλλάσσεται, και μάλιστα, αντίθετα στα κλισέ. Οσο ο Χαλίμ ξεγυμνώνει τον πραγματικό του εαυτό, εκείνη τον τυλίγει με αποδοχή για να τον ζεστάνει. Γιατί μία μουσουλμάνα γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει καταπίεση, ανελευθερία, κάλυψη της φύσης της με χοντρό ύφασμα. Για αυτό και μπορεί να συμπονέσει, να συναισθανθεί και να στηρίξει τον άνθρωπο που αγαπάει. Γιατί κι αυτός την αγαπά. Μπορεί να μην την ποθεί, αλλά την αγαπά. Ανησυχεί, φροντίζει και περνά τα δάχτυλά του τρυφερά πάνω στο υλικό του τραύματός της.
Αν σε κάτι υπερβάλει η Τουζανί είναι στην τραγικότητα. Θα ήταν πολύ πιο δύσκολο, πιο απαιτητικό, αλλά ίσως και πιο μοντέρνο και φρέσκο το στίγμα της ταινίας, αν η μοίρα δεν επιφύλλασσε μια αμετάκλητη κατάληξη. Αν τρεις άνθρωποι είχαν το δικαίωμα ισάξια στην ευτυχία. Αν μία γυναίκα έκανε πίσω, μπροστά στην αληθινή αγάπη, ακόμα κι αν μπορούσε και η ίδια να παραμείνει στην εικόνα. Και να διεκδικήσει τη δική της ασυμβίβαστη ευτυχία.
Ισως όμως, αυτός ο κόσμος, αυτό το καφτάνι, να αργεί πολύ για να ραφτεί. Δεν ξέρουμε καν αν υπάρχουν πελάτες, έτοιμοι να το παραγγείλουν.
