Η Μαριάμ είναι μια ικανή, νέα γιατρός στην κλινική μιας μικρής πόλης της Σαουδικής Αραβίας. Αν και λόγου του φύλου της δεν κερδίζει άμεσα την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που φροντίζει, η αποφασιστικότητα και η επιμονή της την καθιστούν πολύτιμο μέλος της νοσηλευτικής ομάδας, ακόμα και όταν οι πράξεις της κινδυνεύουν να προκαλέσουν την οργή των συντηρητικών, ηλικιωμένων ασθενών.
Οταν για γραφειοκρατικούς λόγους δεν της επιτρέπεται να επιβιβαστεί στην πτήση της για το Ντουμπάι, όπου σκοπεύει να κάνει αίτηση για μια θέση σε ένα καινούριο σύγχρονο ιατρικό κέντρο, μια αλληλουχία επιλογών και συμπτώσεων την ωθεί να θέσει υποψηφιότητα για δημοτική σύμβουλος. Με τον τραγουδιστή πατέρα της μακριά (και σε αναζήτηση επίσης μιας καλύτερης καριέρας), η Μαριάμ και οι δύο αδερφές της μένουν μόνες να αντιμετωπίσουν μια ανδροκρατούμενη, αυστηρή κοινωνία, η οποία δείχνει μεν αλλάζει αλλά και ταυτόχρονα φαίνεται αδύναμη να ξεπεράσει άμεσα τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Αυτή είναι μια πραγματικότητα που η Χάιφα Αλ Μανσούρ (με αδιάφορο αγγλόφωνο διάλειμμα το «Μαίρη Σέλλεϋ») δείχνει να γνωρίζει καλά. Οπως και στο «Απαγορευμένο Ποδήλατο», η κοινωνία που αποτυπώνει είναι μια κοινωνία με ένα αυστηρό σετ ηθικών κανόνων και νόμων και μια πραγματικότητα όπου τα πάντα δείχνουν να κινούνται σε δύο, διακριτά διαφορετικές ταχύτητες.
Ωστόσο ανάμεσα στον σκοταδισμό και την μισαλλοδοξία, η Μανσούρ εξακολουθεί να πιστεύει στο λαό της, επιμένει να εντοπίζει μέσα στους συμπολίτες της ενδείξεις προοδευτισμού και, πιο πολύ από όλα, δεν έχει καμία αμφιβολία για την ισχύ του γυναικείου πληθυσμού της χώρας της, που όχι απλά παλεύει για ένα καλύτερο αύριο αλλά και βρίσκει τον τρόπο, πολλές φορές χρησιμοποιώντας ακόμα και τα παράθυρα του νόμου, να πραγματοποιήσει τους στόχους του.
Στο «Απαγορευμένο Ποδήλατο» αυτός ο στόχος ήταν απλά ένα παιχνίδι που προορίζονταν μόνο για αγόρια. Στο «Perfect Candidate» όμως, η Μαριάμ αγωνίζεται ουσιαστικά για την ίδια την θέση της στην κοινωνία, μακριά από την οικογενειακή παράδοση και κόντρα στις συνήθεις αρχές, βασιζόμενη αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις της. Είναι στο χέρι της να πείσει τους ανθρώπους γύρω της για το αύριο που προτείνει, για τα πράγματα για τα οποία θέλει να αγωνιστεί, για το γεγονός ότι η μάχη της δεν αφορά μόνο τις γυναίκες της χώρας της αλλά όλους ανεξαιρέτως τους συμπολίτες της.
Είναι μια πρόθεση αναμφισβήτητα με ευγενείς προθέσεις ακριβώς όπως και το σενάριο της ίδιας της ταινίας. Η Μανσούρ δεν έχει στόχο να αφορίσει τις συνήθειες της χώρας της (άλλωστε η ταινία αποτελεί την πρώτη παραγωγή που χρηματοδότησε το νέο-ιδρυθέν Κέντρο Κινηματογράφου της Σαουδικής Αραβίας), ούτε να προτείνει επαναστατικά την κατάργηση του παρελθόντος. Γνωρίζει ότι η χώρα της αλλάζει και θέλει να κρατήσει το καλύτερο από αυτή την αλλαγή. Αυτό δε σημαίνει απομάκρυνση από την θρησκεία, απλά μια καθημερινότητα που οφείλει να προσφέρει τις ίδιες ευκαιρίες σε μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού.
Μόνο που όλα αυτά η Μανσούρ δεν καταφέρνει να τα μεταδώσει με το παραμικρό ίχνος λεπτότητας, παρά με μια προφανή, βαρύγδουπη γλώσσα που, αν και δεν επενδύει στις δραματικές ακρότητες, αντιμετωπίζει με απλουστευμένη αφέλεια τις περίπλοκες παθογένειες μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Γιατί όσο παθιασμένη κι αν είναι η ερμηνεία της (εντυπωσιακής) Μίλα Αλζαχράνι, όσο χαριτωμένες κι αν είναι η αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στις τρεις αδερφές, όσο ενδιαφέρουσα κι αν είναι η παρατήρηση μέσω της υποπλοκής του πατέρα της Μαριάμ ότι η φυλετική ανισότητα δεν είναι το μόνο πρόβλημα της σύγχρονης Σαουδικής Αραβίας, το «Perfect Candidate» παραμένει μια ταινία της οποίας η εκτέλεση αδικεί τις υποσχέσεις που αρχικά δίνονται, δημιουργώντας τελικά μια απλή «χαριτωμενιά» που ειρωνικά δεν επιφέρει την παραμικρή αλλαγή στο παγκόσμιο, φιλμικό τοπίο. Και αυτό, δυστυχώς, είναι κάτι που η κινηματογραφική Μαριάμ σίγουρα δεν το αξίζει.
