Η ομάδα του Flix στο 75ο Φεστιβάλ Βενετίας είναι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Γιώργος Κρασσακόπουλος, Μανώλης Κρανάκης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Δημήτρης Δημητρακόπουλος και Τάσος Χατζηευφραιμίδης.
Η Βενετία ανήκει στους Βενετσιάνους. Μπορεί η Mostra να φέρνει στο Λίντο, το νησάκι-θέρετρο, που θυμίζει μια πιο κομψή Βάρκιζα, χιλιάδες επαγγελματίες του σινεμά απ' όλο τον κόσμο κι άλλους τόσους fans που έρχονται για κινηματογραφικό χάζι, όμως κάποιοι ντόπιοι βρίσκονται εδώ για τις διακοπές τους κι αρνούνται πεισματικά ν' αλλάξουν τη ρουτίνα τους. Λ.Γ.
Σε μια Ιταλία όπου ο ακροδεξιός υπουργός εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι επιτίθεται στην Ευρώπη και συσφίγγει τις σχέσεις του με τον επίσης ακροδεξιό πρωθυπουργό της Ουγγαριας Βίκτορ Ορμπαν, βρίσκοντας κοινό έδαφος στις ακραίες απόψεις τους για το μεταναστευτικό, το φεστιβάλ Βενετίας βρίσκει δυο από τους πρωταγωνιστές μιας ταινίας του, αποκλεισμενους στην χώρα τους, απόντες από την πρεμιέρα του φιλμ τους. Οι Μοχάμεντ Τσακάντο και Καμάλ Ρμαντάν, πρωταγωνιστές της ταινίας «aKasha» που προβάλλεται στην Εβδομάδα Κριτικής του φεστιβάλ. πρόσφυγες από το Σουδάν στην Ουγκάντα, έχουν αιτηθεί ασύλου στην Ευρώπη αλλά η υπόθεσή τους βρίσκεται σε εκκρεμότητα. Το φεστιβάλ και οι παραγωγοί της ταινίας ζητούν την χορήγηση μιας ειδικής βίζας, αλλά όταν η Ιταλία αρνείται τον ελλιμενισμό πλοίων με πρόσφυγες των οποίων η ζωή είναι σε κίνδυνο, κάτι μας λέει ότι δεν θα αλλάξει την πολιτικη της για τους ηθοποιούς μιας ταινίας. Και κάπως έτσι η αληθινή ζωή, εισβάλει βίαια στο σινεμά. Γ.Κ.
Μην τον παρεξηγείτε! Για λίγο καιρό θα κοιτάζει μόνο τον ουρανό!
Η «σκηνογραφία» του Φεστιβάλ. H πρόσοψη κι ο φωτισμός του Palazzo del Cinema το βράδυ, οι κήποι με τις ροτόντες πίσω από το εμβληματικό κτίριο Τύπου, όπου σχεδόν ξεχνάς να πας στην ταινία σου, η θάλασσα που εισχωρεί με κανάλια στους δρόμους, η αίσθηση ότι βρίσκεσαι κι εσύ σ' ένα νωχελικό, καλοκαιρινό ιταλικό κινηματογραφικό σύμπαν. Π.Λ.
Οταν έγινε η αναπόφευκτη ερώτηση για την παρουσία («"π α ρ ο υ σ ί α"») γυναικών σκηνοθετών στο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ (μόλις 1 από τις 21 ταινίες), ο Πάολο Μπαράτα έδωσε μια εξόχως προβαρισμένη (και όχι κακή, για να είμαι ειλικρινής) απάντηση περί του πώς το πρόβλημα βρίσκεται στην τέχνη γενικότερα, όχι -μόνο- στο σινεμά, όχι -μόνο- στη Μπιενάλε, παραδέχτηκε πως η προκατάληψη πάντα υπάρχει, κι αν και είναι εναντίον των ποσοστιαίων λύσεων («κρύβουν το πρόβλημα, δεν το λύνουν»), πρέπει να παραδεχτούμε πως υπάρχει πρόβλημα. Ωραία, ναι, ΟΚ. Το λόγο τότε πήρε ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου, που με ορμή δήλωσε χωρίς γενικότητες πως «ο στόχος πρέπει να είναι καθαρός, και είναι το 50-50 ως το 2020». Συνέχισε: «Πολλές φωνές που πρέπει να ακουστούν έχουν ανάγκη να ακουστούν. Δεν είναι θέμα ποσοστών, αλλά ακριβώς στη στιγμή αυτή της συζήτησης πρέπει να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα, είναι σημαντικό γιατί για δεκαετίες αν όχι για αιώνες δεν μιλούσε κανείς για αυτό. Πρέπει να λυθεί σε κάθε τμήμα.» Και συμπλήρωσε, προσωπικά μιλώντας, πως ο ίδιος αυτή τη στιγμή κάνει παραγωγή σε 5 ταινίες εκ των οποίων οι 3 είναι γυναικών σκηνοθετών και οι 2 πρωτοεμφανιζόμενων δημιουργών. «Πρέπει να κάνεις τον κόπο να κάνεις σημαντικά πράγματα, γιατί είναι μια σημαντική στιγμή.» Διαβάστε περισσότερα εδώ. Θ.Δ.
Το «José» του Λι Τσενγκ, μία τρυφερή gay ταινία από την Γουατεμάλα, η οποία αποτέλεσε την πρώτη ευχάριστη έκπληξη των Venice Days με την αφοπλιστική της ειλικρίνεια και την φρέσκια ματιά στην κουλτούρα και τις συνθήκες ζωής σε μια χώρα που, όπως ο πρωταγωνιστής της, προσπαθεί και συνεχίζει να ελπίζει. T.X.
Η έκφραση στο στόμα όλων: «Μήπως ήρθε η στιγμή το Netflix να κάνει ένα δικό του Φεστιβάλ;» - απάντηση στην έντονη παρουσία της πλατφόρμας στο Φεστιβάλ Βενετίας (και Τορόντο), σε αντίθεση με το άτυπο «εμπάργκο» που έθεσε το Φεστιβάλ Καννών τον περασμένο Μάιο. Μ.Κ.
Η σκηνή της εκτόξευσης του Apollo 11 στο «First Man», μια απρόσμενη χορογραφία ήχων και στιγμιοτύπων της φύσης υπό τη μουσική υπόκρουση του Τζάστιν Χέρβιτς, η οποία θυμίζει δραματική εκδοχή ενός κομματιού του «La La Land» που δεν υπήρξε ποτέ. Περισσότερος «First Man» εδώ. Δ.Δ.
Προς στιγμήν πίστεψα πως ήταν έτσι η αφίσα από άποψη, αλλά στην πίσω πρόσοψη του ίδιου σταντ ήταν ορθολογικά κρεμασμένη. Κρίμα! Θ.Δ.
H εμπνευσμένη από τα μουσικοχορευτικά υπερθεάματα του Μπάσμπι Μπέρκλεϊ σκηνή του χορού στον πάγο στο άνισο «The Mountain» του Ρικ Αλβερσον, μια ανάσα χάρης και ομορφιάς μέσα σε μια ταινία που χάθηκε στην αυτιστική ομφαλοσκόπηση, διαψεύδοντας τις όποιες προσδοκίες είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενες δουλειές του sui generis σκηνοθέτη. Τ.Χ.
Το cameo του Ντενί Λαβάν στην ταινία του διαγωνιστικού - το «The Mountain» του Ρικ Αλβερσον. Μια μανιερίστικη, εξωφρενική, τσάμπα προκλητική κι ασύνδετη επίδειξη της σήμα-κατατεθέν αυτοσχεδιαστικής ικανότητας του ηθοποιού, χωρίς βάρος, χωρίς έρμα, χωρίς καμία πραγματική σχέση με την ιστορία της ταινίας. Πέραν του ότι φλέρταρε με το γελοίο και ντροπιαζε τον ηθοποιό, η σκέψη ότι ένας σκηνοθέτης θεωρεί τον αμερικανό θεατή ανίδεο της σχολής Λεός Καράξ και ότι θα εντυπωσιαστεί ούτως ή άλλος με το absurd του Λαβάν, έκανε τη βιωματική εμπειρία της θέασης ακόμα πιο αμήχανη και ντροπιαστική. Π.Λ.
H ερμηνεία του Αλεσάντρο Μπόργκι στο «On My Skin» του Αλέσιο Κρεμονίνι που άνοιξε το διαγωνιστικό τμήμα των «Οριζόντων». Ερμηνεία από αυτές που, αν δεν ήταν ξενόγλωσσες, θα έκαναν το Χόλιγουντ να παραληρεί.
Η ακόμα (φαινομενική;) ταπεινότητα του Ντέιμιαν Σαζέλ όταν εξηγεί τους λόγους που κάνει σινεμά. Στη συνέντευξη Τύπου του «First Man» μπροστά μας ήταν ακόμα ένας νεαρός nerd, που του ξέφευγε η προσήλωση του στη λεπτομέρεια, στη διαδικασία, στα logistics στην αγάπη του κινηματογραφικού του οράματος. Τον συμπαθεί κανείς ή όχι, αυτή του η εμμονική πλευρά του είναι και η πιο γοητευτική του. Π.Λ.
Η απάντηση του Τάικα Γουατίτι για το αν εκτιμά την τραγωδία όπως και την κωμωδία ως μέλος της κριτικής επιτροπής: «Εχω ένα πολύ ευαίσθητο αισθητήριο για την τραγωδία. Θεωρώ τον εαυτό μου τον Ταρκόφσκι της κωμωδίας». Δ.Δ.
Το Hotel des Bains, χτισμένο το 1900, είναι εδώ και οκτώ χρόνια κλειστό: αγοράστηκε για να μετατραπεί σε διαμερίσματα πολυτελείας, αλλά οι εργασίες δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα. Το ξενοδοχείο φιλοξένησε τον Τόμας Μαν, το 1911 κι ήταν εδώ όπου εμπνεύστηκε το «Θάνατο στη Βενετία», εδώ κι όπου γυρίστηκε η ταινία. Το ίδιο πρωταγωνίστησε, καμουφλαρισμένο σε... Κάιρο, στον «Αγγλο Ασθενή». Φέτος, το Φεστιβάλ ανοίγει έναν, μόνο, από τους χώρους του στο κοινό, διοργανώνοντας μια φωτογραφική έκθεση για τα 75 χρόνια που πέρασε μέσα και δίπλα του. Ναι, θα μπούμε! Λ.Γ.
