O Mάρτι είναι πεπεισμένος πως η αληθινή ζωή βρίσκεται στα κόμικς που διαβάζει, τη δυνατή heavy punk metal που ακούει, στο ρομποτικό χέρι του Φρέντι Κρούγκερ που προσπαθεί να κατασκευάσει και στην τελειοποίηση μιας φιλοσοφίας που συνοψίζεται στο «ζήσε και άσε τους άλλους να γαμιούνται...». Οταν δεν χαζεύει ή περιφέρεται σαν άδικη κατάρα στο υπόγειο του κολλητού του και στο meta-εφηβικό σπίτι του, μιλάει σποραδικά με τη μητέρα του στο τηλέφωνο, δουλεύει ως υπάλληλος σε ένα γραφείο υποθηκών και παραγγέλνει ακριβά αναλώσιμα που στη συνέχεια πουλάει σε μαγαζιά βγάζοντας τα προς το ζήν.
Loser από πεποίθηση πως τελικά στη ζωή αξίζει να κάνεις μόνο αυτά που γουστάρεις (αν βρεις κάτι για να γουστάρεις), ο Μάρτι είναι ένα μηδενικό στον ισολογισμό της κοινωνικής συνοχής, με τον τρόπο του ένας αναρχικός χωρίς ιδεολογίες και πολιτική συνείδηση, ένας nerd που δεν θα καταλάβει ποτέ γιατί πρέπει να ασχολείται με περιττά πράγματα, με βιοτικές ανάγκες και οτιδήποτε δεν ζει σε ένα κόσμο φαντασίας και περιπέτειας, ένας φαινομενικά ακίνδυνος τύπος που μέσα του κρύβει, ωστόσο, όλη την οργή του κόσμου.
Ο Τζόελ Ποτράικους κλείνει την τριλογία των ζώων που ξεκίνησε με το μικρού μήκους «Κογιότ» και το μεγάλου μήκους «Πίθηκος» του 2012, βάζοντας στο κέντρο της νέας του ταινίας ένα «Γύπα», μιλώντας ταυτόχρονα για όσους θέλουν απεγνωσμένα και με κάθε τρόπο να φάνε το κουφάρι του Μάρτι αλλά και την αναπόφευκτη μεταμόρφωση του Μάρτι σε ένα αρπακτικό που με συνοπτικές διαδικασίες θα αποφασίσει πως μερικές φορές αξίζει να περάσεις στην αντεπίθεση.
Χωρίς να κρίνει τις πράξεις του ηρωά του, ο Ποτράικους τον παρακολουθεί σε μια ρουτίνα φτιαγμένη από το τίποτα, αφήνει χαραμάδες για να υποψιαστείς τον συναισθηματικό του κόσμο και τον ελευθερώνει σε ένα «κατηγορώ» προς τους πάντες και τα πάντα, σε μια πιο ακατέργαστη εκδοχή του «Napoleon Dynamite» με μνήμες από το «Slacker» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και με χωνεμένη την punk κληρονομιά των 70s - και μια σκηνή μακαρονάδας που αν ανακαλυφθεί μπορεί να αποτελέσει μελλοντική αναφορά σε σινεφίλ κύκλους.
H ταινία του Ποτράικους δεν είναι σίγουρα το ευαγγέλιο του αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά του σήμερα - αν και γνώρισε μεγάλη επιτυχία στο SXSW όπου έκανε την πρεμιέρα της, παραμένοντας πεισματικά «προσωπική» παρά τις ποπ προεκτάσεις της, αλλά με μηδαμινό budget και τη φατσάρα του Τζόσουα Μπερτζ - alter ego του Ποτράικους - ολοκληρώνει το οδοιπορικό του ως μια δικαίωση όλων των nerds αυτού του κόσμου που ένιωσαν να πετάγονται στο περιθώριο και να αναδύονται με τις δικές τους δυνάμεις ως ήρωες μιας περιττής καθημερινότητας.
Διαβάστε αναλυτικά το πρόγραμμα του 55ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εδώ
