Η κριτική είναι αναδημοσίευση από το κείμενο που γράφτηκε στη διάρκεια του Φεστιβάλ Καννών
Μετά από ταινίες που τον ανέδειξαν, σαν το «Nobody Knows» του 2004 και το «Distances» του 2001, ο Κόρε-Εντα επιστρέφει με μια ταινία που αναζητά τον ορισμό της οικογένειας: είναι ένα σύνολο ανθρώπων που συνδέεται από το κοινό αίμα, τις κοινές εμπειρίες ή, απλώς, την αγάπη;
Ο Ριότα είναι ένας επιτυχημένος σαραντάρης, αυτοδημιούργητος εύπορος επαγγελματίας, πειθαρχημένος, με ζωογόνο δύναμη τη φιλοδοξία του. Την αυστηρότητά του την επιβάλει και στο μικρό γιο που έχουν με τη Μιντόρι, τον 6χρονο Κέιτα. Οσο η Μιντόρι λούζει το μικρό αγοράκι με αγάπη, τόσο ο Ριότα εκνευρίζεται που ο γιος του δεν κατακτά με επιθετικότητα τον κάθε του στόχο, αλλά είναι πολύ «καλός» και «γενναιόδωρος». Και η εξήγηση, στο μυαλό του πατέρα, έρχεται σύντομα.
Από ένα εγκληματικό λάθος της κλινικής, μια νοσοκόμα άλλαξε την ταυτότητα δύο νεογέννητων και το ζευγάρι έχει μεγαλώσει, στην πραγματικότητα, το μωρό δυο άλλων γονιών, που ζουν τώρα με το βιολογικό γιο τους. Το νοσοκομείο και οι δικηγόροι θα τους θέσουν το δίλημμα: θέλουν να ξαναλλάξουν τα παιδιά και να γίνουν κανονική «οικογένεια αίματος»; Ο Ριότα έχει ελπίδες για το φυσικό απόγονό του και το πείραμα ξεκινά.
Ο Κόρε-Εντα είναι ένας σκηνοθέτης της συναισθηματικής λεπτομέρειας: τα πλάνα του κυλούν αργά, με πολυτέλεια, εξαντλώντας την εικόνα σε κάθε του σεκάνς. Μόνο που, από την πρώτη στιγμή, από την ιαπωνική επιμονή στο «αίμα» και στην παράδοση, η ευκολία με την οποία οι δυο οικογένειες αλλάζουν τα τέκνα τους απομονώνει το δυτικό θεατή. Το επίκεντρο δεν πέφτει στη δυσκολία της απόφασης, αυτή είναι σχεδόν ειλημμένη. Το ζήτημα είναι, έχοντας αλλάξει τα παιδιά, οι δυο οικογένειες, με ταξική απόσταση μεταξύ τους, πώς θα τα καταφέρουν στην ενσωμάτωση του νέου μέλους που υπόσχεται εκπλήρωση των ονείρων τους.
Ετσι, τρυφερό και συγκινητικό κατά στιγμές, ανάλαφρο και με πετυχημένο χιούμορ κατά άλλες, το φιλμ μοιάζει επαναλαμβανόμενο και μονότονο στη δίωρη διάρκειά του, προσπαθώντας να καταλήξει στο συμπέρασμα που αναμένεται και που θα μπορούσε να έχει βγει στα πρώτα 15 λεπτά: την οικογένεια τη φτιάχνει η αγάπη και τίποτε άλλο. Στο ίδιο πόρισμα καταλήγει κι ο Κόρε-Εντα, με ατμοσφαιρικές ανθρώπινες σκηνές, έχοντας όμως πάρει το μακρύτερο δυνατό δρόμο για να φτάσει.
Το «Like Father, Like Son» που προβλήθηκε χθες βράδυ στους Ανοιχτούς Ορίζοντες έκανε την πρεμιέρα του στο φετινό Φεστιβάλ Καννών όπου και τιμήθηκε με το Βραβείο της Επιτροπής και με Ειδική Μνεία από την Οικουμενική Επιτροπή.
Διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσε ο Χιροκάζου Κόρε-Εντα στο Flix.
