Από τα παλιά jazzy τραγούδια, την γραμματοσειρά των τίτλων, την «πολυλογία» της, τον τρόπο που κινηματογραφεί την πόλη, μέχρι φυσικά τις θεματικές του, το «The Story of a Summer Lover» κάθε άλλο κρύβει την αγάπη του και τις σαφείς αναφορές του στο σινεμά του Γούντι Αλεν, και πιο συγκεκριμένα των ρομαντικών κωμωδιών της φιλμογραφίας του.
Ο βασικός του ήρωας Πέτρου, ένας καθηγητης μαθηματικών και οι δυο του κολλητοί φίλοι, ένας συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας που θέλει να γράψει ένα ρομαντικό μυθιστόρημα και ένας ηθοποιός που ακόμη περιμένει τον μεγάλο ρόλο, περνούν τις μέρες τους αμπελοφιλοσοφώντας σε καφέ και βεράντες, σε βόλτες στην πόλη, κουβεντιάζοντας κυρίως την μπερδεμένη ερωτική ζωή του Πέτρου.
Μην μπορώντας να αποφασίσει αν η σχέση του με την κοπέλα του που είναι βολική, ανοιχτή (σε άλλες) και χαλαρή, είναι κάτι που πρέπει να επιδιώξει να σπρώξει σε ένα παραπάνω επίπεδο, ή αν το γεγονός ότι δεν μπορεί να τελειώσει ποτέ όταν κάνει σεξ μαζί της και το ότι οι φοιτήτριες στο πανεπιστήμιο που εργάζεται αποτελούν συνεχή πειρασμό γι αυτόν, στέκονται ως αξεπέραστα εμπόδια σε αυτό τον στόχο.
Ανώριμος κι αναποφάσιστος, ένας τυπικός άντρας στα όρια της μέσης ηλικίας και στα πλαίσια μιας ρομαντικής κομεντί, ο Πέτρου θα προσπαθήσει να έρθει αντιμέτωπος με τις ευθύνες του όταν η κοπέλα του του ανακοινώσει ότι είναι έγκυος, αλλά η μεγαλύτερη ανατροπή στην εξέλιξη της σχέσης τους θα έρθει όταν τα πράγματα πάνε ακριβώς όπως θα ήθελε, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι ίσως τελικά δεν ήταν αυτό που ήθελε τελικά.
Χτισμένη πάνω σε μικρά επεισόδια, με τις συζητησεις του πρωταγωνιστή με τους δεύτερους χαρακτήρες να κυμαίνονται από το χαριτωμένο έως το μπανάλ, το φιλμ θέλει να είναι μια πνευματώδης ματιά πάνω στην ανδρική ψυχοσύνθεση αλλά ακόμη κι αν συχνά πετυχαίνει να βρει τον σωστό τόνο ανάμεσα στο αστείο και το σοβαρό, δεν κατορθώνει να πει ποτέ κάτι αληθινά καινούριο ή έστω ιδιαίτερα έξυπνο.
Οι ήρωές του Νεγκοέσκου μοιάζουν λίγοι όπως και η ιστορία του κι όχι όσο ευφυείς ή γοητευτικοί νομίζουν ότι είναι, κάτι που δεν αφήνει ποτέ την ταινία να σηκωθεί πιο ψηλά από την σφαίρα του συμπαθητικού, υπερβολικά γνώριμου κι απλά χαριτωμένου -όσο κι αν είναι ενδιαφέρον να βλέπεις μια ρουμάνικη ταινία που διαφοροποιείται σημαντικά από αυτό που έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τυπικό ρουμάνικο σινεμά.
Περισσότερο Tallinn Black Nights Film Festival
- PÖFF 2018: Το Flix είδε την Νικόλ Κίντμαν στο «Destroyer»
- PÖFF 2018: To «Awaken» του Τομ Λόου είναι θεαματικό, πανέμορφο και αμήχανο
- PÖFF 2018: Το «Bad Poems» είναι υπέροχα «μπανάλ» κι αν και γνώριμο, πάντα φρέσκο
- PÖFF 2018: Το «Kadakh» δεν είναι τιποτα περισσοτερο από μια (μαύρη) φαρσοκωμωδία
- PÖFF 2018: To «Dos Fridas» δεν θέλει να είναι μια ακόμη βιογραφία της Φρίντα Κάλο
- PÖFF 2018: Ενα χαμένο κινητό και πολυς χαμένος χρόνος στο «Winter’s Night»
- PÖFF 2018: Το «Werewolf» δεν είναι το φιλμ τρόμου που φαντάζεσαι
