«Το 1999 ήρθαμε να δείξουμε την Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά με την ίδια ορμή, το ίδιο κέφι, πάθος και θράσος με το οποίο είχαμε κάνει την ταινία. Όλοι πιστεύαμε ότι είχαμε κάνει κάτι σημαντικό. Αλίμονο! Δεν ξέραμε τι μας περιμένει. Πριν αλλά και μετά την προβολή ακούσαμε πολλά: μας αποκάλεσαν σκουπίδια, μας είπαν ότι δεν είχαμε θέση σε αυτό το Φεστιβάλ, κάποιοι θεώρησαν πως είχαμε βεβηλώσει έναν ιερό τόπο και άλλα πολλά.
25 χρόνια μετά, με αφορμή αυτό το βραβείο, πολλοί με ρωτούν αν αισθάνομαι δικαίωση. Μου λένε επίσης πως με τις ταινίες μου άλλαξα πολλά στην ελληνική κοινωνία, επηρέασα το σινεμά των νεότερων ίσως και τη ζωή κάποιων ανθρώπων.
Δεν ξέρω να σας πω.
Αυτό που ξερω όμως με σιγουριά είναι πως όλες οι ταινίες έγιναν πολύ πολύ δύσκολα. Και αυτό που έμαθαν είναι ότι πρέπει να συνεχίζεις ακόμη και όταν όλοι και όλα σου λένε να σταματήσεις.»
Με αυτό τον τρόπο ο Πάνος Χ. Κούτρας έδωσε το στίγμα μια δύσκολης πορείας στο σινεμά - ελληνικό και του κόσμου - που φτιάχτηκε κάθε φορά με την ίδια επιμονή και την ίδια αντοχή. Σε μια βράβευση που ήταν το κλείσιμο ενός μεγάλου αφιερώματος στο έργο του, στον τρόπο που αυτό επηρέασε όχι μόνο το σινεμά των νεότερων αλλά και την ίδια την ελληνική κοινωνία, ένα σύμπαν που αποτελείται, όπως εύστοχα είπε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Ορέστης Ανδρεαδάκης στην απονομή, από έναν κόσμο στον οποίο θα θέλαμε να ζούμε.
«Σήμερα τιμούμε έναν σπουδαίο σκηνοθέτη, που δεν κάνει μόνο υπέροχο και πολυβραβευμένο σινεμά, αλλά κάνει όλα τα σωστά βήματα για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Έναν καλλιτέχνη ο οποίος με τις ταινίες του ,αλλά και με την παρουσία του αυτές τις μέρες στο Φεστιβάλ, γέμισε τις αίθουσες συμπερίληψη και αγάπη»,
Ο υπέροχος Αγγελος Παπαδημητρίου, ηθοποιός σε δύο ταινίες του Πάνου Χ. Κούτρα, τραγούδησε το «Ο κόσμος άλλαξε» από το «Dodo», το τραγούδι που στους στίχους του συνοψίζει μεγάλα κομμάτια του έργου του Έλληνα σκηνοθέτη μιλώντας για τις αγάπες που ζουν στα παραμύθια.
Είν' όλα ψεύτικα κι' ας φαίνονται αλήθεια
Ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί
Αγάπες βρίσκεισ μοναχά στα παραμύθια.
Κλείνοντας τον ευχαριστήριο λόγο του, ο Πάνος Χ. Κούτρας ολοκλήρωσε την αφιέρωσή του:
Σε αυτή τη διαδρομή, για κάποιο λόγο που δεν σας αναλύσω τώρα, οι άνθρωποι που με στήριξαν, με ενέπνευσαν και με καθόρισαν ήταν γυναίκες. Και θέλω να αφιερώσω αυτό το βραβείο σε αυτές που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, σε όσες βρίσκονται εκεί έξω, σε όσες δουλέψαμε μαζί στις ταινίες. Περισσότερο από όλες στη μητέρα μου Αλίκη Κούτρα.
Στη συνέχεια στη σκηνή ανέβηκαν όσοι συντελεστές της «Επίθεσης του Γιγαντιαίου Μουσακά» βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη, ο παραγωγός Ιων Κώνστας, η production designer και συμπαραγωγός Μαριάννα Παπαγεωργίου, ο διευθυντής φωτογραφίας Ζαφείρης Επανειμώνδας, η μοντέζ Ελισάβετ Χρονοπούλου, η Εφη Παπαζαχαρίου που είχε συμβάλλει καθοριστικά στην έξοδο της ταινίας και οι ηθοποιοί Χρήστος Μάντακας, Γρηγόρης Πατρικαρέας και Ρούμπινη Βασιλακοπούλου.
Η ταινία, 25 χρόνια μετά προβλήθηκε σε αποκατεστημένη κόπια από την Δύο Τριανταπέντε (Σάκης Μπουζιάνης και Νίκος Μούτσελος).
Ολοι οι συντελεστές θυμήθηκαν την τρέλα του να προσπαθείς να πείσεις κόσμο για μια ταινία με ένα τεράστιο κομμάτι μουσακά που κατασπαράζει την Αθήνα. Η Μαριάννα Παπαγεωργίου, έδωσε το στίγμα του making of λέγοντας το πιο συγκινητικό: «Η "Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά" ήταν μια ταινία ενηλικίωσης που την γυρίσαμε σαν να είμαστε παιδιά».
