Φεστιβάλ / Βραβεία

Ρότερνταμ 2014: Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα

of 10

Η ανταποκρίτρια του Flix στο Ρότερνταμ, Γκέλυ Μαδεμλή, θυμάται τι μας έμαθε o Μπρεσόν με το «Au Hazard Balthazar», βλέποντας μερικές ταινίες του τμήματος «Bright Future».

Ρότερνταμ 2014: Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα
Cherry Pie

Ποτέ μην κρίνεις μια ταινία από την αφίσα της. Το αποδεικνύει περίτρανα η περίπτωση του Ελβετού Λώρεντς Μερτς «Cherry pie» που φαίνεται να έχει φροντίσει ιδιαιτέρως το προωθητικό υλικό της: υπέροχες αφίσες από ανακυκλωμένο χαρτί, σε μονοχρωμία του μωβ (ή μιας ζουμερής κερασόπιτας) κοσμούν τους χώρους συνάθροισης του φεστιβάλ, ενώ η φωτογενής πρωταγωνίστρια κοιτά κατάματα το φακό κάνοντάς μας να απορούμε ποιο δάχτυλο θα διαλέξει να βάλει πρώτα στο στόμα της.

Η ευθύτητα και η εμμονή στην αισθητική αρτιότητα είναι πράγματι μερικές από τις αρετές της ταινίας, η οποία όμως κατά τα λοιπά αναλώνεται σε μια κοινότοπη αποτύπωση του «ταξιδιού», (γιατί σ' αυτές τις ταινίες πάντα πρόκειται για «ταξίδι» μεταφορικά και κυριολεκτικά) μιας όμορφης γυναίκας προς την αυτοκαταστροφή της, πάντα με μίνιμαλ ύφος, με ελάχιστους διαλόγους (ευτυχώς, γιατί δεν είναι και το φόρτε της ταινίας) μέσα από μια φορητή κάμερα που φαίνεται πως έχει δοκιμαστεί άπειρες φορές για να καταφέρει να εστιάζει με ασφυκτικά κοντινά πλάνα το όμορφο πρόσωπο της ηρωίδας, με το όνομα Ζόι (που πρέπει να είναι/ήταν υπαρκτό πρόσωπο, καθώς της αφιερώνεται η ταινία. Όπως επίσης συμβαίνει σε τέτοιου είδους ταινίες, θα μπορούσε κανείς να καταλάβει το νόημά της από την τελική και μόνο σεκάνς, που συμπυκνώνει την αγωνία του κεντρικού χαρακτήρα.

1Love steaks

Ποτέ μην εμπιστεύεσαι ταινίες που στηρίζονται σε μανιφέστα: Απόφοιτοι του περίφημου τμήματος κινηματογράφου (HFF) του Πότσνταμ–Μπάμπελσμπεργκ, επινόησαν μια θεωρία για να πλαισιώσουν τη φοιτητική πρακτική και την καλλιτεχνική τους δράση, κι έτσι κατέληξαν στο FOGMA (σαν να μην μας έφτανε το Δόγμα), που δεν κρύβει τίποτα πιο βαθυστόχαστο από μια παραλλαγή του πρώτου κανόνα στο «Fight Club»: «Ο βασικός κανόνας του FOGMA είναι πως δεν υπάρχουν κανόνες.» Αυτή η αυταπόδεικτη παραίνεση, βέβαια, δεν μετουσιώνεται σε τίποτα σημαντικό στο «Love steaks» του Γιάκομπ Λας, που υποτίθεται πως γυρίστηκε χωρίς ανεπτυγμένο σενάριο, μέσα από πολλές πρόβες με τους ηθοποιούς, που αυτοσχεδιάζουν μπροστά στο φακό – τώρα πια, λέει, η ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να τους αφήσει να πειραματίζονται για ώρες και μέρες και εβδομάδες ολόκληρες. Ο βασικός μπούσουλας είναι η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μια μεστή, πεπειραμένη σεφ και σ' έναν ντροπαλό, νεότερό της μασέρ. Αν και οι δύο ηθοποιοί τα δίνουν (και τα δείχνουν) όλα, οι χαρακτήρες είναι τόσο μονοδιάστατοι που η δουλειά που μπορεί να έριξαν δεν βγαίνει προς τα έξω.

1Of Horses and Men

Αντιθέτως, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που ικανοί σκηνοθέτες καταφέρουν να χτίσουν ρόλους ακόμα και πάνω σε πλάσματα του ζωικού βασιλείου. Στο ευφάνταστο «Of Horses and Men» του Μπένεντικτ Έρλινγκσον, που αποτελεί και την επίσημη υποψηφιότητα της Ισλανδίας για τα φετινά ξενόγλωσσα όσκαρ, βλέπουμε τον κόσμο της υπαίθρου του παγωμένου νησιού, μέσα από την προοπτική των αλόγων, και με ταπεινά υλικά αναδεικνύονται οι όροι μιας ισότιμης, τρυφερής σχέσης.

1Por las Plumas

Το ντοκιμαντέρ «Meat and Milk» του Μπέρναρντ Μπλοχ απαρτίζεται από 16 βινιέτες. Κάθε μία από αυτές ρίχνει νέο φως στη θέση που έχει σε διάφορους πολιτισμούς ανά τον κόσμο ένα συμπαθές τετράποδο – η αγελάδα. Όσο για το υπέροχο «Por las Plumas» του Νέτο Βιγιαλόμπος, ένα αιχμηρό θέμα για την κοινωνία της Κόστα Ρίκα (οι παράνομες κοκορομαχίες, που φέρνουν στη χώρα χιλιάδες «τουριστών» απ' όλη τη Νότιο Αμερική που έρχονται για να παίξουν), μεταμορφώνεται σε ένα ειρωνικό, κωμικό δράμα, για τη φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν νυχτερινό φύλακα και έναν κόκκορα που αγοράζει για να γίνει πολεμιστής, προκειμένου να του χαρίσει λίγα χρήματα για επιβίωση. Ο κόκορας πράγματι πολεμά, αλλά με άλλα μέσα...

Ανταπόκριση για το Flix: Γκέλυ Μαδεμλή

Περισσότερα νέα για το Φεστιβάλ του Ρότερνταμ