Κάθε χρόνο ο Τζον Γουότερς συνηθίζει να δίνει στη δημοσιότητα τη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Και κάθε χρόνο, η λίστα του αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων, όχι μόνο για τις εκκεντρικές επιλογές του, αλλά γιατί ως γνήσιος προβοκάτορας, ο σκηνοθέτης που έκανε τη Βαλτιμόρη κέντρο ενός υπέροχου κόσμου (του δικού του) φροντίζει να συμπεριλαμβάνει ταινίες που δεν θα φανταζόταν ποτέ κανείς πως θα του άρεσαν. Φέτος την τιμητική του έχει ο Τζάστιν Μπίμπερ που με το «Never Say Never» βρίσκεται στην εν λόγω λίστα ψηλότερα από τον Απιτσατπονγκ Βιρασετακούν και τον Τέρενς Μάλικ και το «Δέντρο της Ζωής» που είναι η καλύτερη ετεροσεξουαλική ταινία της χρονιάς!
Προειδοποίηση: αν δείτε τις ταινίες με τη σειρά που τις έχει επιλέξει ο Τζον Γουότερς υπάρχει πιθανότητα να νιώσετε λίγο...καλύτερα!
«Το Δέρμα που Κατοικώ» του Πέδρο Αλμοδόβαρ: Μια σκοτεινή, πειραγμένη, όμορφη και ναι αστεία σοκαριστική ταινία από τον σπουδαιότερο σκηνοθέτη του κόσμου. Ο Θεός να σε έχει καλά, Πέδρο Αλμοδόβαρ!
«Mildred Pierce» του Τοντ Χέινς: Αυτό το κομψά γυρισμένο, τέλεια φτιαγμένο μελόδραμα για την τηλεόραση κάνει όλους όσους παρακολουθούν να επιθυμούν να ήταν μια γυναίκα με «θέματα». Το καλύτερο φιλμ εποχής εδώ και δεκαετίες τελεία και πάυλα.
«Justin Bieber: Never Say Never» του Τζον Τσου: Δεν αστειεύομαι. Ενα καλοφτιαγμένο ντοκιμαντέρ που αποδεικνύει πως ο Μπιμπ είναι ένα παιδί-θαύμα. Περιμένετε να δείτε τη σκηνή όπου ο Τζάστιν χώνει το κεφάλι του στο κοινό και κουνάει τα μαλλιά του σε 3D. Ούρλιαζα...
«Hadewijch» του Μπρούνο Ντιμόν: Σε αυτό το σκοτεινό, μη εμπορικό φιλμ, μια φανατική Καθολική νεαρή γυναίκα από πλούσια οικογένεια τα φτιάχνει με έναν κούκλο Μουσουλμάνο τρομοκράτη και μαζί ανατινάζουν ένα εμπορικό τρένο. Η αγάπη είναι παράξενη, ειδικά όταν μπλέκεται ο Θεός.
«Kaboom» του Γκρεγκ Αράκι: Μια σέξι, καλογραμμένη κωμωδία για το τέλος του κόσμου που ξεπερνά κάθε προσδοκία. Η Μέρα της Κρίσης δεν έμοιαζε ποτέ τόσο «καυτή»!
«If a Tree Falls: A Story of the Earth Liberation Front» του Μάρσαλ Κάρι: Αυτό το θλιμμένο ντοκιμαντέρ διαπραγματεύεται τις δεύτερες σκέψεις του ριζοσπαστισμού, όταν μια ομάδα από τρελούς οικολόγους μπλέκονται σε έναν φρενήρη ακτιβισμό και ξαφνικά κατηγορούνται από την κυβέρνηση ως τρομοκράτες.
«Το Δέντρο της Ζωής» του Τέρενς Μάλικ : Νομίζατε ότι θα σιχαινόμουν αυτήν την ταινία και περίπου το έκανα - μέχρι που συνειδητοποίησα ότι είναι η καλύτερη New Age, ετεροσεξουαλική και Χριστιανική ταινία της χρονιάς.
«I’m Glad My Mother Is Alive» των Κλοντ και Νέιθαν Μίλερ : Αυτό το καλοπαιγμένο γαλλικό φιλμ είναι τραγικό και στέλνει προειδοποιήσεις σε όλα τα υιοθετημένα παιδιά: το να βρεις τους αληθινούς σου γονείς δεν είναι πάντοτε μια καλή ιδέα!
«We Were Here» του Ντέιβιντ Γουάισμαν: Οι μισοί μου φίλοι πέθαναν από AIDS, οπότε αυτό το τόσο απλό και επώδυνο ντοκιμαντέρ για την θανατηφόρα επιδημία στο Σαν Φρανσίσκο είναι προσωπικό. Αν δεν κλάψεις βλέποντας το, τότε μάλλον πρέπει να πεθάνεις κι εσύ.
«Ο Θείος Μπούνμι Θυμάται τις Προηγούμενες Ζωές του» του Απιτσατπόνγκ Βιρασετακούν: Ενας τρομακτικός, έξυπνος, ποτέ επιτηδευμένος διαλογισμός πάνω στον πόθο των φαντασμάτων και των άγριων ζώων. Δεν είστε χαρούμενοι που τα καλλιτεχνικά φιλμ δεν περνάνε από δοκιμαστικές προβολές;
