H ιστορία των «Μετεώρων» είναι τόσο απλή, σχεδόν σχηματική, θα μπορούσες να την χωρέσεις μέσα σε λίγες μόνο λέξεις: Ενας μοναχός και μια μοναχή σε δυο μοναστήρια στα Μετέωρα, ερωτεύονται και πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στον έρωτά τους και στην αγάπη για τον Θεό. Μόνο που στα χέρια του Σπύρου Σταθουλόπουλου, αυτή η γνώριμη, εν δυνάμει μελό ερωτική ιστορία, μεταμορφώνεται σε κάτι τόσο απογυμνωμένο και λιτό που μοιάζει, όχι με την γεμάτη δράμα τελετουργία μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας, αλλά με την υπνωτική υφή κάτι τόσο μικρού μα και τόσο απαραίτητου όσο ένα τεριρέμ.
Μετρημένη σε διαλόγους, δομημένη σε μικρά «κεφάλαια» που σπρώχνουν τη «δράση» με μικρά βήματα εμπρός, τα «Μετέωρα» περισσότερο από το να περιγράψουν την ιστορία, ενδιαφέρονται να σε βάλουν στο κελί του μοναστηριού, στην ψυχολογία, στο μυαλό και την καρδιά των ηρώων. Το κατορθώνουν, χάρη στους ελάχιστους διαλόγους, τις συμβολικές στιγμές και τη λυρική αίσθηση που διαπερνά το φιλμ από την αρχή ως το τέλος. Σωστοί το πνεύμα της ταινίας, ο Θίο Αλεξάντερ και η Ταμίλα Κουλίεβα οπισθοχωρούν ερμηνευτικά για να γίνουν «σχήματα», να υποδυθούν τους χαρακτήρες τους με τις φιγούρες τους και τα βλέμματα και τις λιγοστές λέξεις που ανταλλάσσουν.
Στο ίδιο κλίμα και οι εξαιρετικές σκηνές animation που διακόπτουν, σχολιάζουν, ωθούν την αφήγηση και που αποτελούν την αντίστιξη ανάμεσα στον πραγματικό και τον εσωτερικό κόσμο των δύο ηρώων. Θυμίζοντας βυζαντινές αγιογραφίες που ξαφνικά απέκτησαν ζωή, χωράνε μέσα τους σύμβολα και ιδέες, μύθους όπως αυτόν του Θησέα και της Αριάδνης, σε μαγεύουν και ανυψώνουν την ιστορία και το ίδιο το φιλμ. Φτιαγμένες από μια ομάδα Γερμανών animators με επικεφαλής τον Φρανκ Γκόβερε και την σκηνοθετική επιμέλεια του Ματίας Ντένσε, αποτελούν ίσως την αισθητικά υψηλότερη κορυφή του φιλμ.
Από την άλλη, η εικόνα των σκηνών που διαδραματίζονται στον κανονικό κόσμο, γυρισμένες τόσο για λόγους ανάγκης, (αφού το γύρισμα έγινε σχεδόν μυστικά), αλλά και για λόγους budget, με μια ψηφιακή βιντεοκάμερα, δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε. Δυστυχώς στην τεράστια οθόνη του Berlinale Palast δείχνει «ατελής», υπονομεύοντας την μυστικιστική ατμόσφαιρα της ιστορίας και την απόκοσμη γοητεία του τοπίου.
Ακόμη κι έτσι όμως και παρ' ότι το σενάριο είναι τουλάχιστον «ασκητικό», τα «Μετέωρα» σε παγιδεύουν στον κόσμο τους κάνοντας σε να ξεχνάς τις αντιρρήσεις σου. Οπως και τις προσδοκίες που μπορεί να είχες έχοντας δει την προηγούμενη ταινία του Σπύρου Σταθουλόπουλου, το γεμάτο ένταση και εξουθενωτική αγωνία «PVC-1». Εδώ η ένταση είναι εσωτερική, ο ρυθμός χαμηλότονος, η αίσθηση της ταινίας αυτή ενός φιλμ που μοιάζει με ψίθυρο ή με προσευχή.
Διαβάστε τι δήλωσαν οι συντελεστές της ταινίας στη συνέντευξη Τύπου,δείτε το τρέιλερ εδώ και στο βίντεο ένα κλιπ από το φιλμ.
