Η Μαργκερίτ κι ο Ζιλίεν ντεΡαβελέ, αδέλφια κι εραστές, κυνηγημένοι από το νόμο, αποκεφαλίστηκαν το 1603 δίνοντας τέλος σε μια τραγική ιστορία αγάπης που το παράλογο πάθος της, συγκίνησε την Ντονζελί τόσο ώστε να την μεταφέρει στο σινεμά. Στην θεωρία μπορείς να καταλάβεις το γιατί. Στην οθόνη όχι τόσο.
Κυρίως γιατί όσο κι αν θες να σε παρασύρει αυτή η ιστορία αγάπης που έκανε δυο ανθρώπους να αψηφήσουν την οικογένεια, το ένστικτο, την κοινωνία, τον νόμο, οι σκηνοθετικές επιλογές της Ντονζελί μάλλον σε κρατούν σε απόσταση.
Ξεκινώντας με την αφήγηση της ιστορίας σε μια ομάδα από μικρά κορίτσια σε ένα ορφανοτροφείο από την κοπέλα που τα προσέχει, το φιλμ της δίνει το ύφος ενός παραμυθιού, ένα εύρημα που θα εγκαταλειφθεί αργότερα όταν η πορεία των δύο εραστών θα πάρει μια πιο σκοτεινή τροπή.
Αυτό που θα μείνει σταθερό είναι η άχρονη φύση της, που όμως υποδηλώνεται με τρόπο υπερβολικά προφανή, μέσα από το μπλέξιμο στην σκηνογραφία, στα κοστούμια, στην μουσική, στοιχεία από την εποχή των ηρώων, από το πρόσφατο παρελθόν αλλά κι από το σήμερα. Και πάλι όμως κι αυτό δεν μοιάζει να είναι τίποτα παραπάνω από τέχνασμα.
Καθώς δυστυχώς, αυτό που λείπει από την ομολογουμένως όμορφη και κατά στιγμές ενδιαφέρουσα ταινία είναι η φλόγα του πάθους που θα σε κάνει να πιστέψεις πως οι ήρωες και η ηθοποιοί, πιστεύουν αυτό που υποτίθεται ότι ζουν και δεν το υποδύονται απλά.
Κι αν η Αναίς Ντεμουστιέ έχει την αλαφροΐσκιωτη ομορφιά που χρειάζεται για να υποδυθεί την Μαρκερίτ, ο Ζερεμί Ελκαϊμ μοιάζει λίγος και μάλλον αταίριαστος για τον ρόλο. Και ο τρόπος που τους κινηματογραφεί η Ντονζελί, μα κι όλο το ύφος της ταινίας θυμίζουν κατά στιγμές περισσότερο ένα μεταμοντέρνο θεατρικό έργο παρά ένα φιλμ. Κάτι που μπορεί να μην στερείται αισθητικού ενδιαφέροντος ή σκέψης, αλλά σίγουρα υπολείπεται ζωντάνιας κι ουσίας.
Δείτε το τρέιλερ:
Διαβάστε περισσότερες κριτικές από το 68ο Φεστιβάλ Καννών:
