Οταν βλέπεις τον Μπαζ Λούρμαν να μιλάει, καταλαβαίνεις γιατί οι ταινίες του είναι τόσο… πληθωρικές: δεν αφήνει ερώτηση αναπάντητη, είτε απευθύνεται σ’ αυτόν, είτε όχι. Πάντως, πρώτη μέρα του Φεστιβάλ Καννών, πρώτη δημοσιογραφική προβολή του προγράμματος κι ο Μπαζ Λούρμαν ήρθε στη συνέντευξη Τύπου με όλη του την ομάδα, που δεν έπαυε να αναδεικνύει και να κολακεύει. Στο τραπέζι μαζί του ο συν-σεναριογράφος Κρεγκ Πιρς, η Κάθριν Μάρτιν, συμπαραγωγός και σύζυγος του Λούρμαν και το καστ. Η Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι πανύψηλη και ξανθιά και η Αϊλα Φίσερ χαριτωμένη και κοκκινομάλλα δεν πρόλαβαν ν’ αρθρώσουν λέξη. Οριακά μίλησαν ο Τζόελ Ετζερτον (αυθεντικός Αυστραλός, ωραιότατος, ηλιοκαμένος και κεφάτος) και ο σταρ του ινδικού σινεμά Αμιταμπ Μπατσάν. Λίγο περισσότερο εκφράστηκε το πρωταγωνιστικό τρίο, ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο (σοβαρός, σέξι, αλλά απρόθυμος να παίξει με τους φωτογράφους ή τους δημοσιογράφους), η Κάρεϊ Μάλιγκαν, επίσης ξανθιά, με μαύρη ολόσωμη φόρμα Balenciaga και μ’ ένα star quality που δε διακρίνεται στις ερμηνείες της και ο Τόμπι Μαγκουάιρ με την παιδικότητα που δεν ξεθυμαίνει ποτέ.
Διαβάστε παρακάτω τα σημαντικότερα απ’ όσα ακούσαμε στη συνέντευξη Τύπου (δυστυχώς δε θ’ ακούσετε τον Μαγκουάιρ και τη Φίσερ να ψιθυρίζουν ο ένας στο αυτό του άλλου και να γελάνε με την καρδιά τους) και δείτε στο τέλος του κειμένου το video από το photo call των συντελεστών του «Υπέροχου Γκάτσμπυ».
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία.
Ο Μπαζ Λούρμαν για το πώς πήρε την απόφαση να κάνει τον «Υπέροχο Γκάτσμπυ» ταινία
Η πρώτη «αποκάλυψη» μού ήρθε πριν 10 χρόνια. Γνώριζα την ιστορία από παιδί, κυρίως λόγω του Ρέντφορντ, μου άρεσε πολύ η παλαιότερη ταινία. Αλλά βρισκόμουν σ’ ένα τραίνο, στη Σιβηρία, είχα μοναξιά, έπινα ένα κόκκινο κρασί και είχα μαζί μου κάποια audio books. Και λέω, α ναι, ο Γκάτσμπυ. Και συνειδητοποίησα ότι το βιβλίο αυτό μιλάει, όχι για τότε, αλλά για εμάς, για το τώρα. Η μεγάλη πρόκληση ήταν πώς να ξεκλειδώσω κινηματογραφικά τον εσωτερικό μονόλογο του Νικ Κάραγουεϊ, του αφηγητή. Ετσι ξεκίνησε το ταξίδι της ταινίας.
Ο συν-σεναριογράφος Κρεγκ Πιρς για τη διασκευή του βιβλίου
Θυμόμουν το μυθιστόρημα που είχα διαβάσει στο γυμνάσιο – όταν διαβάσεις τον «Γκάτσμπυ» στα 15, τον θυμάσαι, το δράμα, το ρομάντζο, τα μεθύσια, την παρακμή. Κι από κάτω μια βαθειά θλίψη που ίσως τότε δεν καταλάβαινα απόλυτα. Το ωραίο είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι σήμερα, όταν τους έλεγα πάνω σε τι δουλεύω, μου έλεγαν, «αυτό είναι το αγαπημένο μου βιβλίο, το διαβάζω κάθε χρόνο και, κάθε χρόνο, ανακαλύπτω κάτι καινούριο, επειδή εγώ αλλάζω και καταλαβαίνω κι άλλα πράγματα.» Μαζί με τον Μπαζ ανακαλύψαμε ότι στις σελίδες του βιβλίου υπάρχουν σχόλια για το σήμερα, για το οικονομικό τοπίο στο οποίο ζούμε, ο Φιτζέραλντ είναι σα να προέβλεψε το κραχ που έγινε τότε, οικονομικό και ανθρώπινο και αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας. Δουλεύοντας, το βιβλίο ασκούσε πάνω μας τη μαγεία του κι εμείς προσπαθούσαμε απλώς να το ανακαλύψουμε και να το αποκαλύψουμε.
Ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο για το σύμπαν του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ
Στην Αμερική, ο «Υπέροχος Γκάτσμπυ» είναι στη βασική βιβλιογραφία του καθενός, όλοι τον έχουν διαβάσει. Εγώ διάβασα το βιβλίο μικρός, το διασκέδασα, βρήκα τον Γκάτσμπυ συναρπαστικό, αλλά ειλικρινά καθόλου δεν είχα αντιληφθεί το τεράστιο υπαρξιακό βάθος στο έργο του Φιτζέραλντ. Το ξαναδιάβασα και το εκτίμησα διαφορετικά όταν ξεκίνησα να δουλεύω για την ταινία. Είναι συγκλονιστικό ότι σχεδόν έναν αιώνα απ’ όταν γράφτηκε, οι άνθρωποι εξακολουθούν να συζητούν γι’ αυτό, να αναλύουν την κάθε του φράση, τον κάθε του συμβολισμό. Κι εμείς προσπαθήσαμε να το αποδομήσουμε, γραμμή προς γραμμή. Κι έτσι μπορέσαμε να ερμηνεύσουμε τους ήρωές μας με μεγαλύτερη ακρίβεια. Στην πορεία άρχισα να βλέπω τον «Υπέροχο Γκάτσμπυ» όχι σα μια ερωτική ιστορία, αλλά σαν την ιστορία ενός σπουδαίου Αμερικανού που ζει σε μια εποχή όπου όλα είναι πιθανά, με μεγάλη χλιδή, θέλει να γίνει πλούσιος και διάσημος αλλά, στη διαδρομή, χάνει την ταυτότητά του και γι’ αυτό κρατιέται απελπισμένα από το όραμα της Ντέιζι Μπιουκάναν. Γι’αυτό και, ακόμα κι όταν αποκτά την Ντέιζι, την κρατά στην αγκαλιά του, εξακολουθεί να κοιτάζει μακριά, στο πράσινο φως που αντιπροσωπεύει την παρουσία της. Το να δουλεύεις, ως ηθοποιός, πάνω σ’ ένα τόσο άψογο κείμενο, κάνει τη δουλειά σου πρωτοφανώς εύκολη.
Ο Μπαζ Λούρμαν για την απήχηση που έχει η ταινία
Η ταινία βγήκε στην Αμερική και πήγε εξαιρετικά στο box office. Στους κριτικούς δεν άρεσε τόσο, αλλά αυτό το περίμενα. Οταν ο Φιτζέραλντ δημοσίευσε τον «Υπέροχο Γκάτσμπυ», τον είχαν χαρακτηρίσει «κλόουν» και τους ήρωές του «ρηχούς», μάλιστα αγόραζε βιβλία ο ίδιος για ν’ αυξήσει τις πωλήσεις. Πριν λίγες μέρες είχαμε την πρεμιέρα στην Αμερική και ήρθε, μέσα απ’ τις σκιές και με συνάντησε, μια πολύ επιβλητική, αριστοκρατική μεγάλη κυρία και μου είπε «έκανα όλο το δρόμο από το Βερμόντ για να δω τι έκανες με το βιβλίο του παππού μου. Νομίζω ότι ο Σκοτ θα ήταν περήφανος γι’ αυτήν την ταινία. Γιατί για χρόνια έλεγαν ότι η αφήγηση του βιβλίου δε μεταφέρεται σωστά στον κινηματογράφο κι εσύ το πέτυχες αυτό. Και, παρεμπιπτόντως, μ’ άρεσε πολύ η μουσική!» Αυτό, για μένα, ήταν η καλύτερη δυνατή αναγνώριση.
Ο ΝτιΚάπριο για τη συνεργασία του με τον Λούρμαν, 20 χρόνια μετά το «Romeo + Juliet»
Το εκπληκτικό χάρισμα του Μπαζ είναι ότι κάθε μέρα, στο γύρισμα, στη δουλειά, σε εμπνέει όχι απλώς να βγάζεις τον καλύτερο εαυτό σου, αλλά να ονειρεύεσαι ελεύθερα. Κι επίσης είναι ατρόμητος στο να παίρνει αριστουργήματα της κλασικής λογοτεχνίας και να φτάνει στην καρδιά του περιεχομένου τους, αποφασισμένος να φέρει την αλήθεια τους στο σήμερα.
Ο Τόμπι Μαγκουάιρ για τη συνεργασία με τον κολλητό του φίλο, Λεονάρντο ΝτιΚάπριο
Σε προσωπικό επίπεδο έχω μεγάλη αγάπη στον Λίο, είμαστε στενοί φίλοι κι αυτό οπωσδήποτε βοηθά όταν παίζουμε μαζί. Μας συνδέει μια σχέση μεγάλης εμπιστοσύνης, επικοινωνούμε με άνεση, παίρνουμε κι οι δυο τη δουλειά μας πολύ στα σοβαρά, αλλά διασκεδάζουμε κιόλας. Οπως και ο Μπαζ, έτσι και ο Λίο με ενέπνευσε στη διαδικασία του γυρίσματος αυτής της ταινίας, γιατί εκτός από καλός μου φίλος, τυχαίνει να είναι και σπουδαίος ηθοποιός. Μελετά εξονυχιστικά το κείμενο για το ρόλο του και περάσαμε πολλά βράδια, μέχρι τις 2 – 3, συζητώντας και διαφωνώντας για το γύρισμα της επόμενης μέρας.
Η Κάρεϊ Μάλιγκαν για το πώς έπλασε το ρόλο της Ντέιζι Μπιουκάναν
Οταν ξεκίνησα να δουλεύω για τον «Υπέροχο Γκάτσμπι», ο Μπαζ μου έδωσε έξι βιβλία πάνω στη Ζέλντα Φιτζέραλντ για να τα διαβάσω και να στηριχτώ εκεί. Επίσης, ο Φιτζέραλντ είχε για ένα χρόνο περίπου μια ερωτική σχέση με την Τζινέβρα Κινγκ, αλληλογραφούσαν συνέχεια, αλλά έχουν διασωθεί μόνο οι δικές της επιστολές που τις διάβασα επίσης. Η γλώσσα στα ημερολόγια της Ζέλντα και στα γράμματα της Τζινέβρα είναι ακριβώς η γλώσσα της Ντέιζι, ο τρόπος που εκφράζεται. Σ’ ένα κείμενο της Ζέλντα, μάλιστα, βρήκα μια πρόταση που με κατηύθυνε στην ερμηνεία μου. Γράφει, «ήταν τα γενέθλιά μου και περπατούσαμε μαζί κάτω από τα πεύκα. Εσύ ήσουν ένας νεαρός αξιωματικός κι εγώ ένα ευωδιαστό φάντασμα.»
Ο Μπαζ Λούρμαν για το αν θα γυρίσει τελικά τον «Μέγα Αλέξανδρο»
Μου παίρνει χρόνια ν’ αποφασίσω ποια θα είναι η επόμενη ταινία μου. Εχω ένα θησαυροφυλάκιο όπου φυλάω τα υλικά μου για το μέλλον. Τώρα κάνουμε, με τον Λίο, αυτό το ταξίδι μαζί που δεν έχει τελειώσει ακόμα. Μπορεί την επόμενη φορά που θα πάρω το τραίνο, να κρατάω μαζί μου το… «Πόλεμος και Ειρήνη»! Αλλά πρώτα θα τελειώσουμε αυτό εδώ το ταξίδι και μετά θα δούμε.
Ο Μπαζ Λούρμαν για τη μουσική στην ταινία
Ο Φιτζέραλντ έβαλε τη μουσική στο επίκεντρο του βιβλίου του. Η αφροαμερικανική μουσική του δρόμου, η «jazz», πρωταγωνιστεί στις σελίδες του. Του έλεγαν τότε, γιατί το κάνεις αυτό, είναι μια μόδα μόνο, αύριο θα έχει ξεχαστεί. Κι έλεγε, «το κάνω γιατί θέλω αυτό το βιβλίο να εκτυλίσσεται ακριβώς στο τώρα.» Οταν γράφαμε με τον Κρεγκ το σενάριο αναρωτιόμασταν πώς να το χειριστούμε αυτό το στοιχείο. Κι υπάρχει και σήμερα μια αφροαμερικανική μουσική του δρόμου. Τη λένε hip-hop. Και θέλαμε να μεταφέρουμε αυτήν την αίσθηση του «τώρα». Κάποια στιγμή, λίγο αργότερα, μου τηλεφωνεί ο Λεονάρντο και μου λέει, είναι ο Jay-Z στο Mercer, έλα να τον γνωρίσεις. Πηγαίνω και πετυχαίνω τον Jay να κάνει πρόβα, να κρατά το μικρόφωνο και να λέει, «Lies on the lips of a Priest», το «No Church in the Wild» και τρελάθηκα. Του είπα τι ήθελα να κάνω, να αναμείξω την εποχή της jazz με τη hip-hop μουσική και μου είπε, δε χρειάζεται καν να μου εξηγήσεις, αυτό είναι σημαντικό, να το κάνουμε. Ηταν ο πρώτος άνθρωπος που είδε την ταινία, χωρίς καν τα εφέ έτοιμα. Και νομίζω ότι για μένα αυτή η συνεργασία ήταν αποκάλυψη. Του είχα πει ότι αυτό που θα’βλεπε, σε κείνο το στάδιο, θα ήταν χάλια. Μου είπε, «δεν είναι χάλια, θα βάλουμε μουσική και θα το φτιάξουμε!»
Μάθετε τα πάντα για το 66ο Φεστιβάλ Καννών, στο ειδικό τμήμα του Flix.gr που ανανεώνεται συνεχώς.
