Διάσημος για μεγάλες σε μέγεθος και σύλληψη ταινίες, συχνά ακόμη κι επικές, ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι είναι επίσης ένας σκηνοθέτης που του αρέσει να εστιάζει σε μικρές, «κλειστές» προσωπικές ιστορίες. Κι αν ένα διαμέρισμα υπήρξε στο παρελθόν το κέντρο ταινιών του όπως «Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι», ή το «The Dreamers», εδώ πηγαίνει τα πράγματά ακόμη πιο μακριά, κρατώντας μόλις δύο ήρωες και κλείνοντας τους σε ένα υπόγειο, το οποίο εγκαταλείπουν ελάχιστες φορές μέσε σε εφτά μέρες.
Με την πρόφαση μιας εκδρομής για σκι που διοργανώνει το σχολείο του, ο δεκατετράχρονος Λορέντζο βρίσκει την αφορμή να κρυφτεί στο υπόγειο της πολυκατοικίας του, μακρία από την πίεση των γονιών του να είναι κοινωνικός και «φυσιολογικός», ήρεμος ανάμεσα στα βιβλία και τη μουσική του και ένα τεράριουμ με μυρμήγκια. Μόνο που η πολυπόθητη ηρεμία του δεν θα κρατήσει πολύ αφού η αποξενωμένη ετεροθαλής αδελφή του θα εμφανιστεί για να βρει στον ξεχασμένο κόσμο της αποθήκης μερικά πράγματα που της ανήκουν και θα μείνει για να προσπαθήσει να ξεφύγει από τον εθισμό της στην ηρωίνη.
Οι συνθήκες που οι δυο τους θα συναντηθούν μοιάζουν ίσως υπερβολικά βασισμένες στην σύμπτωση και ο τρόπος που θα συνδεθούν μέσα στις επόμενες μέρες μπορεί να μοιάζει βιαστικός, όμως ακόμη κι έτσι το φιλμ του Μπερτολούτσι έχει μια αξιαγάπητη ειλικρίνεια στις προθέσεις του και μια τρυφερά ρομαντική ματιά απέναντι στους ήρωες του δίχως να τους ωραιοποιεί ή να τους καθαγιάζει.
Και καθώς οι μέρες περνούν και η σχέση τους εξελίσσεται το αγόρι και το κορίτσι αφήνουν τις αντιστάσεις τους να πέσουν και την αλήθεια τους να φανεί, χτίζοντας μια σχέση που δεν μπορεί να περιγραφεί με εύκολους χαρακτηρισμούς όπως «αδέλφια» ή «φίλοι», παρά μόνο με κάτι σαν συνένοχοι ή σύμμαχοι απέναντι στην καταπιεστική κανονικότητα της καθημερινότητας.
Σύμφωνοι, το σενάριο δεν είναι ιδιαίτερα διακριτικό στον τρόπο που εισάγει ή εξετάζει τις θεματικές του, την αποξένωση, την εφηβική επαναστατικότητα, την αδιέξοδη πορεία της ηρωίδας, την προβληματική δομή της οικογένειας, την ταξική αντιπαλότητα. Συν τοις άλλοις μοιάζει να χειρίζεται μάλλον άβολα τις πιο δραματικές στιγμές και ελάχιστα σε πείθει για πράγματα όπως ο εθισμός της ηρωίδας του, αλλά ακόμη κι έτσι παραμένει γοητευτικό ειδικά όταν αφήνει απ έξω ολόκληρο τον κόσμο και εστιάζει στην σχέση των δυο πρωταγωνιστών του και στις μικρές στιγμές που την κάνουν ξεχωριστή. Οπως αυτή που οι δυο τους χορεύουν την Ιταλική εκδοχή του «Space Oditty» του Ντέιβιντ Μπόουι, σε μια σκηνή που θα μείνει στη μνήμη όσων την είδαν στο φετινό φεστιβάλ.
Μάθετε τα πάντα για το φεστιβάλ των Καννών στο ειδικό τμήμα του flix.gr που ανανεώνεται συνεχώς.
