«Ενας άντρας που δεν γνωρίζει ποιος είναι συναντά μια παλιά του αγάπη. Της αφηγείται πως είναι ένας διάσημος ποιητής, ο Κώστας Καρυωτάκης, που αυτοκτόνησε το 1928. Κάθε χρόνο επιστρέφει στο ίδιο μέρος την επέτειο του θανάτου του.»
Με αυτή τη λιτή, αινιγματική υπόθεση παρουσιάζεται αυτές τις μέρες, ανάμεσα στις 14 ταινίες που αποτελούν το Διαγωνιστικό Τμήμα του 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ, το «Οι Εντυπώσεις ενός Πνιγμένου», η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Κύρου Παπαβασιλείου, η οποία χρειάστηκε έξι χρόνια για να γίνει πραγματικότητα, όσα δηλαδή μας χωρίζουν από το 2007, όταν ο Κύπριος Κύρος Παπαβασιλείου βρέθηκε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Καννών με τη μικρού μήκους ταινία του «Το Ονομα του Σπουργιτιού» για να χαιρετιστεί ως ένα από τα πολλά υποσχόμενα νέα ονόματα του ευρωπαϊκού σινεμά.
«Η ιδέα της ταινίας συνοψίζεται σε ένα περιστατικό που μου συνέβη: επισκέφθηκα το σπίτι της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου και είδα έναν καθρέφτη με σκαλιστή κορνίζα. Μετά από λίγο πέρασα μπροστά από τον καθρέφτη αλλά εξεπλάγην από το γεγονός πως δεν μπορούσα να δω τον εαυτό μου μέσα σ' αυτόν. Αυτό που συνέβαινε στην πραγματικότητα ήταν ότι δεν υπήρχε καθρέφτης μέσα στην κορνίζα, αλλά απλά μια επιφάνεια από γυαλί. Η αντανάκλαση ήταν αρκετά αχνή και ένιωθα σαν ο εαυτός μου να είχε εξαφανιστεί.»
Διαβάστε ακόμη: Ρότερνταμ 2015: Ψάχνοντας συννεφιά σε μια ηλιόλουστη Ελλάδα
«Η υπόθεση είναι μινιμαλιστική αλλά η συνθήκη της ιστορίας είναι πολύπλοκη. Αναφέρεται στην πραγματικότητα που συνήθως δεν λαμβάνουμε υπόψη μας. Η ιστορία μπορεί να γίνει πιο οικεία αν θεωρήσουμε πως οι κοινωνικές μας ταυτότητες είναι ψευδείς και πως δεν είμαστε αυτό που πραγματικά μπορούμε να είμαστε. Επειδή αυτό είναι ένα θέμα που οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε εξοικειωμένοι ως θέμα στις ταινίες, επιτρέψτε μου να αναφέρω το εξής: με βάση τους κοινωνικούς ρόλους που με ευκολία αναλαμβάνουμε, οι πράξεις μας είναι προαποφασισμένες. Οπότε το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο παραμένει το ίδιο ή γίνεται ακόμη χειρότερο. Ακόμη περισσότερο, είμαστε παγιδευμένοι σε έναν υπερβολικά τεχνολογικό τρόπο ζωής, όπου θεωρούμε τα πάντα σαν ένα εργαλείο που μας βοηθά να εξερευνήσουμε τη φύση και τους άλλους ανθρώπους, αντί να τους δούμε ποιητικά ως μη όργανα. Και καθώς κάποιοι από εμάς επιλέγουμε να ορίζουμε τον εαυτό μας, ανακαλύπτουμε - στη μέση του δρόμου ή στο τέλος του - πως η έννοια του εαυτού είναι μια ματαιοδοξία. Σε κάθε περίπτωση η ιστορία που προκύπτει από τις παραπάνω δηλώσεις δεν είναι διόλου μια ηθική ιστορία. Είναι μια ιστορία που μας κάνει να αναλογιστούμε αυτές τις συνθήκες.»
«Η ταινία γλιστράει μέσα από διαφορετικά επίπεδα πραγματικότητας και αποδημεί συνεχώς ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο. Δεν είναι το αποτέλεσμα απλού σουρεαλισμού, αλλά ενός πολύ καλά κατασκευασμένου. Οι διάλογοι και η λογική εμφανίζονται μόνο όταν είναι απαραίτητο για τον θεατή να ακολουθήσει την αφήγηση. Αυτή η τεχνική ελπίζουμε πως απελευθερώνει την ικανότητα του θεατή για να φανταστεί, την ικανότητα να κάνει τους δικούς του συνειρμούς και ερμηνείες. Οσον αφορά την αφήγηση, η εικόνα και ο ήχος έχεουν ισότιμη σημασία με τον διάλογο και τη λογική. Είναι σαν η εικόνα και ο ήχος να συμμετέχουν στην ταινία όπως κάνουν οι πρωταγωνιστές της. Το κοινό προκαλείται να ακολουθήσει την αφήγηση της εικόνας και του ήχους. Εντωμεταξύ, από την πολύ αρχή, η ταινία προσκαλεί το κοινό να συμμετέχει. Το προσκαλεί να απαγγείλλει το διάλογο με τη δική του φωνή. Το προσκαλεί να πάρει τη θέση της χαμένης ταυτότητας του χαρακτήρα. Η αφήγηση γίνεται ένα πρόσχημα, ίσως μια προσποίηση ή δικαιολογία για το κοινό να αρνηθεί το εγώ του. Η ταινία αποπειράται να γίνει ένας καθρέφτης για να κοιτάξει το κοινό και να μην δει κανέναν.»
Διαβάστε ακόμη: Ρότερνταμ 2015: Το ολλανδικό μοντέλο κάνει πρεμιέρα!
«Η ταινία απέκτησε διαφορετική φόρμα και στιλ κατά τη διάρκεια του μοντάζ. Εφευρίσκαμε τρόπους αφήγησης χωρίς κανένα συμβιβασμό και με τη θέληση να χρησιμοποιήσουμε κάθε κινηματογραφικό στοιχείο. Ερμηνεύαμε κάθε στάδιο στο οποίο βρισκόμαστα και κάθε βήμα που είχαμε κάνει. Αρνιόμασταν να να γνωρίζουμε που θα καταλήγαμε - θέλαμε να το γνωρίζουμε μόνο στο τέλος της όλης διαδικασίας. Δεν θεωρούσαμε κάνενα βήμα ή καμία ερμηνεία ως δεδομένα, ούτε κανένα τρόπο σκέψης ορθό. Χάρηκα πολύ όταν στο τέλος του μοντάζ, ρώτησα το Γιάννη Χαλκιαδάκη πως ένιωσε κατά τη διάρκεια της όλης διαδικασίας και μου απάντησε: "Είναι η πρώτη φορά που δεν ήξερα τι έκανα!". Χάρηκα γιατί το ίδιο συνέβαινε και σε μένα.»
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Οι Εντυπώσεις Ενός Πνιγμένου» και διαβάστε περισσότερα στο επίσημο site της ταινίας:
Οι Εντυπώσεις Ενός Πνιγμένου Μια συμπαραγωγή Κύπρου, Ελλάδας, Σλοβενίας / Σκηνοθεσία: Κύρος Παπαβασιλείου / Σενάριο: Κύρος Παπαβασιλείου σε συνεργασία με τους Γιώργο Ζώη, Μαρία Βαρνακίδου, Φίλιππο Γιαννικούρη / Μοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης / Διεύθυνση Φωτογραφίας; Κωνσταντίνος Οθωνος / Μουσική: Νίκος Βελιώτης / Σκηνικά: Αντι Μπαργκίλι / Κοστούμια: Νότης Παναγιώτου, Κωνσταντίνα Ανδρέου / Πρωταγωνιστούν: Θοδωρής Πεντίδης, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Χριστόδουλος Μαρτάς / Παραγωγή: Κύρος Παπαβασιλείου, Γιώργος Πάντζης, Μόνικα Νικολαϊδου, Γιάννης Χαλκιαδάκης
Διαβάστε ακόμη:
