Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, υποψήφιος για το «Δέρμα που Κατοικώ», οι αδελφοί Λικ και Ζαν-Πιερ Νταρντέν με το «Παιδί με το Ποδήλατο», ο Ασγκάρ Φαρχαντί με την ταινία «Ενας Χωρισμός» και η Αντζελίνα Τζολί με το «In the Land of Blood and Honey», συμμετείχαν σ’ ένα πάνελ που διοργάνωσε η Ενωση Ξένων Ανταποκριτών του Χόλιγουντ, μια μέρα πριν την τελετή απονομής των Χρυσών Σφαιρών. Ο Ζανγκ Γιμού, υποψήφιος για το «The Flowers of War», ήταν ο μόνος που απουσίασε. Μια γεύση από το τι είπαν οι σκηνοθέτες:
Αντζελίνα Τζολί, «In the Land of Blood and Honey»
Οι πρωταγωνιστές της ταινίας συγκεντρώθηκαν στις ομοιότητες που τους συνδέουν, παραμερίζοντας τις διαφορές τους, παρότι οι πληγές του πολέμου είναι ακόμα νωπές. Η Τζολί ελπίζει ότι το κοινό, βλέποντας την ταινία, δε θα ερωτευτεί απλώς τους ηθοποιούς, αλλά θα συνειδητοποιήσει πόσο συγκλονιστική είναι αυτή η περιοχή των Βαλκανίων, όπου, όπως είπε, βρίσκεται η καρδιά και η οικογένειά της. Η ιστορία δυο ανθρώπων που ερωτεύονται και, κατόπιν, η πολιτική πραγματικότητα τους χωρίζει, είναι ένας άμεσος συμβολισμός για το τι συνέβη στη χώρα. Επέλεξε να καταπιαστεί με τη συγκεκριμένη περιοχή, επειδή τα θέματα που την καθόρισαν είναι οικουμενικά: η σεξουαλική βία κατά των γυναικών και η έλειψη εξωτερικής παρέμβασης. Οι άνθρωποι που γνώρισε στη διάρκεια του γυρίσματος της ταινίας, της απέδειξαν ότι καταλαβαίνουν καλά τι σημαίνει η τέχνη και πώς μας βοηθά να επιβιώσουμε τις πιο δύσκολες περιόδους.
Πέδρο Αλμοδόβαρ, «Το Δέρμα που Κατοικώ»
Η ταινία ήταν ένας τρόπος για να μιλήσει για κάτι ενδιαφέρον: την ταυτότητα. Αισθάνθηκε ευτυχισμένος που ξανασυνεργάστηκε με τον Αντόνιο Μπαντέρας και θυμήθηκε ότι όταν τον είχε γνωρίσει, στο «Δέσε με!», είχε το πιο μαγικό φυσικό ταλέντο που είχε συναντήσει ποτέ, άγριος και τρελλός, γεμάτος πόθο. Το γεγονός ότι προτιμά να ξαναχρησιμοποιεί τους ίδιους ηθοποιούς, του προσφέρει την αίσθηση της οικογένειας. Ο Αλμοδόβαρ εξήγησε ότι, παρότι εκτιμά τον νατουραλισμό, δεν είναι το ύφος που προτιμά. Οταν ξεκίνησε να κάνει ταινίες, προσπαθούσε να δημιουργήσει το σύμπαν στο οποίο θα ήθελε να ζει, ενώ τώρα, καθώς περνούν τα χρόνια, προσπαθεί να συγκεράσει την επιθυμία με την πραγματικότητα, γυρίζοντας ταινίες για μητέρες και για ανθρώπους που ποθούν ανθρώπους. Οσο για το εάν θα έκανε ποτέ μια ταινία εκτός Ισπανίας, ο Αλμοδόβαρ απάντησε, «ίσως, μια φορά. Αλλά το στιλ της παραγωγής σ’ αυτήν την πόλη, το Λος Αντζελες, δε μου ταιριάζει και είμαι πολύ μεγάλος για να μάθω!»
Ασγκάρ Φαρχαντί, «Ενας Χωρισμός»
Η ταινία έχει τέτοια απήχηση σε όλον τον κόσμο, μάλλον επειδή είναι, κατά κάποιον τρόπο, μια ιστορία μυστηρίου, αλλά ο ντετέκτιβ είναι ο θεατής! Οι «εθνικές» ταινίες μπορούν, εξίσου, να είναι παγκόσμιες, αν η ιστορία τους είναι συγκεκριμένη και ακριβής. Ο κόσμος συνηθίζει να κοιτά τους ανθρώπους μιας χώρας με γνώμονα την πολιτική της. Αν κοιτάξει τα πρόσωπα, θα διαπιστώσει όλες τις ομοιότητες. Οι ομοιότητες ανάμεσα στους ανθρώπους και τους πολιτισμούς τους, σε όλον τον κόσμο, είναι πολύ περισσότερες παρά οι διαφορές τους, απλώς συμφέρει την παγκόσμια πολιτική σκηνή να δίνει έμφαση στις διαφορές. «Η ταινία μου δεν απεικονίζει το Ιράν, πώς θα μπορούσα να κάνω μια ταινία για 70 εκατομμύρια ανθρώπους,» είπε ο σκηνοθέτης. «Δεν επικροτώ την πολιτική κατάσταση στο Ιράν, αλλά δε θέλω να είμαι σαν το ζητιάνο στο δρόμο που εκθέτει τις πληγές του και ζητά ελεημοσύνη. Δε με ανάγκασε κανείς να γίνω σκηνοθέτης κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, το επέλεξα γνωρίζοντάς τες: εμείς, οι Ιρανοί σκηνοθέτες, θέλουμε απλώς να βλέπετε τις ταινίες μας.»
Λικ και Ζαν-Πιερ Νταρντέν, «Το Παιδί με το Ποδήλατο»
Ο ρεαλισμός είναι η βελτίωση της πραγματικότητας! Οι αδελφοί δημιουργοί ξεκινούν συνήθως από ένα υπάρχον περιβάλλον, αλλά δεν πιστεύουν ότι ο ρεαλισμός στην τέχνη υπάρχει. Ενα από τα ωραιότερα πράγματα που μπορεί να συμβούν σ’ έναν σκηνοθέτη, είναι να δει κάποιον μπροστά στην κάμερα για πρώτη φορά. Γι’ αυτό και οι σκηνοθέτες επιλέγουν συνήθως ερασιτέχνες ή άγνωστους ηθοποιούς. Συνηθίζουν να κάνουν πρόβες για το ίδιο διάστημα που κάνουν γύρισμα, στην περίπτωση του «Παιδιού με το Ποδήλατο» σαράντα και σαράντα πέντε μέρες αντίστοιχα. «Περνάμε τόσο χρόνο μαζί, που φτάνουμε στο σημείο να μην προστατεύουμε την εικόνα μας πια,» είπαν οι αδελφοί Νταρντέν. «Ξεχνάμε ποιοι είμαστε και τότε γεννιούντα οι ήρωες.» Οσο για το μήνυμα της ταινίας, «θέλαμε να πούμε ότι η αγάπη είναι δυνατότερη από το θάνατο. Κάποιες φορές. Και για λίγο.»
Η 69η απονομή των Χρυσών Σφαιρών θα γίνει σήμερα, Κυριακή 15 Ιανουαρίου.
