Θα μπορούσε να θεωρηθεί από υπεραπλουστευμένο έως και αυθαίρετο, αλλά τουλάχιστον έχει μια ρεαλιστική βάση: το να διακρίνεις τους ανθρώπους σε αυτούς που μεγαλώνουν (με) παιδιά και σε εκείνους που, για διάφορους λόγους, δεν πρόκαμαν. Απλά και μόνον προσπαθήστε να μαντέψετε πόσο διαφορετικά (όχι καλύτερα ή χειρότερα αλλά διαφορετικά), θα είχαν ζήσει το υπόλοιπο της ζωής τους (είτε χώρια, είτε μαζί - ελάχιστη σημασία έχει) ο Μέισον ο Πρεσβύτερος και η Ολίβια του «Μεγαλώνοντας» χωρίς την Σαμάνθα και τον Μέισον τον Νεώτερο. Ενα από τα πολλά ωραία μάλιστα που έχει στριμώξει στο «Boyhood» ο (καταχωρημένος εδώ και καιρό ως κηδεμόνας) Λινκλέιτερ είναι και το ότι βροντοφωνάζει προς πάσαν ενδιαφερόμενο: αλλάζεις που αλλάζεις κατηγορία, μην υποβιβάζεις και τον εαυτό σου! Διότι μέσα σε αυτά τα, διάρκειας δώδεκα χρόνων, πλάνα βλέπουμε και την περήφανη πλην στρεβλή ρότα του Μέισον του Μεγάλου προς τα γηρατειά: ως μουσικός της πλάκας μας συστήνεται, που παρατάει μάλιστα και δύο μωρά στη κούνια με σκοπό να τρέξει πίσω από οποιοδήποτε μωράκι έχει τη διάθεση να τσαλακώσει μαζί του σεντόνια, για να ανακηρυχτεί, 165 λεπτά αργότερα, στον ιδανικό μπαμπά του Σαββατοκύριακου.
Κάπου λίγο μετά τη μέση της ταινίας λοιπόν, υπάρχει μια σκηνή που πατέρας, γιος και αδελφή μετά της νέας συζύγου βρίσκονται καθοδόν προς το εξοχικό των άρτι αποκτηθέντων … πεθερικών για να γιορτάσουν τα 15α γενέθλια του Μέισον του μικρού. Καθώς λοιπόν ο Ιθαν Χοκ - γόνος και ο ίδιος χωρισμένων γονιών - σοφάρει, γυρνάει προς τον Ελαρ Κολτρέιν και επιχειρεί κάτι ανάλογο με αυτό που προφανώς έκανε όποτε ήθελε να ρίξει κάποια γκόμενα: του σπρώχνει ένα, τιτλοφορημένο ως Black Album, χειροποίητο CD-R και αρχίζει να του αραδιάζει ένα μέρος από την αφιέρωση που συνόδευε το … πρωτότυπο που πριν τέσσερα χρόνια είχε όντως κάψει για τα 13α γενέθλια της πραγματικής του κόρης Μάγια από, τον διαλυμένο εν έτει 2005, γάμο με την Ούμα Θέρμαν.
Boyhood: η σκηνή του Black Album cd
Το μεγαλύτερο της μέρος όπως το ανάρτησε, μεσούντος του θέρους, ο ίδιος ο Χοκ στο δημοσιογραφικό/ψυχαγωγικό ιστότοπο BuzzFeed αναφέρει τα εξής ωραία - σε δική μου, αν δεν σας πειράζει, απόδοση:
Ηθελα να σου δώσω κάτι για τα γενέθλια σου που τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν, κάτι που μόνον ένας πατέρας μπορεί να δώσει στο παιδί του -κάτι, ας πούμε, σαν οικογενειακό κειμήλιο. Αυτό λοιπόν είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να σου κάνω - και αν δεν σου αρέσει, συγνώμη εκ των προτέρων. Σου παρουσιάζω λοιπόν το «Black Album» των Beatles.
Το μόνο πράγμα για το οποίο νοιώθω μια κάποια περηφάνια που αποτέλεσα μέρος του, έχει να κάνει με κάτι που φτιάχτηκε με την συνεργασία - ούτε δικιά μου ήταν η ιδέα, ούτε δικιά της, μα με αυτό το απρόβλεπτο μαγικό που συμβαίνει όταν διαφορετικές προσωπικότητες μπλέκονται η μια με την άλλη. Εδώ μέσα έβαλα τα καλύτερα τραγούδια που έφτιαξαν ο Λένον, ο Μακάρτνει, ο Χάρισον και ο Σταρ μετά την διάλυση των Beatles. Στην ουσία επανασύνδεσα το συγκρότημα ειδικά για σένα και μόνο. Ασε δε και αυτό που σου συμβαίνει όταν ακούς για πολύ ώρα τους προσωπικούς δίσκους του καθενός χωριστά: κάμποσος Τζον παραπάνω και ξαφνικά δεν την αντέχεις τόση αυτοδιάθεση. Λίγος Πωλ περισσότερο και το πράγμα σιροπιάζει τόσο που, πράγματι, κάπου - κάπου καταντάει σαχλό. Κι άλλο Τζορτζ; Εντάξει, όλοι πιστεύουμε σε κάτι, αλλά πόσο ενδιαφέρον είναι μετά από έξι λεπτά, σωστά; Ο Ρίνγκο; Δεκάρα τσακιστή δεν δίνει, σκέτο παιδί μάλαμα και πάντα μέσα στη καλή χαρά αλλά από φωνή, άστα να πάνε! Ναι, γνώρισε κάμποσες επιτυχίες στα '70ς - κατά τι παραπάνω και από τον Λένον ο μπαγάσας - αλλά υπάρχει η περίπτωση να βάλεις ποτέ να ακούσεις ένα άλμπουμ του από την αρχή μέχρι το τέλος; Με τίποτα! Οταν όμως ανακατέψεις τα τραγούδια του ενός με του άλλου και τα ακούσεις το ένα μετά το άλλο, τότε το πράγμα κυλάει ωραία, το ένα τραγούδι σουλουπώνει το άλλο. Και τότε το παίρνεις χαμπάρι, είναι σαν οι Beatles να μην διαλύθηκαν ποτέ!
Ακουσε το ολόκληρο, εντάξει;
O ιδανικός μπαμπάς του Σαββατοκύριακου
Νομίζω ότι έφτιαξα αυτό το Μαύρο Κι Αραχνο Άλμπουμ γιατί μόλις μπήκα στα σαράντα - όσο δηλαδή ήταν και ο Λένον όταν δολοφονήθηκε. Παρένθεση: ένα από τα τελευταία τραγούδια που έγραψε, και δη με τον Ρίνγκο κατά νου, ήταν και το «Life Begins at 40», αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά να το συμπεριλάβω μιας και η ειρωνεία του όλου πράγματος δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αστειάκια… Ακούω λοιπόν ξανά και ξανά αυτά τα τραγούδια και για κάποιο λόγο -ίσως και από αυτό το ρημάδι το κουσούρι που μου άφησε ο χωρισμός με τη μητέρα σου- στεναχωριέμαι όλο και πιο πολύ που ο Τζον και ο Πωλ ψυχράθηκαν τόσο. Το ξέρω, το γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν φταίω εγώ αλλά, να πάρει, πες μου δηλαδή γιατί η αγάπη δεν κρατάει για πάντα; Γιατί καταντάμε τόσο λίγοι; Γιατί έγιναν και αυτοί έτσι; Γιατί αντιμετωπίζουμε τα χαρίσματα σαν απειλές; Τις διαφορές σαν μειονεκτήματα; Γιατί δεν μπορούσαμε να δούμε ότι όσα μας χώριζαν ίσως να μπορούσαν τελικά να μας έκαναν να περνούσαμε καλύτερα;
Κάπου διάβασα μια ιστορία για τότε που πέθανε η μητέρα του Λένον. Ηταν μεγάλη αλήτρα μικρός ο κερατούκλης - με τον σουγιά στη τσέπη, το τσιγάρο στο στόμα και το πήδημα στο μυαλό. Μετά από ένα μνημόσυνο για την άστατη μητέρα του (με την οποία μάλιστα τα είχε ξαναβρεί λίγο πριν τον πρόωρο θάνατο της), τύφλα από την τσαντίλα και το ποτό, έριξε μια μπουνιά στα μούτρα ενός τύπου που έπαιζαν μαζί σε μια μπάντα και έφυγε τρέχοντας από την τελετή. Ο Πωλ, αν και δύο χρόνια μικρότερος του, (ένας ξενέρωτος έφηβος που δεν ενδιαφερόταν για τα κορίτσια αλλά, παρά την αδυναμία του να το παίζει μάγκας ή καμάκι, είχε γίνει αποδεκτός στη ίδια μπάντα γιατί πολύ απλά την τσάκιζε τη κιθάρα ο άτιμος), έτρεξε πίσω του φωνάζοντας: «Τζόν, γιατί φέρεσαι σαν μαλάκας;» / «Η μάνα μου, γαμώτο, πέθανε!» σφύριξε μέσα από τα δόντια και ο Πωλ του αντιγύρισε: «Δεν με έχεις ρωτήσει ούτε μια φορά για τη δικιά μου» / «Γιατί; Τρέχει κάτι;» / « … Ούτε εμένα ζει...»
Και, αυτόματα, βρέθηκαν, καταμεσής του δρόμου, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Και τότε ο Τζον είπε με λαχτάρα: «Μπορούμε, σε παρακαλώ, να φτιάξουμε ένα δικό μας συγκρότημα;»
Αυτή η ιστορία μου έλυσε μια απορία που είχα από τότε σχεδόν που άρχισα να ακούω μουσική : αφού οι Beatles ήταν μαζί για δέκα χρόνια μονάχα, και μάλιστα σε τέτοια ηλικία, πώς στο καλό και κατάφεραν να γράψουν απίστευτα κομμάτια σαν το “Help”, το “Fool On The Hill”, το “Eleanor Rigby”, το “Yesterday” ή το “A Day In The Life”; Ηταν τέσσερις 25άρηδες με ένα σωρό τρελαμένες γκόμενες στο κατόπι τους και σαμπάνια πολύ περισσότερη από όση μπορεί να αντέξει ένας τόσο νέος. Πώς κατόρθωσαν λοιπόν να συγκεντρωθούν και να κάνουν τέχνη με τέτοια ουσία; Τα κατάφεραν γιατί, πολύ απλά, ήξεραν, και πολύ καλά μάλιστα, τι πάει να πει πόνος! Γνώριζαν ότι η αγάπη δεν κρατάει για πάντα - το είχαν μάθει αυτό από τα γεννοφάσκια τους…
Αν και στη συλλογή που σου έφτιαξα μπορεί πια να τους απασχολούν οι υποθέσεις των μεγάλων όπως, π.χ. ο γάμος, η συζυγική πίστη, η πατρότητα, η πνευματικότητα ή ο υλισμός - “Starting Over”, “Maybe I’m Amazed”, “Beautiful Boy”, “The No No Song”, “God” -αλλά, παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούν, σχεδόν σαδιστικά, να υπενθυμίζουν ότι η αγάπη δεν είναι αιώνια.
Δεν θα 'θελα να είναι αλήθεια, με τίποτα! Ηθελα τους Λένον και Μακάρτνει να γράφουν όμορφα τραγούδια μαζί για πάντα, αλλά αυτό είναι τελικά που έχει σημασία; Ο μόνος τρόπος για να μη μαραθεί ποτέ ένα τριαντάφυλλο είναι να φτιαχτεί από πέτρα, σωστά; Τότε πως το διαχειρίζεσαι κομψά και ώριμα; Αν μάλιστα είσαι και ρομαντικός τύπος σαν και του λόγου μου, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην παρακάλεσες ποτέ για μια έστω και μικρή ένδειξη συμφιλίωσης ανάμεσα σε αυτούς τους δύο. Ολα τα σημάδια άλλωστε προς τα κει οδηγούν.
Μπορείς να ακούσεις το “Two Of Us” (ένα από το τελευταία τραγούδια που έφτιαξαν μαζί) και να μην τα βάψεις μαύρα; Αραγε τι να σκέφτονταν αυτά τα δύο ορφανά από μάνες αγόρια που χρόνια πριν στέκονταν αγκαλιασμένοι στη μέση του δρόμου όταν τραγουδούσαν «Εμείς οι δύο μοιραζόμαστε αναμνήσεις που πάνε πιο πίσω από όσο τραβάει ο δρόμος που ξανοίγεται μπροστά μας»
Οπως συμβαίνει άλλωστε και με τα διαζύγια, οι λόγοι του χωρισμού τους καλύπτονται από ένα πέπλο μυστηρίου. Οταν ρώτησαν κάποτε τον Τζον αν θα έπαιζε ποτέ ξανά με τον Πωλ, αυτός αποκρίθηκε: «Το θέμα είναι πάντα το ίδιο – να παίξουμε … τί; Πράγματι, παίζουμε ωραία μαζί… Αν έχει πάντως κάτι συγκεκριμένο και με χρειάζεται, ευχαρίστως να το συζητήσω.»
Το λατρεύω αυτό.
Τότε ποιο είναι το νόημα, μπαμπά; / Νόημα; Δεν υπάρχει νόημα...
Iσως τελικά το ρεζουμέ να είναι το εξής : η αγάπη δεν είναι παντοτινή, αλλά η μουσική που φτιάχνεται μ’ αυτήν μένει για πάντα.
Η μαμά σου και εγώ δεν καταφέραμε να κάνουμε την αγάπη μας να κρατήσει αιώνια αλλά εσύ είσαι η μουσική, κοριτσάκι μου.
«Και στο τέλος, η αγάπη που παίρνεις είναι τόση όση και η αγάπη που...»
Σ’ αγαπάω. Χρόνια πολλά.
Ο μπαμπάς σου
O Iθαν Χοκ με τα παιδιά του από την Ούμα Θέρμαν
«Και στο τέλος, η αγάπη που παίρνεις είναι τόση όση και η αγάπη που … ΔΙΝΕΙΣ»: δεν ξέρω αν αυτή η τελευταία λέξη παραλήφθηκε σκόπιμα ή κατά λάθος - ολόκληρο το αυθεντικό αγγλικό κείμενο εδώ, και αυτό μόνον ο ίδιος ο Χοκ το γνωρίζει, πάντως αποτελεί δάνειο από το φορτισμένο “The End” που, τοποθετημένο προτελευταίο στην δεύτερη πλευρά του Abbey Road, συμβολίζει το τέλος των Beatles και συνάμα μιας ολόκληρης εποχής που οι ίδιοι δημιούργησαν!
Κακά τα ψέματα. Δίνεις σε έναν κορίτσαρο μια κασέτα (mix tape που λέει κι ο Ρομπ στο «High Fidelity») τίγκα στα τραγούδια που κλείνουν στους τίτλους τους το Σε Θέλω σε όλα τα πρόσωπα και σε όλους τους χρόνους με προεξάρχον το “I Want You (She’s So Heavy)”, το ομολογώ, και ξαφνικά, αν και μυρίζεις το γκαζόν που φυτρώνει τριγύρω, δεν θες να πηδήξεις ούτε τον φράχτη. Ναι, τη πατάς, μάγκες μου… Και πολύ άσχημα κατά πως φαίνεται, μιας και για όση ζωή μας περισσεύει θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα δυο αγοράκια που, λίγα χρόνια πριν, νανουρίζαμε με το χειρουργικά επεξεργασμένο ποτ πουρί του Love τη μέρα και με κλασσικότροπα μεταλλαγμένο merseybeat τη νύχτα!
Ουφ, πολύ σκαθαρόζουμο για να το αντέξει ένας πετροβολημένος … Μέχρις εδώ!
ΥΓ1: Για όσους έχουν την απορία, αυτό είναι και το πλήρες περιεχόμενο του Black Album - ένα, υποθέτω, συμπιεσμένο μουσικό αρχείο μοιρασμένο σε τρείς ενότητες αποθηκευμένο σε ένα cd:
Disc 1
- Paul McCartney & Wings -“Band on the Run”
- George Harrison - “My Sweet Lord”
- John Lennon feat. The Flux Fiddlers & the Plastic Ono Band -“Jealous Guy”
- Ringo Starr - “Photograph”
- John Lennon - “How?”
- Paul McCartney - “Every Night”
- George Harrison - “Blow Away”
- Paul McCartney - “Maybe I’m Amazed”
- John Lennon - “Woman”
10.Paul McCartney & Wings - “Jet” - John Lennon - “Stand by Me”
- Ringo Starr - “No No Song”
- Paul McCartney - “Junk”
- John Lennon - “Love”
- Paul McCartney & Linda McCartney - “The Back Seat of My Car”
- John Lennon -“Watching the Wheels”
- John Lennon - “Mind Games”
- Paul McCartney & Wings -“Bluebird”
- John Lennon -“Beautiful Boy (Darling Boy)”
- George Harrison -“What Is Life”
Disc 2
- John Lennon - “God”
- Wings - “Listen to What the Man Said”
- John Lennon - “Crippled Inside”
- Ringo Starr - “You’re Sixteen You’re Beautiful (And You’re Mine)”
- Paul McCartney & Wings - “Let Me Roll It”
- John Lennon & The Plastic Ono Band - “Power to the People”
- Paul McCartney - “Another Day”
- George Harrison - “If Not For You“
- John Lennon - “(Just Like) Starting Over”
- Wings - “Let ‘Em In”
- John Lennon - “Mother”
- Paul McCartney & Wings - “Helen Wheels”
- John Lennon - “I Found Out”
- Paul McCartney & Linda McCartney - “Uncle Albert / Admiral Halsey”
- John Lennon, Yoko Ono & The Plastic Ono Band - “Instant Karma! (We All Shine On)”
- George Harrison – “Not Guilty”
- Paul McCartney & Linda McCartney - “Heart of the Country”
- John Lennon - “Oh Yoko!”
- Wings - “Mull of Kintyre”
- Ringo Starr - “It Don’t Come Easy”
Disc 3
- John Lennon - “Grow Old With Me”
- Wings - “Silly Love Songs”
- The Beatles - “Real Love”
- Paul McCartney & Wings - “My Love”
- John Lennon -“Oh My Love”
- George Harrison - “Give Me Love (Give Me Peace on Earth)”
- Paul McCartney - “Pipes of Peace”
- John Lennon - “Imagine”
- Paul McCartney - “Here Today”
- George Harrison - “All Things Must Pass”
- Paul McCartney - And I Love Her (Live on MTV Unplugged)”
Για όσους επίσης θέλουν να ασχοληθούν περισσότερο με το θέμα ας αναζητήσουν το βιβλίο «Let's Put the Beatles Back Together Again 1970-2010: How to Assemble & Appreciate the 2nd Half of the Beatles' Legacy» του Jeff Walker [εκδ. SomethingNow, 2010]
ΥΓ2: Ο τίτλος και το εξώφυλλο παραπέμπουν στο θρυλικό “πειρατικό” Black Album - ήτοι τα αποσπάσματα από την χαβαλετζίδικη πλην … χαλαρή διάθεση των Beatles στο στούντιο κατά την διάρκεια των πρώιμων ηχογραφήσεων αλλά και των γυρισμάτων του άλμπουμ καθώς και της ταινίας Let It Be στις αρχές του Γενάρη του ’69 που, παρά την θέλησή τους φυσικά, τυπώθηκαν σε ένα, περιορισμένων αντιτύπων, χορταστικό σετ από 3 δίσκους το ’81 - συνοδεία μάλιστα ενός πόστερ που διακωμωδούσε το αντίστοιχο του, διάσημου ως White Album, φερώνυμου τους άλμπουμ του ’68!
ΥΓ3: Αν και κυκλοφόρησε πριν από το Let It Be, που ήταν ήδη έτοιμο και φυλαγμένο στο αρχείο μέχρις ότου ετοιμαστούν το βιβλίο και η ταινία που θα το συνόδευαν, το Abbey Road [Σεπτέμβριος ’69]είναι το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν οι Υπέροχοι Τέσσερις.
ΥΓ4: Ρε Ιθαν, μόνο για τη πάρτη μας τα “Summertime” [Πωλ], “Bless You” [Τζον], “Beaucoups Of Blues” [Ρίνγκο] και “Isn’t It A Pity” [Τζορτζ] , έτσι;
Περισσότερo «Boyhood»:
- It's all about the boy(hood) του Σπήλιου Λαμπρόπουλου
- Δείτε το σκηνοθέτη και την οικογένεια του «Boyhood» να μιλούν στην κάμερα του Flix
- «Boyhood» πρεμιέρα: η Αθήνα ερωτεύεται την νέα ταινία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
- «Boyhood»: Τα 12 ομορφότερα χρόνια στη ζωή μιας ταινίας και ενός αγοριού
- «Boyhood»: Μια εικονογραφημένη συνέντευξη του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
- «Boyhood»: ακούστε το soundtrack που θα ερωτευτείτε φέτος
- «I don't want to be a big man»: Υπέροχο τρέιλερ για το υπέροχο «Boyhood» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
- Berlinale 2014: To «Boyhood» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ αποσπά το πιο δυνατό χειροκρότημα του Φεστιβάλ
Tags: flixibility
