Υπογραμμίζει το συναίσθημα. Προσθέτει στην ένταση. Συμπληρώνει την επική διάθεση μιας φανταστικής μάχης. Αποτελεί την κατάλληλη εισαγωγή για την μνημειώδη εμφάνιση ενός σούπερ-ήρωα. Δημιουργεί ανησυχία. Κάνει την καρδιά να χτυπήσει πιο δυνατά. Επευφημεί το φιλί δύο αγαπητών ηρώων. Υποστηρίζει την αβάσταχτη ομορφιά μιας νεοεισερχόμενης θεάς στον χώρο της μόδας. Οριοθετεί τις παραισθησιογόνες εικόνες της μεγάλης οθόνης. Και, πάνω από όλα, δημιουργεί μαγεία.
Η μουσική επένδυση μιας ταινίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αφήγησης και εκείνο ακριβώς το εργαλείο που μπορεί να αναδείξει τις αρετές ενός φιλμ ή, αντιθέτως, να ξεμπροστιάσει τα μεγαλύτερα ελαττώματά του. Στο τέλος του χρόνου, αυτές είναι οι μελωδίες που κατάφεραν να ξεχωρίσουν μέσα από τις κινηματογραφικές παρτιτούρες της χρονιάς.
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2016: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
«Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» Μπορεί η ταινία να ήταν ένα αφηγηματικό χάος. Μπορεί ο Ζακ Σνάιντερ να παρασύρθηκε τόσο πολύ από τον ενθουσιασμένο του και την λανθασμένη του εντύπωση περί έπους που να παρουσίασε τελικά ένα ατελές, απογοητευτικό φιλμ. Μπορεί οι σούπερ ήρωες της DC να εξαφανίστηκαν πίσω από την υπερβολική παρουσία των ψηφιακών εφέ. Η μουσική όμως του βετεράνου Χανς Τσίμερ και, κυρίως, η ηλεκτρονική συμβολή του Junkie XL όχι απλά έσωσαν τα προσχήματα αλλά προσέφεραν στο «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» ένα από τα ισχυρότερα όπλα του. Το μουσικό θέμα δε της Wonder Woman αποτελεί πια συνώνυμο της παρουσίας της και κάνει την εμφάνισή του ακόμα και στο trailer της νέας της ταινίας. Ποιος είπε ότι σε ένα ναυάγιο είναι υποχρεωτικό να πνίγονται όλοι;
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης»
«Φανταστικά Ζώα και Πού Βρίσκονται» Οι πρώτες νότες του Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ μεταφέρουν κατευθείαν το μυαλό στον κόσμο του Χάρι Πότερ. Λίγα δευτερόλεπτα μετά όμως, βρισκόμαστε πια σε ένα άλλο σύμπαν, πιο σκοτεινό, πιο επικίνδυνο, πιο επικό, πιο περιπετειώδες. Ουσιαστικά, η μουσική της ταινίας του Ντέιβιντ Γιέιτς πατάει με το ένα πόδι στο γνώριμο και με το άλλο πόδι στο ανεξερεύνητο, όσο ηχεί εξίσου οικεία και πρωτότυπη. Ακριβώς δηλαδή όπως και το πνεύμα της ταινίας, η οποία παίρνει γνώριμα υλικά για να συνθέσει μια πραγματικότητα κοντά σε αυτήν που γνωρίζαμε αλλά και τόσο μοναδική από μόνη της.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Φανταστικά Ζώα και Πού Βρίσκονται»
«Στην Αγκαλιά του Φιδιού» Το πέρασμα από την αρχέγονη κοσμοθεωρία στον δυτικότροπο ορθολογισμό, η σύγκρουση του φαντασιακού με την ψυχρή λογική, η αντιπαράθεση του παρελθόντος με το μέλλον και, ανάμεσα σε όλα αυτά, το ίδιο το ταξίδι στην ιστορία μέσα από την μαγεία ενός σαμάνου δημιουργούν ένα φιλμ που απαιτεί από την μουσική του να ισορροπήσει ανάμεσα στις διαφορετικές του συνιστώσες και να προσφέρει εκείνη την διέξοδο που αποζητούν και οι ήρωές του, αλλαγμένοι, ξύπνιοι και επιτέλους σε αρμονία με την ιστορία και τον κόσμο. Οι παρτιτούρες του Νασκούι Λινάρες πετυχαίνουν ακριβώς αυτό, όντας οι ιδανικοί συνοδοί στις παραισθησιογόνες εικόνες που ταιριαστά, είναι οι μόνες εκλάμψεις χρώματος μέσα σε μια ασπρόμαυρη πραγματικότητα.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Στην Αγκαλιά του Φιδιού».
«Ο Εκλεκτός της Νύχτας» Με το πνεύμα του Στίβεν Σπίλμπεργκ να βρίσκεται πάνω από όλα όσα εκπροσωπεί αυτή η ταινία, η μουσική του Ντέιβιντ Γουίνγκο είναι αναμενόμενα υποβλητική, αισιόδοξη, αρκούντως μαγική και γεμάτη υποσχέσεις για έναν κόσμο φαντασίας κρυμμένο ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, πασπαλισμένο με μια καλοδεχούμενη ρετρό αίσθηση δεκαετίας του 1980. Ακριβώς όπως θα ταίριαζε δηλαδή σε ένα σύγχρονο αστικό παραμύθι που ίσως δεν είναι για όλους, όμως η καρδιά του παραμένει ζεστή για όλους όσοι θέλουν να το ανακαλύψουν.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τον «Εκλεκτό της Νύχτας»
«Η Υπηρέτρια» Μιλήσαμε για την ομορφιά της ταινίας, για τον ερωτισμό της, για την τόλμη της να παραμείνει μέχρι τέλους πιστή στο εξεζητημένο όραμά της. Ήρθε όμως η ώρα να μιλήσουμε και για την μουσική της. Ο Τζο Γιέονγκ-γουκ εμπνέεται από τον γοτθικό ερωτισμό της ιστορίας για να παραδώσει ένα soundtrack ρομαντικό, σκοτεινό, μυστηριακό, ελεγειακό και κατά στιγμές απλά αβάσταχτα ερωτικό. Είναι τόσο εντυπωσιακό το φιλμ του Παρκ Τσαν-Γουκ που όντως είναι πολύ εύκολο να μη συνειδητοποιήσει κανείς την συνεισφορά της μουσικής στη δημιουργία αυτού του κόσμου. Αυτή η παράλειψη όμως ήρθε η ώρα να σταματήσει. Αρκεί να παρασυρθεί κανείς από τα βιολιά του «The tree from Mount Fuji».
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την «Υπηρέτρια»
«The Neon Demon» Είναι ένας σκληρός όμορφος κόσμος αυτός που δημιουργεί ο Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν. Θανάσιμος αλλά λαμπερός, δολοφονικός αλλά γυαλιστερά τέλειος. Για αυτό και οι παρτιτούρες του Κλιφ Μαρτίνεζ συνδυάζουν την χορευτική μουσική με μια μυστηριακή γοητεία, την αισθητική της διαφήμισης με μια υπόγεια δόση απειλής και τον ήχο του τώρα με μια διακριτική αλλά σίγουρη ματιά στην giallo δεκαετία του 1970. Ίσως το πιο παραμελημένο φιλμ της χρονιάς, το «The Neon Demon» αξίζει μια επαναθεώρηση, έστω και μόνο μέσω της μουσικής του.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «The Neon Demon»
«Ο Κούμπο και οι Δύο Χορδές» Στον «Κούμπο…» βρίσκει χώρο και ο τρόμος και η αγάπη και η περιπέτεια και η κατανόηση και, κυρίως, η αποδοχή. Αναμενόμενα, το ίδιο συμβαίνει και στη μουσική του. Ο Ντάριο Μαριανέλι έχει πλείστες φορές αποδείξει πόσο καλά προσαρμόζεται μέσω της μουσικής του στον κόσμο κάθε ταινίας, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη ότι εδώ δανείζεται στοιχεία από την Ανατολή για να τα συνδυάσει με μια δυτικότροπη μουσική γλώσσα που γεφυρώνει τους δύο κόσμους. Οι ιστορίες του Κούμπο δε θα μπορούσαν να έχουν καλύτερη μουσική συνοδεία.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Ο Κούμπο και οι Δύο Χορδές»
«Lion» Όπως το φιλμ χρησιμοποιεί γνώριμα αφηγηματικά μέσα για να αφηγηθεί αποτελεσματικά την συγκινητική ιστορία του, έτσι και η μουσική του «Lion» καταφεύγει αναπόφευκτα σε μελαγχολικές μελωδίες για πιάνο και λυρικά βιολιά. Η διαφορά όμως έγκειται στην συμμετοχή του Γερμανού πιανίστα και συνθέτη Hauschka, η οποία προσδίδει στο soundtrack του Ντάστιν Ο' Χάλοραν μια έξτρα προσοχή, ένα επιπλέον επίπεδο μουσικής αφήγησης και απρόσμενες ανατροπές εκεί που περιμένει κανείς ένα συμβατικό, μελό score. Το αποτέλεσμα είναι ένα soundtrack που ακούγεται ευχάριστα και μόνο του, μαζί δε με τις εικόνες αποκτά μια δύναμη που δύσκολα θα αφήσει τον θεατή ανεπηρέαστο.
Διαβάστε εδώ την άποψη του Flix για το «Lion»
«Arrival - Η Αφιξη» Η μουσική στις ταινίες του Ντενί Βιλνέβ πάντα λειτουργεί αθροιστικά στο χτίσιμο της έντασης, όντας μινιμαλιστική αλλά αποτελεσματική, χωρίς μουσικές υπερβολές αλλά με σαφή, ξεκάθαρη προσωπικότητα. Στο «Arrival» συγκεκριμένα, η μουσική του Γιόχαν Γιοχάνσον θαυματουργά συνδυάζει τις... κόρνες του «Inception» με μια ύπουλη μουσική γραμμή που υποστηρίζει την συναισθηματική φύση της ταινίας, αφήνοντας χώρο για ηλεκτρονικά ιντερλούδια που ενισχύουν το μυστήριο της ιστορίας και, φυσικά, για την χρήση του «On the nature of daylight» του Μαξ Ρίχτερ στην αρχή και το τέλος του φιλμ ως επιπλέον γροθιά στην συναισθηματική κορύφωση της αφήγησης. Δε χρειάζονται πολύπλοκες μουσικές μελωδίες για να επιτευχθεί η μουσική ολοκλήρωση.
Διαβάστε εδώ την άποψη του Flix για το «Arrival»
«La La Land» Το μιούζικαλ του Ντάμιεν Σαζέλ αγαπάει την τζαζ, τις κλασικές μελωδικές γραμμές των μιούζικαλ, τον χορό με τις κλακέτες, τα σαξόφωνα, τα μελαγχολικά κοντσέρτα για πιάνο που εκφράζουν τον εσωτερικό ψυχισμό του πιανίστα. Για αυτό και σε κάθε σημείο της διαδρομής, οι συνθέσεις του Τζάστιν Χέρβιτς προκαλούν την χαρά, την ευθυμία, τη μελαγχολία, τη θλίψη, τον μαρασμό, τον ρομαντισμό, την αγνή διάθεση για χορό, ακόμα και την σύνθλιψη της καρδιάς. Το «La La Land» δεν είναι απλά μια ταινία με μουσική, είναι ένα μιούζικαλ που παίρνει από τα καλύτερα του είδους για να ζήσει, να χορέψει και να κάνει τις φιγούρες του στο σήμερα. Και οι νότες του είναι ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει στο είδος εδώ και πολύ πολύ καιρό.
Το «La La Land» κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες στις 22 Δεκεμβρίου από την Odeon.
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2016: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Διαβάστε ακόμη:
- Flix Best of 2016: Tα Φανταστικά Πλάσματα της χρονιάς (και πόσο μας άρεσαν)
- Flix Best of 2016: Κλειστοφοβία
- Flix Best of 2016: Τα ξαναζεσταμένα μακαρόνια
- Flix Best of 2016. Από παραλία σε παραλία...
- Flix Best of 2016: Τα '80s που δεν ξέχασα
- Flix Best of 2016: Μικρό μουσικό διάλειμμα
- Flix Best of 2016: 10 (σχεδόν πειστικοί) λόγοι για τους οποίους η Κρίστεν Στιούαρτ είναι το πρόσωπο της χρονιάς
- Flix Best of 2016: Τα 3 από άλλο (κινηματογραφικό) πλανήτη
- Flix Best of 2016: Φανταστικά Πλάσματα (και πόσο μας άρεσαν)
