Τη φόρμα του ταξιδιού, κυριολεκτικού, υπαρξιακού και φιλοσοφικού, επιλέγει ο Κολομβιανός Σίρο Γκέρα για να παρουσιάσει στην οθόνη, με τρόπο τόσο μαγικό όσο οι τελετουργίες του σαμάνου ήρωά του, την κλασική σύγκρουση του δυτικότροπου ορθολογισμού κι επεκτατισμού με τη φυσιολατρική, γεμάτη σεβασμό στ' ανθρώπινα, κοσμοθεωρία των αρχέγονων πολιτισμών. Το πεδίο του είναι η ζούγκλα του Αμαζονίου, το όχημά του μια βάρκα και το εύρημά του δυο διαδοχικά ραντεβού με την Ιστορία.
Στην αυγή του περασμένου αιώνα, με διαφορά λίγων δεκαετιών μεταξύ τους, δυο άντρες της Δύσης, ένας Γερμανός εθνολόγος κι ένας Αμερικανός βιολόγος (οι ιστορίες τους βασίζονται στ' απομνημονεύματα του Ολλανδού εξερευνητή Θίοντορ Κοχ-Γκρίνμπεργκ και του Αμερικανού Ρίτσαρντ Εβανς Σουλτς), περιπλανώνται στη ζούγκλα αναζητώντας το φυτό γιακρούνα, ένα συμβολικό, εμβληματικό λουλούδι θεραπεία κάθε ασθένειας: ο πρώτος το χρειάζεται για να ζήσει, ο δεύτερος θέλει να το μελετήσει με πιο αμφίβολα κίνητρα. Οδηγός τους ο απρόθυμος Καραματάκε, ένας τραχύς, αφοπλιστικός σαμάνος, μόνος επιζών της δικής του χαμένης από τη δυτική ξιφολόγχη φυλής του Αμαζονίου.
Το σενάριο της ταινίας, παρότι κρατά το οδοιπορικό συναρπαστικό, με διακυμάνσεις από το λεπτό, ειρωνικό χιούμορ μέχρι τον τρόμο, στήνει διακλαδώσεις αναρριχόμενου φυτού σε μια βάση μάλλον στερεοτυπική: η ταινία αντιτάσσεται στη βίαιη ισοπέδωση του παρελθόντος, βγάζει τη Φύση νικητή στην αντιπαράθεσή της με την επιστήμη, καταδικάζει τον άνθρωπο της Εκκλησίας, ή τον ηγέτη του Στρατού, μπροστά στο εμπειρικό, βιωματικό δικαστήριο τελετουργικών διατυπωμένων μέσα από χρόνια σιωπηλής συζήτησης του ανθρώπου με το σύμπαν.
Αισθητικά, όμως, η ταινία του Γκέρα αποτελεί μια αληθινά σπάνια εμπειρία: με προθέσεις αντίστοιχες (παρότι υφολογικά διαφορετικές) με το «Tabu» του Πορτογάλου Μιγκέλ Γκόμες, o 35χρονος σκηνοθέτης τολμά μια εικαστική αποκοτιά, κινηματογραφεί τον πλούτο της φύσης ασπρόμαυρα, καταφέρνοντας να της δώσει ακόμα περισσότερες αποχρώσεις απ' ό,τι αν η οθόνη γέμιζε χρώμα, ακολουθεί ένα υπερβατικό στιλιστικό μονοπάτι συναρπαστικά γόνιμο στο μινιμαλισμό του. Η εικόνα της ταινίας αποτυπώνει τα μηνύματά της ακόμα περισσότερο από τη δράση της, σ' ένα φιλμ όπου ο διάλογος θα μπορούσε να είναι και περιττός. Βραβευμένη στις Κάννες, υποψήφια για Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, η «Αγκαλιά του Φιδιού» αποτυπώνεται στα μάτια, στην ψυχή και στη μνήμη ως ένα κινηματογραφικό επίτευγμα που δοξάζει όχι μόνο τη σοφία της φύσης, αλλά κυρίως τη μαγικές ιδιότητες του σινεμά.
Διαβάστε ακόμη: Το «γιακρούνα» κι άλλα 4 πράγματα που μάθαμε από τον Σίρο Γκέρα, σκηνοθέτη τού «Στην Αγκαλιά του Φιδιού»
