Ο κος Λονγκ του τίτλου είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος από την Ταιβάν ο οποίος χειρίζεται το μαχαίρι με τρόπο αληθινά αριστοτεχνικό. Στην πρώτη σκηνή του φιλμ ψιλοκόβει μια ομάδα από γκάνγκστερς με αμίμητο στιλ και λίγο αργότερα γεμίζει χειροποίητα ντάμπλινγκς με την ίδια προσοχή στη λεπτομέρεια.
Ομως το ταλέντο του στην κουζίνα είναι κάτι που δεν μοιάζει να είναι παρά μόνο μια λεπτομέρεια, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που μια αποστολή στην Ιαπωνία θα πάει ολοκληρωτικά στραβά, και ο Λονγκ θα επιζήσει ως εκ θαύματος και θα σταθεί στα πόδια του χάρη στη βοήθεια ενός πιτσιρίκου, του οποίου τη μητέρα θα βοηθήσει στα προβλήματά της – τα οποία είναι, οφείλουμε να πούμε, αρκετά σοβαρά, αν μετρήσουμε σε αυτά τον εθισμό στα ναρκωτικά ή την πορνεία.
Και κάπως έτσι, το «Mr. Long» θα κάνει μια στροφή 180 μοιρών κι από βίαιο gangster movie θα γίνει σχεδόν ρομαντική κομεντί, με φόντο μια μισο-εγκαταλελειμμένη πόλη και ως παράξενο χορό σε αυτή την τραγικωμωδία μια παρέα από γείτονες που θα ανακαλύψουν ότι η σούπα του Λονγκ είναι νοστιμότατη, και θα τον βοηθήσουν να επισκευάσει ένα σπίτι και να φτιάξει ένα καροτσάκι με το οποίο θα πουλά τη σούπα του – που θα κάνει μεγάλο σουξέ έξω από τον τοπικό ναό.
Κι αυτή είναι μια τροπή που δεν θα περίμενες να δεις σε μια ταινία σαν κι αυτή, που μπλέκει το χιούμορ με τη βία, το ρομαντισμό με τη σκληρή πραγματικότητα, και διερωτάται αν οι άνθρωποι μπορούν στ' αλήθεια να αλλάξουν.
Ο Σαμπού σκηνοθετεί το φιλμ κυριολεκτικά δίχως κανένα κόμπλεξ, αντιμετωπίζοντας κάθε στοιχείο της με τη σοβαρότητα που του αξίζει, και παραδίδει κάτι που δεν μπορείς εύκολα να περιγράψεις, αλλά που ομολογουμένως σε κερδίζει και συχνά σε εκπλήσσει. Μπορεί να μην έχει κάτι αληθινά «μεγάλο» ή «σημαντικό» να πει, αλλά αναμφίβολα έχει έναν ξεχωριστό τρόπο να αφηγηθεί πολλά «μικρότερα» και διασκεδαστικά.
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Berlinale 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
Tags: Berlinale 2017, mr wrong, σαμπου
