Το «Final Portrait» του Στάνλεϊ Τούτσι, η ταινία που σκηνοθέτησε ο ηθοποιός δέκα χρόνια μετά το «Blind Date» και είκοσι μετά το «Big Night», χαρακτήρισε την τρίτη μέρα της φετινής Berlinale. H «βιογραφία» δυο, μόλις, εβδομάδων στη ζωή του καλλιτέχνη, έφερε στο Βερολίνο μια διάθεση ζεστασιάς, αλλά και τον Στάνλεϊ Τούτσι, τον Αρμι Χάμερ, την Κλεμάνς Ποεζί και, φυσικά, τον θεότρελλο και υπέροχο Τζέφρι Ρας.
Με αφορμή το «Final Portrait», το Φεστιβάλ Βερολίνου απένειμε το τιμητικό βραβείο του στον Τζέφρι Ρας, ως αναγνώριση για μια καριέρα τεσσάρων δεκαετιών στο σινεμά. Σε απάντηση, ο Αυστραλός ηθοποιός, με πλούσια γκρίζα κόμη και μακρύ παλτό που ανέμιζε αυτοβούλως, έκανε το κοινό του Berlinale Palast να κλαίει μέχρι δακρύων, εξιστορώντας αναμνήσεις από τα πρώτα χρόνια του ως ηθοποιός, στις αρχές της δεκαετίας του '80.
Στο «Final Portrait», που προβάλλεται στο επίσημο πρόγραμμα εκτός συναγωνισμού, oΣτάνλεϊ Τούτσι φτιάχνει, ο ίδιος, το «πορτρέτο» του γλύπτη Αλμπέρτο Τζιακομέτι, επιλέγοντας μία μόνο, πολύ μικρή περίοδο της ζωής του καλλιτέχνη, τις δυο εβδομάδες που χρειάστηκε για να κάνει, στο ατελιέ του στο Παρίσι, ανάμεσα σε κόκκινα κρασιά και άφθονα τσιγάρα, το πορτρέτο του αφηγητή, κριτικού τέχνης, Τζέιμς Λόιντ. Κι από αυτήν, ο Στάνλεϊ Τούτσι εκμαιεύει ένα τρυφερό και διαπεραστικό προφίλ της προσωπικότητάς του.
Στη συνέντευξη Τύπου, ωστόσο, του «Final Portrait», ο Στάνλεϊ Τούτσι δεν παρέλειψε ν' αναφερθεί επιθετικά στη σημερινή πολιτική της Αμερικής του Ντόναλντ Τραμπ για τις τέχνες. «Δεν πιστεύω ότι η δική μας ταινία μπορεί να επηρεάσει τον Πρόεδρο με κανέναν τρόπο. Ορίστε, το κράτος ανέκαθεν είχε μια αμφιλεγόμενη σχέση με τις τέχνες στην Αμερική. Φαντάζομαι ότι αν αυτή εδώ η κυβέρνηση κάνει το δικό της, θα αφανίσει τις τέχνες. Η Τέχνη θα έπρεπε να είναι ένα εγγενές κομμάτι της ζωής, αλλά πολλοί άνθρωποι δεν θεωρούν ότι η τέχνη είναι σημαντικό μέρος της εκπαίδευσης. Η τωρινή αμερικανική κυβέρνηση, μάλιστα, μπορεί να μη θεωρεί σημαντική ούτε και την εκπαίδευση!».
Δείτε παρακάτω φωτογραφίες από τη συνέντευξη Τύπου και την επίσημη πρεμιέρα του «Final Portrait».
Τη μέρα συμπλήρωσαν δυο ταινίες του Διαγωνιστικού Προγράμματος, διαμετρικά αντίθετες.
Από τη μια πλευρά το «Félicité» του αφρικανικής καταγωγής Γάλλου Αλέν Γκομί, γυρισμένο στο Κονγκό, έχει ανθρωπιά και τοπικό χρώμα, αλλά όχι ακριβώς πρωτοτυπία. Στην Κινσάσα του σήμερα, η Φελισιτέ τραγουδά σε ένα υπαίθριο μπαρ και ζει με το ταλέντο της στο τραγούδι και την δύναμη της μουσικής σε ένα περιβάλλον που απέχει έτη φωτός από αυτό που στον δυτικό κόσμο θα θεωρούσαμε ικανοποιητικό, μα που μοιάζει ένα κλικ ψηλότερα από την εξαθλίωση που μοιάζει να βασιλεύει γύρω της. Η προσπάθειά της να συγκεντρώσει τα χρήματα και η γνωριμία της στην πορεία με τον Ταμπού, έναν ερημοσπίτη, μέθυσο αλλά καλοκάγαθο άντρα, αλλά και επιστροφή του γιού της από το νοσοκομείο –με ένα πόδι λιγότερο- θα αποτελέσουν την ραχοκοκαλιά αυτής της ταινίας που χτίζει με πολύ χαλαρό τρόπο το πορτρέτο μιας σειράς χαρακτήρων αλλά και μια κοινωνικής τάξης και προσπαθεί να συλλάβει κάτι από την «ψυχή» των ανθρώπων μέσα από πράγματα όπως η μουσική, οι κοινωνικές τους δομές, η ψυχοσύνθεση τους.
Από την άλλη πλευρά, το «Wild Mouse» του Αυστριακού Γιόζεφ Χάντερ δεν αποδείχτηκε ούτε τόσο αστείο, ούτε τόσο... wild όσο υπόσχονταν τα συστατικά του. Φιλόδοξος ο Αυστριακός Γιόζεφ Χάντερ, ως τώρα αναγνωρισμένος στη χώρα του ηθοποιός, κυρίως θεατρικός, ανέλαβε με το «Wild Mouse» τον τριπλό ρόλο του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου και του πρωταγωνιστή σε μια μαύρη, πικρή, κοινωνική σάτιρα - κι ίσως αν κάτι από τα τρία είχε παραχωρήσει σε κάποιον άλλο, η ταινία θα ήταν τόσο ενθουσιαστική όσο προβλέπει η αρχή της. Πιασμένος στη φάκα της σημερινής επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό του χωρίς να μπορεί να γλιτώσει, ο ήρωας της ταινίας είναι ο (Αυστριακός) Γκέοργκ, πενηντάρης μουσικοκριτικός σε εφημερίδα που, ως υψηλόμισθος, απολύεται και μένει μετέωρος. Ομως ό,τι ξεκινά ως διασκεδαστική αλλά κι αιχμηρή σάτιρα της εποχής, παρατραβά τα ατού του για να καταλήξει σε μια φλύαρη φαρσοκωμωδία.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix: Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
H Berlinale 2017 σε μια ματιά
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα Δεύτερη: Choose Life. Ξανά!
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
