Μπορεί ο σκηνοθέτης και οι πρωταγωνιστές του «T2 Trainspotting», Ντάνι Μπόιλ, Γιούαν Μπρέμνερ, Τζόνι Λι Μίλερ, Αντζελα Νεντιάλκοβα να έλεγαν χθες ότι η ταινία «δεν είναι σίκουελ αλλά επικήδειος», αλλά ομολογούμε ότι δεν νομίζουμε να έχουμε δει ποτέ πιο γιορταστικό επικήδειο. Μπορεί τα χρόνια ναι να έχουν περάσει και η νέα ταινία του Μπόιλ να περνά μια μικρή κρίση της μέσης ηλικίας, όμως η ενέργεια που θυμάστε είναι ακόμη εκεί και ήταν παρούσα και στη συνέντευξη τύπου που έδωσαν σήμερα στο Βερολίνο οι συντελεστές της.
Διαβάστε εδώ μερικά από τα όσα ειπώθηκαν χθες στην συνέντευξη τύπου του «T2 Trainspotting».
Και το ίδιο κλίμα επικρατούσε και το βράδυ στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας που μπορεί να ήταν μεν φτωχότερη λόγο της απουσίας του Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και του Ρόμπερτ Κάρλάιλ, αλλά ακόμη κι έτσι δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια ένα πάρτι στο οποίο θα ήθελες να πας.
Και ναι, ήταν μια ευχάριστη συνάντηση το ξανασμίξιμο με τους ήρωες μιας ταινίας που αγαπήσαμε αφού όπως γράψαμε στην κριτική της ταινίας «μπορείς εύκολα να καταλάβεις ότι οι λόγοι που έκαναν τους ανθρώπους πίσω από την ταινία να συναντηθούν ξανά, είναι ως επί το πλείστον απόλυτα ειλικρινείς».
Διαβάστε ολόκληρη εδώ την κριτική του Flix για το «Τ2 Trainspotting»: Berlinale 2017: To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
Η άλλη μεγάλη ταινία της ημέρας ήταν το «The Dinner» του Ορεν Μόβερμαν, η μεταφορά του βιβλίου του Χέρμαν Κοχ (για πρώτη φορά στα αγγλικά αλλά για δεύτερη φορά στην μεγάλη οθόνη μετά την Ολλανδική ταινία του Μένο Μέγιες «Het Diner»). Μόνο που ακόμη κι αν τα υλικά ήταν καλά, το σερβίρισμα δεν ήταν ακριβώς πετυχημένο και αυτό το κινηματογραφικό δείπνο μας έπεσε βαρύ.
Διαβάστε εδώ την κριτική του Flix για το «Dinner» του Ορεν Μόβερμαν.
Ομως ο Ρίτσαρντ Γκιρ τουλάχιστον είχε κι άλλους λόγους να επισκεφθεί το Βερολίνο εκτός του φεστιβάλ, αφού εκτός από τις κινηματογραφικές του υποχρεώσεις αφού την Πέμπτη το πρωί ο ηθοποιός συναντήθηκε με την Ανγκελα Μέρκελ για να κουβεντιάσουν για 45 λεπτά, με θέμα, όπως ήταν η λακωνική επίσημη ανακοίνωση, «τη σημερινή κατάσταση στο Θιβέτ και την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων».
Το βράδυ εν τούτοις, ο Γκιρ άφησε στην άκρη την πολιτική στο κόκκινο χαλί και πόζαρε χαμογελαστός με την σύντροφό του Αλεχάντρα Σίλβα, τον σκηνοθέτη του Ορεν Μόβερμαν και τους συμπρωταγωνιστές του Λόρα Λινεϊ, Ρεμπέκα Χολ και Στιβ Κούγκαν.
Σε ότι αφορά στις ταινίες πάντως η καλύτερη που είδαμε την δεύτερη μέρα του φεστιβάλ ήταν το «On Body and Soul» της Ουγγαρέζας Ιλντικο Ενιέντι, ένα εκκεντρικό love story, βαθιά ρομαντικό και υπέροχα ονειρικό, σκοτεινό αλλά και κωμικά αδέξιο, σε ένα μείγμα που δεν μπορεί παρά να σε γοητεύσει.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική μας για το «On Body and Soul»
Οσο για το «Golden Exits» του Αλεξ Ρος Πέρι, που έκανε την ευρωπαϊκή του πρεμιέρα στο Βερολίνο μετά την προβολή του στο Sundance, αφήνει στο στόμα την γεύση ενός λίγο νερωμένου soy latte, ή ότι άλλο πίνουν αυτόν τον καιρό οι καλοβαλμένοι hip μιας κάποιας ηλικίας κάτοικοι του Brooklyn που αποτελούν τους βασικούς ήρωες αυτής της ιστορίας. Στο κέντρο της βρίσκεται μια κοπέλα από την Αυστραλία που έρχεται να δουλέψει στο πλευρό ενός άντρα που αρχειοθετεί το έργο του διάσημου πεθερού του και μπλέκεται στην δυναμική μιας μάλλον τοξικής οικογενειακής δυναμικής. Ενδιαφέρον σαν κατασκευή, χαριτωμένο μέσα στην αδράνεια της πλοκής και των χαρακτήρων του, φιλάρεσκο στην επιλογή του να κινηματογραφηθεί σε 16mm, ουσιαστικά αποκομμένο από οποιαδήποτε φλέβα αληθινής ζωής και πραγματικών προβλημάτων, το φιλμ του Πέρι μοιάζει να κοιτάζει μόνο τον εαυτό του σε έναν υπαρξιακό καθρέφτη κι αντιμετωπίζει τα first world problems των ηρώων του με περισσότερη σοβαρότητα απ΄όση τους αξίζει. Με ένα θαυμάσιο κάστ σε ικανές ερμηνείες, γοητευτική ατμόσφαιρα και φωτογραφία κι ένα στιλάτο score, από τον Κίγκαν ΝτεΒιτ, το φιλμ δεν στερείται αρετές ή ακόμη κι ενδιαφέρον, αλλά τελικά δεν μοιάζει παρά να αφορά έναν πολύ συγκεκριμένο πληθυσμό που κινείται μεταξύ του cool Μπρούκλιν και του cool Manhattan, και τα προβλήματά τους.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως το φιλμ του Αλεξ Ρος Πέρι φέρνει στο μυαλό το σινεμά του Ερικ Ρομερ, όμως η ταινία του είναι παιδί της εποχής του και κάπως έτσι το «Golden Exits» μοιάζει υποφέρει εξ’ αντανακλάσεως από τα ίδια προβλήματα που υποφέρουν και οι ήρωές του: ελλειψη κατεύθυνσης, ναρκισσισμό, τάση να υπεραναλύει τα πάντα και ενασχόληση με θέματα που δεν κατορθώνουν να σε αγγίξουν. Είναι αξιοπρόσεκτο και σημάδι ταλέντου (κάτι που ξέραμε όμως ήδη από τις προηγούμενες ταινίες του με καλύτερη το «Queen of Earth») ότι το φιλμ του Πέρι κεντρίζει το ενδιαφέρον σου, αλλά προφανώς χρειάζεται κάτι παραπάνω για να να μεταμορφώσεις μια σειρά από βασικά εκνευριστικούς χαρακτήρες με «προβλήματα πολυτελείας» σε όχημα που να μπορεί να μιλήσει για κάτι βαθύτερο και πιο ουσιαστικό από την ίδια τους την επιφάνεια.
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
Tags: Berlinale 2017
