Ο Ρασίντ Μπουσαρέμπ, Γάλλο - Αλγερινός σκηνοθέτης μεγαλεπήβολων δραμάτων σαν το «Πέρα από το Νόμο» και το «Days of Glory», διασκευάζει το «La Voie de l' Εnnemi» του 1973, τότε με τον Αλέν Ντελόν και τον Ζαν Γκαμπέν πρωταγωνιστές, σε μια ήσυχη αλλά από την αρχή καταδικασμένη κάθοδο στην κόλαση των ανθρώπινων ενοχών, στην έρημο του Τέξας.
Ο Γουίλιαμ Γκάρνετ έχει μόλις βγει μετά από 18 χρόνια φυλάκισης για το φόνο ενός μπάτσου. Θα επιστρέψει στη μικρή του πόλη στα σύνορα με το Μεξικό και θα προσπαθήσει να φτιάξει τη ζωή του, με τη βοήθεια της αστυνομικού που τον έχει υπ’ ευθύνη της. Αλλά το μίσος του τοπικού σερίφη που δεν ξεχνά το έγκλημα και η προθυμία του παλιού του συνεταίρου στην παρανομία που θέλει να τον προσεταιριστεί ξανά, δε θα του επιτρέψουν να επιλέξει το δρόμο της αρετής.
Με συγκροτημένες προθέσεις, ο Μπουσαρέμπ στήνει ένα κλασικό υπαρξιακό δράμα, συμβατικό στο σύνολό του, με μικρές πινελιές πρωτοτυπίας. Η κεντρική γραμμή του φιλμ κινείται γύρω από το παλιό αλλά και πάντα επίκαιρο δίλημμα του εάν η κοινωνία θ’ αφήσει τον αμαρτωλό να κερδίσει τη συγχώρεση. Οχι, είναι η απάντηση της ταινίας και καθώς ο φόνος διαπράττεται, στην πρώτη της σκηνή, μπροστά σ’ ένα καθηλωτικό ηλιοβασίλεμα, έτσι και στη συνέχεια, ο ήρωας δε θα συναντήσει την ανατολή της ψυχής του.
Στα γυρίσματα του «Two Men in Town»
Μέσα στα απέραντα τοπία του Νιου Μέξικο, τις φάρμες με τα κοπάδια αγελάδες, τη σκόνη, τις καουμπόικες μπότες και την εγκατάλειψη, ο Φόρεστ Γουίτακερ αποκαλύπτει ξανά ότι είναι ένας μοναδικός ηθοποιός σε μια σχολή όλη δική του. Μαυροφορεμένος μ’ ένα σκούρο κοστούμι και λεπτή γραβάτα σα να έχει βγει, πανύψηλος, από ένα μεταλλαγμένο «Reservoir Dogs», υποφέρει και καταστρέφεται με ένα καταραμένο μεγαλείο, ξαναζώντας το ρόλο του στο «Ghost Dog», γυρισμένο από την ανάποδη. Η αλλόκοτη φιγούρα του, το πρόσωπό του που μεταβάλλεται από πανέμορφο σε γκροτέσκο στο δευτερόλεπτο, η λεπτή μελαγχολία της γνώσης ότι παρότι αποφυλακισμένος είναι καταδικασμένος μέχρι το τέλος του, είναι τα στοιχεία που χαρίζουν στην ταινία την ένταση που δεν έχει το σενάριό της. Απέναντί του, η Μπρέντα Μπλέθιν στο ρόλο της αστυφύλακα Εμιλι Σμιθ, συνθέτει μια ανατρεπτική ηρωίδα, γεμάτη παραξενιές και, παραδόξως, απόλυτη πειστικότητα και συμπάθεια. Αντίθετα, ο Χάρβεϊ Καϊτέλ στο ρόλο του σερίφη – ούτως ή άλλως αδύναμα γραμμένο – ξεπετά την ερμηνεία του με τη στόφα του εξαιρετικού ηθοποιού που λίγο βαριέται και θέλει να τελειώνει. Ευπρόσδεκτη έκπληξη η παρουσία της Ελεν Μπέρστιν σε μια και μοναδική, αλλά αξέχαστη, σκηνή ως θετή μητέρα του ήρωα.
Σκηνοθέτης και καστ στο photocall
Σ’ ένα αλλιώτικο ύφος, ο Μπουσαρέμπ καταπιάνεται με τα θέματα που αγαπά: το ρατσισμό, περισσότερο εγκεφαλικό παρά φυλετικό σ’αυτήν εδώ την ταινία, την ανθρώπινη μοίρα, την κοινωνική ενοχή. Ωστόσο, σα να χάνει λιγάκι το πάτημά του μέσα στην αμερικανική έρημο, προσθέτει στην πλοκή στοιχεία που ξεχνά ν’ αναπτύξει. Επιπλέον, βάζει τον ήρωά του, επίμονα, να έχει μόλις ασπαστεί το Ισλάμ, προσπαθώντας με αγωνία να προσεύχεται και να παραμένει στον ίσιο δρόμο, επιλογή τόσο αταίριαστη μέσα στο γουέστερν τοπίο που θα έπρεπε, για να επιδράσει, να έχει κάποια σημαντική αιτία που ακόμα αγνοείται. Σύμμαχος του φιλμ η φωτογραφία του Βέλγου Ιβ Καπ (με πιο πρόσφατη δουλειά το «Holy Motors» του Λεός Καράξ), που παγιδεύει στο χώμα και στον ουρανό, σε κάθε ανατολή και δύση, τη μοναξιά της ανθρώπινης ύπαρξης στα μάτια του Κριτή της, καλύτερα κι απ’ ό,τι το σενάριο της ταινίας.
