Η ιστορία μίας οικογένειας και μέσα από αυτή η Ιστορία της Αλγερίας του 20ου αιώνα: από τον ξεριζωμό του 1925 στα αιματηρά γεγονότα της Σετίφ το '45, και από τη βίαιη αντίσταση στο Παρίσι του '57 στην ανεξαρτητοποίηση του '62.
Το 1945 ο αποικιακός γαλλικός στρατός άνοιξε πυρ σε διαδηλωτές στη Σετίφ σκοτώνοντας και συλλαμβάνοντας έναν μεγάλο αριθμό Αλγερινών. Τρία αδέλφια που ήδη είχαν χάσει τη γη του πατέρα τους με τον ερχομό των Γάλλων το '25, επιβιώνουν αλλά σκορπίζουν: ο Μεσαούντ κατατάσσεται και φεύγει για την Ινδοκίνα, ο Αμπντελκαντέρ φυλακίζεται κι εκεί ενώνει δυνάμεις με την FLN (το αντιστασιακό κίνημα των Αλγερινών), ενώ ο κατεργαράκος Σαΐντ αναζητά το εύκολο χρήμα στον υπόκοσμο της Πιγκάλ. Οταν η οικογένεια επανασυνδέεται στο Παρίσι, ο Αμπντελκαντέρ τους πείθει για την αναγκαιότητα συσπείρωσης και αντίστασης και τους επιστρατεύει στον αιματοβαμμένο αγώνα της FLN.
Από αυτό το σημείο ο Ρασίντ Μπουσαρέμπ («Indigènes», «London River») ξεκινά ένα γκανγκστερικό έπος εκδίκησης ενός ξεριζωμένου λαού σε μια μητροπολιτική εξορία. Ο σκηνοθέτης μοιάζει να χρησιμοποιεί όλα τα σκηνοθετικά εργαλεία για να αναπαραστήσει την ταινία με τον άερα εμβληματικών κλασικών αριστουργημάτων («Κάποτε στην Αμερική», «Ο Νονός»), έχοντας τη δική του πολιτική ατζέντα ως αφηγηματικό οδηγό (κάτι που έκανε τους Γάλλους να μιλούν για διαστρέβλωση της Ιστορίας και τις περσινές Κάννες όπου προβλήθηκε η ταινία στο διαγωνιστικό να βουλιάξουν από διαδηλωτές).
Δεν κάνει εντύπωση ότι η ταινία έφτασε να φιγουράρει στην οσκαρική πεντάδα ξενόγλωσσης ταινίας (απέναντι στον «Κυνόδοντα»): ακαδημαϊκή αφήγηση, άρτια παραγωγή, αναπαράσταση εποχής με προσοχή στην λεπτομέρεια, εύπεπτη δραματική ένταση. Ταυτόχρονα όμως ο κατακερματισμός της αφήγησης που μοιάζει σαν να προσπαθεί να στριμώξει έναν αιώνα Ιστορίας σε 138 λεπτά, η υπογραμμισμένη ιδεολογική ευθύνη, ο διδακτισμός, το μελόδραμα και η σπάταλη αιματοχυσία, δεν μας επιτρέπουν τελικά να ...αισθανθούμε πολλά. Το είδος του gangster saga προϋποθέτει στιβαρούς χαρακτήρες, ενα πολυσύνθετο ηθικό πλέγμα, και μία αφήγηση που σε εγκλωβίζει χωρίς να το καταλάβεις απέναντι στην ηθική σου. Εδώ όλα μοιάζουν προβαρισμένα, τεχνητά, καλογυαλισμένα.
Ειρωνικά, το συγκλονιστικό «Ενώπιον Θεών και Ανθρώπων» του Ξαβιέ Μπουβουά που έμεινε εκτός οσκαρικής κούρσας, δίνει πραγματικά σεναριακά και σκηνοθετικά μαθήματα για το πώς συγκλονίζεις το κοινό με ένα παρόμοιο θέμα με του Μπουσαρέμπ: αυτό της ιδεολογικής ευθύνης, της πίστης και της δέσμευσης απέναντι στον αγώνα και τον εαυτό σου.
