Μια ομάδα εφήβων, αγόρια και κορίτσια, εισβάλλει σε ένα θέατρο. Διακόπτουν μια παράσταση της «Ορέστειας». Κρατούν όπλα και παρόλο που δεν είναι βίαιοι καταφέρνουν να ακινητοποιήσουν τους ηθοποιούς της παράστασης και να ανεβάσουν στη σκηνή μια μερίδα θεατών. Ενας από αυτούς - ο αρχηγός τους; - δίνει οδηγίες, κατευθύνει τη δράση, πατάει πάνω στο μύθο του Ορέστη και χτίζει σιγά σιγά την ιστορία. Μόνο που αφήνει τους θεατές - ηθοποιούς να υποδυθούν τους ρόλους με τον δικό τους τρόπο, με τις δικές τους ιδέες. Σύντομα, στην αυτοσχέδια παράσταση θα αναμειχθούν και οι ηθοποιοί που τρομαγμένοι αρχίζουν να διασκεδάζουν με το παιχνίδι που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους. Οι θεατές που κάθονται στις θέσεις τους βρίσκουν τη διάδραση ενδιαφέρουσα και σταδιακά τους ζητείται να συμμετέχουν και αυτοί...
Διαβάστε και δείτε ακόμη: Ο Γιώργος Ζώης και το καστ του στο Φεστιβάλ Βενετίας (φωτογραφίες)
Μπαίνοντας μέσα στο «Interruption» του Γιώργου Ζώη είσαι και εσύ - ο θεατής - ένας υποψήφιος ηθοποιός/θεατής-ηθοποιός/θεατής της παράστασης μέσα στο θέατρο, καθώς ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας ό,τι διαδραματίζεται πάνω στη σκηνή του θεάτρου δεν είναι πλέον μόνο μια παράσταση της «Ορέστειας», αλλά και ένα κομμάτι πραγματικότητας που γίνεται ένα με την αρχαία τραγωδία πριν διασχίσει το μύθο και αμφιταλαντευτεί σε ομόκεντρους κύκλους πριν καταλήξει στην... κάθαρση.
Για πολλή ώρα δεν καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Δεν ξέρεις αν αυτό που βλέπεις πάνω στη σκηνή είναι η ιδέα ενός σκηνοθέτη για το πώς θα έκανε την παραστασή του διαδραστική και αναρωτιέσαι αν οι ηθοποιοί της παράστασης γνωρίζουν το «κόλπο» που αγνοούν οι θεατές μέσα στην ταινία. Ολοι μοιάζουν υπόπτοι και ταυτόχρονα αθώοι. Και καθώς η σκηνή αρχίζει να παίρνει ζωή από τους καθημερινούς ανθρώπους που μπλέκονται με το μύθο του Ορέστη, μια υπόκωφη βία αρχίζει να διαχέει το διακριτό άρωμα της απειλής. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που γίνεται ολοένα και πιο αποπνιχτική τα όρια χάνονται: ολοι οι συμμετέχοντες παίζουν όλους τους ρόλους και το κοινό - μέσα και έξω από την ταινία - δεν ξέρει πότε ποια (θα) είναι η τελική πράξη της παράστασης.
Διαβάστε και δείτε ακόμη: Σκηνές και νέες φωτογραφίες από το «Interruption» του Γιώργου Ζώη
Στη φιλόδοξη πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, μετά την επιτυχία των δύο μικρού μήκους ταινιών του, «Casus Belli» και «Τίτλοι Τέλους», που διαγωνίζεται στο τμήμα «Ορίζοντες» του 72ου Διεθνούς Φεστιβάλ Βενετίας, ο Γιώργος Ζώης κατασκευάζει με μαεστρία αλλά και το θράσος του πρωτοεμφανιζόμενου ένα οικοδόμημα που παίζει με τον θεατή, βάζοντας στο κέντρο του ένα παιχνίδι ρόλων που εναλλάσσονται συνεχώς καταλήγοντας σε μια απόλυτη σύγχυση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία.
Οι κανόνες του θεάτρου, του interaction και της αρχαίας τραγωδίας ανατρέπονται καθώς είναι φανερό πως η ομάδα των «εισβολέων» βρίσκεται εκεί για να αλλάξει το κατεστημένο, να ακυρώσει τον αρχαίο μύθο και - αν καταφέρει - να τον μεταφέρει στο σήμερα. Είναι επαναστάτες μιας χώρας (!) σε κρίση που θέλουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους; Νέοι που φλερτάρουν με τον φασισμό, θέλοντας να ακολουθούν πάντα έναν αρχηγό που δίνει καθορισμένες εντολές; Οπαδοί της «αυτοδιαχείρισης» που ανεβαίνουν με το έτσι θέλω στη σκηνή της πραγματικής ζωής, παίζοντας το «έργο» με τους δικούς τους κανόνες;
Οποιαδήποτε αναγωγή στη σημερινή ελληνική και όχι μόνο πραγματικότητα είναι ανοιχτή - άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως οι θεατές-ηθοποιοί θα αναρωτηθούν για το τι ακριβώς θα έκανε ο Ορέστης μπροστά στην άπιστη και δολοφόνο Κλυταιμνήστρα στη σημερινή εποχή. Οπως ανοιχτή είναι και οπτική γωνία πάνω σε ένα κόσμο όπου οι ρόλοι δεν έχουν καμία σημασία καθώς όλοι είμαστε εν δυνάμει θύτες και θύματα της ίδιας (καλοσκηνοθετημένης) παράστασης στην οποία παίζουμε ως ηθοποιοί και θεατές ταυτόχρονα.
Βάζοντας στον εαυτό του (αλλά και στον θεατή) δύσκολα, ο Γιώργος Ζώης καταφέρνει να χαλιναγωγήσει την πολύπλοκη και φορτωμένη «εγκεφαλικά» σεναριακή του ιδέα με μια άξια και ταυτόχρονα λειτουργική σκηνοθετική ενορχήστρωση, χωρίς ωστόσο να δίνει απαντήσεις για όλα όσα διαδραματίζονται πάνω στη σκηνή αυτής της ιδιότυπης παράστασης ή να ανεβάζει την ένταση εκεί που πραγματικά θα χρειαζόταν για να φτάσει αυτούσια στο θεατή, ξεχνώντας την υπόσχεση που είχε δώσει στο σαφώς καλύτερο πρώτο μέρος για μια ταινία που θα μπορούσε να λειτουργήσει πρωτίστως ως ένα θρίλερ.
Επιλέγοντας το συμβολισμό κόντρα στον ρεαλισμό, την σύμφωνα με τους κανόνες της αρχαίας τραγωδίας δράσης «εκτός σκηνής» και το ανοιχτό διάβασμα της ταινίας από τον κάθε ένα ξεχωριστά, προτιμά την εμπλοκή του θεατή ως έναν ακόμη «ηθοποιό» μιας σημερινής αρχαίας τραγωδίας. Και δεν κατεβάζει την αυλαία, θέλοντας σαφώς να δηλώσει πως η «παράσταση» και ό,τι σημαίνει για τον καθένα είναι καταδικασμένη να συνεχίζεται στο διηνεκές...
Διαβάστε ακόμη:
- Το «Interruption» του Γιώργου Ζώη δείχνει το πρόσωπό του στο Flix (#1)
- Το «Interruption» του Γιώργου Ζώη δείχνει το πρόσωπό του στο Flix (#2)
- Το «Interruption» του Γιώργου Ζώη δείχνει το πρόσωπό του στο Flix (#3)
- To «Interruption» του Γιώργου Ζώη ετοιμάζεται για την παγκόσμια πρεμιέρα του στο 72ο Φεστιβάλ Βενετίας
