Για τουλάχιστον μια ώρα η ταινία του Ρώσου Κιρίλ Σερεμπρένικοφ με τίτλο «Προδοσία» είναι σχεδόν αριστουργηματική. Η γνωριμία μιας γυναίκας και ενός άντρα που οι σύζυγοι τους διατηρούν εξωσυζυγική σχέση, χτίζεται σαν ένα νεο-νουάρ γεμάτο μυστήριο, αμφιβολία και βαθιά μελαγχολία.
Ταυτόχρονα, μια σειρά από ανεξήγητα φαινόμενα, ήδη από την αρχή της ταινίας προσδίδουν στην ήδη ατμοσφαιρική σκηνοθεσία μια ισχυρή δόση μεταφυσικού, στέλνοντας ένα απλό δράμα σχέσεων στη σφαίρα του φανταστικού, χωρίς ωστόσο ποτέ να χάνεται η επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα της προδοσίας που θα οδηγήσει τους δύο ήρωες στο... έγκλημα.
Ή μήπως όχι; Κρατώντας ερμητικά κλειστά τα χαρτιά του, ο Σερεμπρένικοφ κρατά τον θεατή σε μια διαρκή αγωνία για το αν όλα όσα συμβαίνουν είναι αληθινά ή όχι. Αν οι δύο σύζυγοι διατηρούν τελικά σχέσεις ή όλα βρίσκονται στο μυαλό της νευρωτικής κεντρικής ηρωίδας. Αν τα μικρά ή μεγάλα εγκλήματα που διαπράττονται, συμβαίνουν πριν από οπουδήποτε στο ασυνείδητο πριν φτάσουν στο συνειδητό. Αν η προδοσία του τίτλου είναι πριν από μια ανθρώπινη πράξη, μια κοσμική τιμωρία...
Ερμηνευμένο εξαιρετικά από τη Γερμανίδα Φραντζίσκα Πέτρι (αρχικά μια βαμπ femme fatale και στη συνέχεια μια εύθραυστη θλιμμένη γυναίκα) και τον Σκοπιανό Ντέζαν Λίλικ (ευαίσθητο και σκληρό μαζί) και φωτογραφημένο με σκιές, αντανακλάσεις και επιθετικά close-ups στα πρόσωπα από τον Ολεγκ Λούκιτσεφ, το φιλμ του Σερεμπρένικοφ χάνει ωστόσο, όσο πιο βαθιά μπαίνει στην ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων, το κέντρο του.
Παραμένοντας σε όλη τη διάρκεια της υποβλητική και με ξεκάθαρη μια ολότελα μοντέρνα διάθεση πάνω στο πώς μπορεί να μοιάζει ένα σύγχρονο μελόδραμα, η «Προδοσία» αρχίζει από τη μία ώρα και μετά να φορτώνεται με ανεξήγητα φαινόμενα (όχι μόνο καιρικά!) και σεναριακά τεχνάσματα (από τα πιο απίθανα που έχετε δεί!) που απο τη μία αδυνατίζουν την ιστορία του και από την άλλη καταλήγουν να ολοκληρώνουν τελικά μια ταινία πάνω στα παιχνίδια της μοίρας και πως αυτά κάνουν κύκλους ερήμην των ανθρώπινων επιθυμιών και αδυναμιών.
Κάτι δηλαδή τελείως διαφορετικό από αυτό που υπόσχεται το πρώτο μέρος της και η ματιά ενός σκηνοθέτη που είναι σαφές ότι προτιμα να βλέπει τις ανθρώπινες σχέσεις ως το μεγαλύτερο άλυτο μυστήριο της ιστορίας της ανθρωπότητας. Δηλαδή, ακριβώς όπως είναι.
