Στο δεύτερο μέρος της τριλογίας του «Παραδείσου», ο Αυστριακός Ούλριχ Ζάιντλ ασχολείται με την πίστη, μέσα από την ιστορία μιας θρησκόληπτης καθολικής που προσπαθεί να επαναφέρει με κάθε τρόπο την Αυστρία στο Θεό, όντας μεταφορικά και κυριολεκτικά ερωτευμένη με το Χριστό.
Τόσο ερωτευμένη που στο αποκορύφωμα της πίστης της (!) θα αυνανιστεί με έναν σταυρό σε μια από τις σκηνές που αποτελούν το κέντρο της σάτιρας και κριτικής του Ζάιντλ πάνω στις ψευδαισθήσεις των οργανωμένων θρησκειών (διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ).
Τίποτα λιγότερο, δηλαδή ή και περισσότερο απ' όσα πρέπει κανείς να περιμένει σε μια ταινία ενός σκηνοθέτη που αρέσκεται να προκαλεί, τοποθετώντας τους ήρωες του στις πιο άβολες συνθήκες, μετατρέποντας τους ταυτόχρονα σε «θεάματα» και δείγματα της προβληματικής ανθρώπινης κατάστασης.
Η αντίδραση από τον ιταλικό Τύπο ήταν άμεση, αφού οι επικεφαλίδες την επομένη της προβολής της ταινίας στο Φεστιβάλ μιλούσαν ήδη για ένα σκάνδαλο και για μια ταινία που προσβάλλει το θρησκευτικό αίσθημα των καθολικών. Η πρώτη οργανωμένη όμως επίθεση κατά του Ζάιντλ ήρθε από την Αυστρία και τη συντηρητική καθολική οργάνωση «group No194» η οποία ζήτησε το μποϋκοτάρισμα της ταινίας με τον ηγέτη της να υποκινεί τους καθολικούς να προστατεύουν με μεγαλύτερη πειθώ τις παραδόσεις τους.
Βαρεθήκαμε ήδη...
Οχι μόνο γιατί θα απογοητευόσουν οικτρά αν σε μια ταινία του Ζάιντλ για την πίστη δεν υπήρχε μια τέτοια σκηνή, αλλά κυρίως γιατί όλα αυτά έχουν ξαναγίνει στο παρελθόν, ξεκινώντας από τον «Εξορκιστή» του Γουίλιαμ Φρίντκιν το 1973 και φτάνοντας μέχρι τη Madonna της Blonde Ambition Tour. Αλλά, ναι, ξεχάσαμε στον «Εξορκιστή» υποκινητής της αποτρόπαιας αυτής πράξης ήταν ο Σατανάς και η Madonna είναι έτσι κι αλλιώς εκπρόσωπος της «φτηνής» ποπ κουλτούρας που οφείλει εκ προοιμίου να αφορίζεται από τον Καθολικισμό.
Ενώ εδώ μιλάμε για Τέχνη, το επίσημο Φεστιβάλ της (καθολικής) Ιταλίας και έναν Ζάιντλ που αμέσως μετά τις αντιδράσεις γύρω από την ταινία του δήλωσε απλά «Είμαι ικανοποιημένος».
Ακριβώς δηλαδή ό,τι χρειαζόταν το Φεστιβάλ Βενετίας για να ακουστεί λίγο περισσότερο, σε μια χρονιά που δεν το βοηθούν ούτε οι ταινίες του ούτε η μικρή προσέλευση του κόσμου και που τα μικρά «σκάνδαλα» (σαν αυτό της κλοπής της ιδέας του «Superstar» του Ξαβιέ Τζιανολί από τον Γούντι Αλεν) του χαρίζουν πόντους hype.
Και ό,τι ακριβώς χρειαζόταν ο Ζάιντλ για να συνεχίσει με κέφι στο δρόμο που ο ίδιος χάραξε, χάνοντας την ευκαιρία να αντιληφθεί πως το πραγματικό σκάνδαλο του «Paradise: Faith» είναι πως το σινεμά του μοιάζει πλέον να οδηγείται σε ένα... αδιέξοδο.
