«Οι ταινίες δεν ήταν ποτέ μέσα στα σχέδια μου. Προέκυψαν χρόνια μετά. Το μόνο για το οποίο ευχόμουν ήταν μια μακριά, καλή ζωή, την οποία είχα σαν ηθοποιός. Ολα τα υπόλοιπα ήταν αδιάφορα.»
Μοιάζει τόσο ειρωνικό, αλλά πραγματικά πριν λίγες εβδομάδες ο Πίτερ Ο' Τουλ είχε ξαφνιάσει τους πάντες, όταν ουσιαστικά άλλαξε γνώμη για τη συνταξιοδότησή του και την αποχώρηση του από το σινεμά και το θέατρο και ανακοίνωσε την επιστροφή του για τις ανάγκες του «Katherine of Alexandria», ένός κινηματογράφικού δράματος εποχής σε σκηνοθεσία του Μάικλ Ρέντγουντ που θα αφηγείται τη σύγκρουση ανάμεσα στον Μέγα Κωνσταντίνο και την Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας.
Το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου, όμως, ο Πίτερ Ο' Τουλ, σε ηλικία 81 ετών, αποχαιρέτησε για πάντα αυτόν τον κόσμο και μαζί το σινεμά, πεθαίνοντας σε νοσοκομείο του Λονδίνου μετά από πολύχρονη αρρώστια, όπως δήλωσε ο ατζέντης του, Στιβ Κένις, στον Guardian.
Δείτε εδώ ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στις μεγαλύτερες στιγμες της καριέρας του Πίτερ Ο' Τουλ
Στο «Λόρενς της Αραβίας»
Ουσιαστικά άγνωστος πριν ο Ντέιβιντ Λιν τον επιλέξει για να υποδυθεί τον Τ.Ε. Λόρενς στο «Λόρενς της Αραβίας», ο Πίτερ Ο' Τουλ, στα 30 του χρόνια τότε, έφτασε να γίνει ο πιο διάσημος σταρ στον πλανήτη, αφού πριν είχε ήδη αναγνωριστεί ως ένας σαιξπηρικός ηθοποιός παίζοντας στο Bristol Old Vic και είχε κάνει το τηλεοπτικό του ντεμπούτο το 1954.
Η τεράστια επιτυχία του «Λόρενς της Αραβίας», ο οποίος του χάρισε και την πρώτη του υποψηφιότητα για Οσκαρ, αλλά και το «αγγελικό» παρουσιαστικό του ήταν πράγματα αρκετά για να του προσφέρουν μια ολόκληρη δεκαετία μεγάλων ρόλων, ανάμεσα στους οποίους το ρόλο του Βασιλιά Ερρίκου του Δεύτερου σε δύο ταινίες, στο «Beckett» του Πίτερ Γκλένβιλ το 1964 και στο «The Lion in Winter» του Αντονι Χάρβεϊ το 1968 για τους οποίους προτάθηκε για Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.
Μαζί με την Κάθριν Χέπμπορν στο «The Lion in Winter»
Ενδιάμεσα θα έπαιζε στο «What's New Pussycat?» του 1965, στο «Lord Jim» του Ρίτσαρντ Μπρουκς, στο «Πως να Κλέψετε Ενα Εκατομμύριο Δολάρια» του Γουίλιαμ Γουάιλερ το 1966 και θα εδραίωνε τη θεατρική του καριέρα παίζοντας τον Αμλετ σε σκηνοθεσία του Λόρενς Ολίβιε στο National Theater το 1963, αλλα και μεγάλους ρόλους σε σπουδαίες παραστάσεις στο Δουβλίνο, το Μπρίστολ και το Στράτφορντ.
Η δεκαετία του '60 θα έκλεινε με ακόμη μια υποψηφιότητα για Οσκαρ για το «Goodbye Mr. Chips» του Χέρμπερτ Ρος το 1969, αλλά τα 70s θα τον έβρισκαν εξαρτημένο από το ποτό («To αλκοόλ είναι το πιο εξωφρενικό απ' όλα τα ναρκωτικά, γι' αυτό το διάλεξα»), ανίκανο να εργαστεί και το 1976 σχεδόν νεκρό από καρκίνο στο στομάχι και αιματολογική διαταραχή. Δύο εγχειρήσεις του έσωσαν τη ζωή και τον έκαναν να επιστρέψει στις αρχές του '80 ξανά στο σινεμά και το θέατρο.
Με τον Στιβ Ρέιλσμπακ στο «The Stunt Man» του 1980
Το 1980 θα κέρδιζε ακόμη μια υποψηφιότητα για Οσκαρ για το «The Stunt Man» του Ρίτσαρντ Ρας και ακόμη μια το 1982 για το «My Favourite Year» του Ρίτσαρντ Μπέντζαμιν, ενώ το 1987 ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι θα του έδινε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους της δεύτερης αυτής περιόδου του, στον «Τελευταίο Αυτοκράτορα», καθώς ο Πίτερ Ο' Τουλ θα συνέχιζε αμείωτα την παρουσία του τόσο στη βρετανική τηλεόραση όσο και στο θέατρο.
To 2003, η Ακαδημία του έδωσε ένα τιμητικό Οσκαρ για το σύνολο της καριέρας του. Ο Ο' Τουλ αρχικά το αρνήθηκε γιατί ένιωσε πως αυτό σήμαινε και το τέλος της καριέρας του. Εγραψε στην Ακαδημία μια επιστολή δηλώνοντας πως «βρίσκεται ακόμη στο παιχνίδι» και πως «χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμη για να δεχτεί με χαρά το αγαλματάκι». Μαθαίνοντας πως η Ακαδημία θα του έδινε το βραβείο είτε ο ίδιος το δεχόταν ή όχι, ο Ο' Τουλ εμφανίστηκε στην τελετή, κρατώντας το μοναδικό αγαλματάκι που θα κέρδιζε ποτέ μετά από επτά χαμένες υποψηφιότητες.
Στο «Venus» του 2006, στην όγδοη υποψηφιότητα του για Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου
Μόνο που ο Πίτερ Ο' Τουλ βρισκόταν «στο παιχνίδι» και μπορούσε να το επιβεβαιώσει. Το 2004 έπαιξε τον Πρίαμο στην «Τροία» του Βόλφγκανγκ Πέτερσεν, κέρδισε ακόμη μια υποψηφιότητα για Οσκαρ για το «Venus» του 2006 και το 2012 δήλωσε πως αποχωρεί από το σινεμά και το θέατρο.
«Απευθύνω έναν αποχαιρετισμό γεμάτο ευγνωμοσύνη στο επάγγελμα του ηθοποιού που μου πρόσφερε κοινωνική στήριξη, συναισθηματικό βάρος και υλική ανακούφιση. Με έφερε κοντά σε υπέροχους ανθρώπους, καλούς φίλους με τους οποίους μοιράστηκα το αναπόφευκτο βάρος όλων των ηθοποιών: αποτυχίες και επιτυχίες. Ωστόσο, πιστεύω ότι κανείς πρέπει να αποφασίζει πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποσυρθεί. Και για μένα ήρθε αυτή η στιγμή. Να αποσυρθώ από τις ταινίες και το θέατρο. Η καρδιά μου έφυγε από εκεί και δεν θα επιστρέψει»
Είκοσι χρόνια περίπου πριν, το 1987 είχε αρνηθεί τον τίτλο του Σερ για πολιτικούς λόγους, σίγουρος πως για πολλούς υπήρξε η απόλυτη ενσάρκωση του ευγενούς Βρετανού, ενός πραγματικού γυναικοκατακτητή και ενός αυθεντικού σταρ από αυτούς που δεν χρειάζονταν τίτλους ή βραβεία για να μείνουν στην ιστορία.
Λίγες μόλις εβδομάδες πριν από το θάνατό του, εκπλήσσοντας τους πάντες, ο Πίτερ Ο' Τουλ είχε δηλώσει πως θα επιστρέψει στο σινεμά, επειδή βαρέθηκε να γράφει τα απομνημονεύματά του. Τώρα είναι λίγοι αυτοί που δεν θα ομολογούσαν πως το μόνο πράγμα που θα ήθελαν είναι να τα διαβάσουν. To πρώτο μέρος κυκλοφόρησε το 1995 με τίτλο «Loitering with Intent: The Child», το δεύτερο το 1997 με τίτλο «Loitering With Intent: The Apprentice». Το τρίτο - που δεν γράφτηκε ποτέ - θα μπορούσε να ξεκινάει κάπως έτσι: «Δεν ήμουν παρά κάποιος που εργάστηκε σκληρά, μωρό μου, όπως ο κάθε άνθρωπος.»
Ο Πίτερ Ο' Τουλ γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου του 1932 στο Κονεμάρα της επαρχία Γκάλγουεϊ στην Ιρλανδία και πέθανε στις 14 Δεκεμβρίου του 2013, σε ηλικία 81 ετών στο Λονδίνο.
Δείτε εδώ τον ευχαριστήριο λόγο του Πίτερ Ο' Τουλ στην 75η Απονομή των Βραβείων Οσκαρ το 2003:
Tags: ΠΙΤΕΡ Ο' ΤΟΥΛ
