Η Ερμούπολη ήδη από την Τετάρτη πάλλεται στους ρυθμούς του κυκλαδίτικου φεστιβάλ της. Το animasyros 9.0, ή ένατη έκδοση του Διεθνούς Φεστιβάλ + Αγοράς Κινουμένων Σχεδίων, μέχρι την Κυριακή που θα πέσει η αυλαία υπόσχεται να μετατρέψει τη Σύρο στο κέντρο του παγκόσμιου κινματογραφικού animation με προβολές, εργαστήρια, εκπαιδευτικές δράσεις, καλεσμένους και μια διαρκή τάση να ανακαλύπτεις τη μαγεία σε ένα σινεμά που δε βάζει όρια στη φαντασία σου. Το Flix βρίσκεται στη Σύρο, στηρίζει το φεστιβάλ για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά ως χορηγός επικοινωνίας και σας μεταδίδει όλη την animated, πολύχρωμη, ευφάνταστη ατμόσφαιρα - μέσα κι έξω από τις αίθουσες.
Στο θέατρο Απόλλων οι προβολές ξεκινούν από νωρίς. Φοιτητές, επαγγελματίες, εγχώριοι σκηνοθέτες και παραγωγοί, δημοσιογράφοι, ντόπιοι σινεφίλ, παιδιά, αλλά και οι εντυπωσιασμένοι γονείς τους, περιμένουν στα σκαλιά του θεάτρου μέχρι να μπουν στη σκοτεινή αίθουσα - κάτι, κακά τα ψέματα, δύσκολο: είναι αρχές φθινοπώρου σε μία από τις πιο όμορφες νησιώτικες πόλεις της Ελλάδας. Μαγεία μέσα στις αίθουσες, αβίαστη ομορφιά κι έξω από αυτές.
Ομως το πρόγραμμα του Animasyros 9.0 είναι απαιτητικό. Απολαύστε μερικά από τα highlights της Παρασκευής.
Φοιτητικό Διαγωνιστικό Τμήμα
Ηome των φοιτητών της τάξης Class of Analog Animation, University of Upper Austria
Ενα ποιήμα διασκευάζεται ως animation. Ενα ποίημα που ψάχνει να απαντήσει σε τι ανάμνηση, εικόνα, μυρωδιά, αίσθηση μεταφράζεται η λέξη «σπίτι». Ενα «σπίτι» που γράφεται με ισλαμικούς χαρακτήρες στην οθόνη. Κι ένα ποίημα που απαγγέλεται από έναν άντρα και μία γυναίκα με αδιευκρίνιστη προφορά. Διαφορετικές ομάδες μαθητών ανέλαβαν να μεταφέρουν ως εικόνα, διαφορετικούς στίχους του ποιήματος. Αυτό δημιούργησε μία ποικιλομορφία στην υφή και στην αισθητική του animation. Οχι ανομοιομορφία, διαφορετικότητα. Σκεφθείτε το λίγο: τι είναι το «σπίτι», ισλάμ, διαφορετικότητα. Στην καρδιά ενός αυστριακού πανεπιστημίου. Εξαιρετικό concept, εξαιρετική ιδέα, η ουσία της εκπαίδευσης και της χρήσης της τέχνης στην κατανόηση της διαφορετικότητας. Μπράβο στους καθηγητές Γιούργκεν Χάγκλερ και Ρίμο Ρόσερ.
Once Upon a Line (Μια Φορά και μια Γραμμή) της Αλίσια Τζασίνα
Με σκίτσο που ακολουθεί πιστά τις επιταγές του τίτλου για... «γραμμική αφήγηση» (ελλειπτικό αλλά ευφάνταστο σχέδιο που γραμμές σχηματίζουν τους ήρωες και των κόσμο τους) ακολουθούμε την ιστορία ενός σύγχρονου άντρα σε μία μητρόπολη που ζει μία φλατ ασπρόμαυρη ζωή, μέχρι που ζει έναν κατακόκκινο έρωτα. Δυστυχώς όμως, τα animated παραμύθια δείχνουν και την άλλη πλευρά: το κόκκινο σταδιακά ξεβάφει, τον πνίγει, χωρίζουν. Ο άντρας αποσύρεται ξανά στην μονοχρωμία του μέχρι μία άλλη πράσινη γραμμή του δείχνει έναν κόσμο γεμάτο εναλλαγές κι ευτυχία. Η Τζασίνα έχει μία έξυπνη ιδέα, την εξελίσσει σωστά σ' ένα ισορροπημένο σενάριο και το σκίτσο της είναι απλό και ευφυές. Για δισδιάστατο σχέδιο, να μια τρισδιάστατη ανάπτυξη του στόρι!
Cialo Obce (Ξένο Σώμα) της Μάρτα Μανιούσκα
Μετά από ένα φρικιαστικό ατύχημα, ένα κορίτσι χάνει το πόδι του και της συρράβουν ένα... ξένο. Είναι χοντρό, έχει γούνα, δεν μπαίνει ποτέ ξανά στα λεπτά της κλασάτα γοβάκια. Η κοπέλα απομονώνεται, κρύβεται, ντρέπεται, νιώθει φρικιό. Προσπαθεί να αποτριχώσει, προσπαθεί να περιορίσει, προσπαθεί να εξαφανίσει αυτό το ξένο σώμα. Αδύνατον. Μέχρι που αυτό σαν πληγωμένο αγρίμι δέχεται την αγκαλιά της. Φαινομενικά απλό σχέδιο, με στιβαρή όμως ενσάρκωση των τολμηρών ιδεών του κι ένα ηχηρό μήνυμα για όλους όσους νιώθουν τέρατα σε αυτό τον κόσμο. Εντυπωσιαστήκαμε και συγκινηθήκαμε.
Le Clitoris (Η Κλειτορίδα) της Λορί Μαλεπάρ-Τραβερσί
Ενα ροζ ρετρό animation (στην ουσία είναι 2D ζωγραφική σε χαρτί με σκοπό να θυμίζει τα διαφημιστικά της δεκαετίας του 50) μάς επιμορφώνει με χιούμορ αλλά και σωστές πληροφορίες για κάτι που εδώ και αιώνες αποτελεί μυστήριο: τη λειτουργία της κλειτορίδας στο γυναικείο σώμα. Τι σχήμα έχει, γιατί υφίσταται, πώς τη διεγείρεις. Επίσης, πώς άλλαξε (αν άλλαξε) η αντίληψη των αντρών και των γυναικών απέναντι της μέσα στους αιώνες. Ζήτω ο γυναικείος οργασμός (η ταινία που προκάλεσε το πιο αυθόρμητο χειροκρότημα από το κοινό!)
Mrs Metro (Η Κυρία του Μετρό) του Αγγελου Παπαντωνίου
Μία συνηθισμένη μέρα στο μετρό ευρωπαϊκής πόλης, ένας άστεγος ξεχνά μία από τις τσάντες του στο βαγόνι όταν αποβιβάζεται. Μέσα υπάρχει ένα μωρό που κλαίει. Η απάθεια και η εχθρικότητα των επιβατών είναι ανατριχιαστική, απροκάλυπτη και, δυστυχώς, οικεία με την εικόνα της Ευρώπης σήμερα. Ο Αγγελος Παπαντωνίου αποδίδει με ένα σενάριο υπερβολής (που αποκαλύπτει εξαιρετικά την αλήθεια όμως), τη θλιμμένη παλέτα των χρωμάτων και το 2D ψηφιακό σχέδιο την αλλοτρίωση και την απομονώση των σύγχρονων πολιτών του κόσμου. Κανείς δε θέλει τίποτα ξένο, καμία διαφορετικότητα, καμία έκκληση βοήθειας που θα τον βγάλει από το βολικό του κελί. Συνεπιβάτες σ' ένα τρένο που τρέχει προς τον όλεθρο. Μας «σώζει» η κυρία του μετρό. Εξαιρετικό.
Διεθνές Διαγωνιστικό
Decorado (Σκηνικό) του Κρις Κέμπε
Ενας άντρας ξυπνά (κυριολεκτικά και συμβολικά) συνειδητοποιώντας ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι παρά ένα ψεύτικο σκηνικό. Ενα reality show με χαρακτήρες, ήρωες, τέρατα και χάρτινο φόντο. Ολοι οι άλλοι όμως μοιάζουν να θέλουν να τον κρατήσουν πίσω, στην βολική, επιδερμική επιφάνεια. Ομως πώς μπορείς να ξανακοιμήσεις το ασυνείδητο; Πόση δύναμη χρειάζεται να σκίσεις την ταπετσαρία και να δεις τον ορίζοντα; Μία τολμηρή ιδέα, ένας αισθητικά πανέμορφος εφιάλτης (2D φωτοτυπίες) συνθέτουν ένα φιλμάκι εικαστικού και ουσιαστικού θριάμβου.
Piano του Κασπάρ Γιάνσις
Μία όμορφη κοπέλα σπρώχνει ένα βαρύ πιάνο-αντίκα στους μητροπολιτικούς δρόμους μίας θορυβώδους πόλης. Ενας νεαρός φορτηγατζής την παρακολουθεί μαγεμένος και μουδιασμένος μέσα από την κίνηση. Προσπερνάει μία πολυκατοικία όπου μία ηλικιωμένη γυναίκα βουλώνει επίτηδες το νεροχύτη της, ώστε να έχει την ευκαιρία να ξαναδεί τον επιστάτη του κτιρίου. Εκείνος, για άλλη μία δεν κάνει καμία κίνηση να της εξομολογηθεί τον εξίσου πολύχρονο έρωτά του. Στην ταράτσα του κτιρίου ένα κορίτσι σκαρφαλώνει στο χείλος. Δε θα πέσει. Θα ισορροπήσει στα καλώδια ρεύματος, πάνω από αυτό τον άσχημο κόσμο, σ΄ένα βουβό χορό. Είναι η μόνη που θα κάνει το πιάνο να «τραγουδήσει». Κι εκείνο το μόνο που μπορεί να προσφέρει με τη σειρά μία άλλη μελωδία στην νεκρική ησυχία, στο τίποτα αυτής της πόλης. Δισδιάστατο ψηφιακό σχέδιο, που συνδυάζει την politically incorrect πρόκληση του σεναρίου με την αλήθεια του μηνύματος: μοναξιά, απομόνωση, καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, bulluing και συνασθηματική αναπηρία. Οταν το animation μπορεί να είναι πιο ειλικρινές και βαθύ από την ίδια τη ζωή.
Planemo του Βέλιγκο Ποπόβιτς
Ο νόμος της βαρύτητας επιβάλλει όχι απλά στις μάζες να συνδέονται με τη Γη, αλλά και μεταξύ τους. Ετσι λειτουργεί το σύμπαν, έτσι κρατιούνται οι ισορροπίες. Τι συμβαίνει όμως όταν κάποιος αποβάλλεται από τους νόμους αυτούς; Τι συμβαίνει όταν το σύστημα τον εξορίζει; Ενας άντρας χτυπάει ένα ελάφι σε έναν αυτοκινητόδρομο κι από τότε η ζωή του αλλάζει. Πρέπει να γυρίσει πίσω και να γειωθεί ξανά στον κόσμο του. Να ξαναβρεί το ελάφι. Αν ποτέ ο animation κόσμος συνδεόταν με τον εγκέφαλο του Ντέιβιντ Λιντς, το «Planemo» θα ήταν το αποτέλεσμα. 3D ψηφιακό σχέδιο, ένα ευφάνταστο σύμπαν εξαιρετικής πληρότητας και λεπτομέρειας, κάτι που δεν βλέπουμε συχνά.
Διαβάστε για το φετινό Animasyros:
