Φέτος κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα, αλλά τα Οσκαρ τον σνόμπαραν και δεν του χάρισαν ούτε υποψηφιότητα. Ο Ααρον Σόρκιν, που έχει υπογράψει τα «Steve Jobs» (αλλά και τα «The Social Network», «Moneyball» και τα τηλεοπτικά «The Newsroom» και «West Wing»), είναι αγαπημένος μας, αλλά κι ένας από τους πιο χαρισματικούς, έξυπνους και πνευματικούς σεναριογράφους της εποχής μας.
Δείτε κι αυτό: Στο γραφείο του Ααρον Σόρκιν
Τα νέα ότι το επόμενο πρότζεκτ του θα είναι η θεατρική διασκευή του «Oταν Σκοτώνουν τα Κοτσύφια» («To Kill a Mockingbird»), του πρώτου (και μέχρι πέρσι, μοναδικού) βιβλίου της Χάρπερ Λι μας ενθουσιάζουν. Πρώτον, γιατί ακόμα και σήμερα, 56 χρόνια μετά την έκδοση του, το «To Kill a Mockingbird» δεν παραμένει απλώς ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα της αμερικάνικης λογοτεχνίας, αλλά είναι, δυστυχώς, κι εξαιρετικά επίκαιρο. Η Σκάουτ, η ηρωίδα της, περιγράφει ως παιδί όλο τον παραλογισμό, το φόβο της διαφορετικότητας, τη βία και το ρατσισμό στον αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του 1930.
Και, δεύτερον, ποιος ιδανικότερος να μεταφέρει την καρδιά του βιβλίου και του μηνύματος στη σύγχρονη εποχή από τον άνθρωπο που επανειλημμένα έχει καταπιαστεί με την πολιτική πραγματικότητα, την έχει καταγράψει με ειλικρίνεια και τόλμη και μας έχει δώσει ήρωες που προβληματίζονται ανοιχτά με την κοινωνική υποκρισία και αγωνίζονται να τη διορθώσουν (όχι πάντα επιτυχημένα).
Ανυπομονούμε να δούμε τι θα κάνει με το κείμενο, τι ιδέες θα έχει για να το εκσυγχρονίσει (αν και είμαστε βέβαιοι ότι θα το σεβαστεί απόλυτα και θα το διατηρήσει όσο γίνεται πιο ατόφιο) και πώς η Σκάουτ του θα ενώσει τη φωνή της με όλες τις παλιότερες ιδέες του για δυνατές γυναικείες ηρωίδες.
Διαβάζουμε ότι ο Σκοτ Ρούντιν έχει αναλάβει την παραγωγή (παραγωγός στις περισσότερες ταινίες του Σόρκιν), ενώ ο σκηνοθέτης του «The King and I», Μπάρλετ Σερ, θα υπογράψει τη σκηνοθεσία. Το «To Kill a Mockingbird» είχε ξανανέβει στα σανίδια του Νιου Τζέρσεϊ και του Λονδίνου από τον Κρίστοφερ Σίγκελ, κι έχει φυσικά μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη από τον Ρόμπερτ Μάλιγκαν το 1962, κερδίζοντας Οσκαρ και για τον πρωταγωνιστή του (Γκρέγκορι Πεκ) αλλά και για τον σεναριογράφο του (Χόρτον Φουτ).
Διαβάστε περισσότερα:
