Σκηνοθέτης του σκληρού και σωματικού «Jawbone» του 2017 κι ως τότε σταθερός συνεργάτης του Τζο Ράιτ, ο Βρετανός Τόμας Νάπερ παίρνει αυτή τη φορά την αντίθετη κατεύθυνση, στο λυρικό, ψυθιριστό σινεμά, με τη γυναίκα στο επίκεντρο κι έναν ώριμο στοχασμό για τις ερωτικές/συντροφικές σχέσεις και για την ανισότητα των τάξεων και των φύλων. Οσο, όμως, η σαμπάνια της οποίας την ιστορία ακολουθεί προκαλεί ρίγη με το γαργαλητό της στις αισθήσεις, τόσο η ταινία παραμένει, ως το τέλος, φλατ, παρότι και όμορφη και έξυπνη.
Η ιστορία ξετυλίγεται ανάμεσα σε δύο χρόνους: το «παρόν» της Μπαρμπ-Νικόλ Πονσαρντέν Κλικό όταν, πλέον, είναι χήρα (καμία έκπληξη, το όνομα της συγκεκριμένης σαμπάνιας με την κίτρινη ετικέτα και την τόσο κομψή γεύση είναι «Veuve Clicquot», δηλαδή Χήρα Κλικό, άρα το μοιραίο θα συνέβαινε), και τα flash backs στο παρελθόν, στη σχέση της με τον Φρανσουά Κλικό που διαμόρφωσε την ίδια και την Ιστορία. Στο τότε, αυτό που αρχικά (στην ταινία) μοιάζει με μια ιδανική ερωτική σχέση, έναν γάμο με ισοτιμία, πάθος, συνεργασία, εξελίσσεται σταδιακά, μέσα από τις ψηφίδες των αναμνήσεων τής ηρωίδας, σε ένα σύμπαν ζοφερό, χειριστικό, γεμάτο καταχρήσεις, ουσιών και συναισθημάτων. Στο τώρα, μαζί με την επτάχρονη κόρη της, η νεαρή χήρα που δεν είχε καν πατήσει τα 30, μάχεται για να προστατεύσει το κληροδότημα του Φρανσουά της, αρνούμενη κάθε ανδρική παρέμβαση ή «προστασία» και αναδεικνύοντας, κόντρα στα ήθη της εποχής, μια ενστικτώδη έφεση για την οινοπαραγωγή αλλά και τις επιχειρήσεις.
Η επιλογή της πραγματικής αυτής ιστορίας από τον Νάπερ είναι εύλογη, το εκθαμβωτικό τοπίο της Καμπανίας, φωτισμένο από την Καρολίν Σαμπετιέ (που απολαμβάνουμε στις ταινίες του Λεός Καράξ), δημιουργεί από μόνο του το πέπλο του μύθου, η Χέιλι Μπένετ είναι όσο χρειάζεται... demure με σιδερένια εσωτερική θέληση. Ομως ο Νάπερ επιλέγει έναν αργόσυρτο, δήθεν αινιγματικό και εσωτερικό, ρυθμό, εκπορευόμενο από μια κλισέ αντίληψη του ρομαντισμού, όπου οι «κακοί» βροντοφωνάζουν και οι «καλοί» σιγομιλούν νανουριστά, δίνοντας φυσικά έμφαση στην αξιοσημείωτη φεμινιστική δύναμη της ιστορίας της Χήρας Κλικό, όμως επιβάλλοντας στην ταινία του έναν βραδυφλεγή, τετριμμένο τόνο που σε κάνει ν' ανυπομονείς ν' ανοίξεις, επιτέλους, το φελλό αυτού του πολύτιμου μπουκαλιού.
