Ποιος θα μας έλεγε ότι μια συζήτηση μεταξύ τριών ατόμων, μέσα σε ένα δωμάτιο, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια αρκετά αγχωτική, γεμάτη ένταση και σασπένς ταινία. Αλλά να που η πραγματικότητα της ταινίας «Reality» μπορεί να ξεπερνά οποιαδήποτε φαντασία.
Ενα Σάββατο απόγευμα, τον Ιούνιο του 2017, η Ριάλιτι Γουίνερ, μια 25χρονη βρίσκεται αντιμέτωπη με πράκτορες του FBI, στο σπίτι της στην Τζόρτζια. Μια σχεδόν κρυπτική συνομιλία ξεκινά και η ζωή της Ριάλιτι, αλλά και η ιστορία της αρχίζει να ξετυλίγεται.
Η πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτης Τίνα Σάτερ μεταφέρει το σενάριο του θεατρικού της έργου «Is This A Room» στη μεγάλη οθόνη μέσα σε μια τεταμένη ατμόσφαιρα, όπου τα όρια της πραγματικότητας και του σουρεαλισμού μοιάζουν να μπλέκονται, όπως και η ζωή της Ριάλιτι εκείνη την στιγμή. Χρησιμοποιώντας πραγματικά απομαγνητοφωνημένα αρχεία του FBI από την σύλληψη της Γουίνερ, παρουσιάζει τα γεγονότα όπως εξελίχθηκαν σχεδόν σε πραγματικό χρόνο, δίνοντάς στην ταινία μια απόκοσμη αίσθηση κάνοντας το κοινό συνεργούς σε μια νέα υποκλοπή.
Πιο πολύ κι από την εμπλοκή των θεατών, αυτό που καταφέρνει η Σάτερ, σε συνεργασία και με τον σεναριογράφο της Τζέιμς Πολ Ντάλας, είναι να μετατρέψουν αυτές τις συζητήσεις σε κάτι πιο ανησυχητικό, πιο άβολο και ίσως πιο σκοτεινό από εκείνο που πραγματικά φαίνεται, κάτι που δεν σταματάει να υποβόσκει πίσω από κάθε λέξη, κάθε παύση και κάθε σιωπή. Κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα αυτών των ανδρών όσο αδιάφορη και πεζή κι αν ακούγεται, αισθάνεσαι πως είναι αρκετά απειλητική. Σταδιακά, η ατμόσφαιρα μοιάζει σαν έναν καζάνι που σιγοβράζει, έτοιμο να ξεχειλίσει από στιγμή σε στιγμή με την αλήθεια να αποκαλύπτεται.
Ολο αυτό η Σάτερ το σκηνοθετεί με μινιμαλιστική άνεση, με σφιχτοδεμένη ματιά, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα η οποία νιώθεις πως σε πνίγει, όπως και την πρωταγωνίστριά της, ακόμα και στους πιο ανοιχτούς της χώρους. Η Σάτερ βρίσκει συνεχώς τρόπους να γίνει αρκετά εφευρετική, όπως όταν στους απομαγνητοφωνημένους διαλόγους εμφανίζονται διαγραμμένα τμήματά τους οι χαρακτήρες εξαφανίζονται και ή οθόνη γκλιτσάρει για λίγα δευτερόλεπτα, δίνοντας έτσι ένα είδος απρόσμενου στυλιζαρίσματος σε μια, κατά τα άλλα, λιτή και αποστειρωμένη σκηνοθεσία.
Ομολογουμένως, η ταινία δεν θα μπορούσε να πάει πολύ μακριά χωρίς την εξαιρετική ερμηνεία της Σίντνεϊ Σουίνι. Η Γουίνερ προσπαθεί να κρύψει την ενοχή της, αλλά η κάμερα της Σάτερ επικεντρώνεται πάνω στο πρόσωπο της Σούινι με κοντινά πλάνα. Ξεσκεπάζει τα ψέματά της, εγκλωβίζοντάς την μέσα στα κάδρα της, για να την κάνει να αποκαλύψει την αλήθεια με τις υπεκφυγές της, χωρίς να χάνει καμία λεπτομέρεια από το πρόσωπό της, τους μορφασμούς του και τα μισόλογά της. Από την αρχή, οι απαντήσεις της είναι αδέξιες και αμήχανες, τραυλίζει και προσπαθεί να χαμογελάσει. Και η Σουίνι παραδίδει αυτό το ταξίδι του χαρακτήρα της με μια πραγματική άνεση.
«Δεν είχα σκοπό να γίνω ο επόμενος Σνόουντεν», ακούγεται να λέει κάποια στιγμή η Ριάλιτι, για έναν ίσως από τους πιο διαβόητους πληροφοριοδότες της σύγχρονης Ιστορίας, του οποίου η ζωή έχει μεταφερθεί στο σινεμά, επικεντρώνοντας στη δράση και τον εντυπωσιασμό. Αλλά το «Reality» μας δείχνει πως δεν χρειάζονται όλα αυτά για να πεις μια συναρπαστική ιστορία. Απλά λίγη δόση σκληρής πραγματικότητας.
