Η παραγκούπολη του Τόρε Μπαρό στους λόφους της Βαρκελώνης χτίστηκε το '50 από φτωχούς πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν από την Ανδαλουσία και την Εξτρεμαδούρα και έμειναν για χρόνια ξεχασμένοι σε κοτετσόσπιτα - χωρίς δρόμους, συγκοινωνίες, τρεχούμενο νερό, σχολείο, ασφάλεια. Τη δεκαετία του '70, ο Μανόλο Βιτάλ, ένας οδηγός λεωφορείου που ήταν από τους πρωτεργάτες που έχτισαν το Τόρε Μπαρό, βλέποντας ότι ο Δήμος της Βαρκελώνης δεν θα αναγνωρίσει ποτέ τα προβλήματά τους, ξεκίνησε μία εξέγερση για να φέρει το οδικό δίκτυο στην απόκληρη συνοικία του. Μέχρι σήμερα, η πειρατεία του λεωφορείου της διαδρομής 47 στέκεται ως ορόσημο για τη δικαίωση των προσφύγων και την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας της εργατικής τάξης.
Ο Καταλανός σκηνοθέτης Μαρσέλ Μπαρένα («100 Μέτρα», «Mediterraneo - Ο Νόμος της Θάλασσας»), επιμένει στην (οριακά «συνταγογραφημένη») συγκίνηση των αληθινών ιστοριών, όμως εδώ καταφέρνει πολύ καλύτερες ισορροπίες ανάμεσα στο καλοφωτισμένο πολιτικό δράμα εποχής και το σοσιαλιστικό μήνυμα που είναι απαραίτητο στις αδίστακτες εποχές μας. Οσο οι καιροί συγχωρούν και επιβραβεύουν τον απροκάλυπτο ρατσισμό ηγετών τύπου Ντόναλντ Τραμπ , ταινίες που θυμίζουν με ευαισθησία και σεβασμό το μεταναστευτικό παρελθόν όλων μας, προσφέρουν ιστορικό πλαίσιο, προβάλουν αντίσταση.
Μπορεί ο Μπαρένα να κατασκευάζει λίγο εκβιαστικά τους vintage κόσμους του, στολίζοντάς τους με instagramικά φίλτρα, επιβάλλοντας έναν γλυκόπικρο εξαναγκασμό συναισθημάτων και δίνοντας απεριόριστη ελευθερία στην αχαλίνωτη, bravado ερμηνεία του πρωταγωνιστή του, όμως η δυναμική των αληθινών γεγονότων κρατάει αντίβαρο και διασώζει το αποτέλεσμα από κάτι φτηνό κι εύκολο.
Αλλωστε κι η πραγματική φιγούρα του Βιτάλ δεν ήταν λιγότερο ρωμαλέα, ούτε η ιστορία του λιγότερο κινηματογραφική. Γιος κτηνοτρόφου κομμουνιστή, εκτελεσμένου από τους Φαλαγγίτες του Φράνκο, ο Βιτάλ μετοίκησε, έχτισε, φρόντισε, πόνεσε για τη νέα του πατρίδα. Κι όταν είδε την κρατική αδιαφορία έδρασε με πείσμα, παρόρμηση και μεγάλη καρδιά. Μένοντας δικαίως στην ιστορία ως λαϊκός ήρωας.
Οπότε αναμενόμενη η εμπορική και η καλλιτεχνική θριαμβευτική διαδρομή του λεωφορείου 47 (μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες του πρόσφατου ισπανικού σινεμά και 5 βραβεία Γκόγια) και χαιρόμαστε που πατάει ηχηρή κόρνα με το -δυστυχώς ακόμα επίκαιρο- πολιτικό της φορτίο.