Με κάθε επιστροφή ενός μεγάλου στούντιο σε έναν κινηματογραφικό κόσμο που έχει ήδη αφήσει έντονο αποτύπωμα, υπάρχει πάντα η προσμονή να ξαναβρεθεί εκείνη η σπίθα που έκανε το πρωτότυπο να ξεχωρίσει. Η πρώτη «Ζωούπολη» δεν ήταν απλώς μια διασκεδαστική περιπέτεια αλλά μια ευφυής αλληγορία της κοινωνίας μας, που χρησιμοποίησε το χιούμορ και τη φαντασία της για να μιλήσει για τις κοινωνικές εντάσεις, τους φόβους και τις προκαταλήψεις της πραγματικής ζωής.
Γι’ αυτό, όταν η Disney επιστρέφει σε αυτό το σύμπαν σχεδόν δέκα χρόνια μετά, οι προσδοκίες είναι αναπόφευκτα μεγάλες. Αυτή η συνέχεια δεν αρκείται στο να τιμήσει το πρωτότυπο, αλλά προσπαθεί να επεκτείνει τον κόσμο του και να δώσει νέα πνοή σε χαρακτήρες και μέρη που γνωρίσαμε, χωρίς να χάνει τη ζωντάνια και τη γοητεία που είχαν εντυπωσιάσει την πρώτη φορά. Και, ναι, μπορεί να μην ξεπερνά το αρχικό φιλμ, αλλά σίγουρα έχει στιγμές που πλησιάζουν την ποιότητα και την ευαισθησία του.
Οι ντετέκτιβ Τζούντι Χοπς και Νικ Γουάιλντ βρίσκονται στα ίχνη ενός μυστηριώδους ερπετού που φτάνει στη Ζωούπολη και φέρνει τα πάνω κάτω στη μητρόπολη των ζώων. Επιχειρεί να κλέψει ένα πολύτιμο μνημείο της πόλης: το βιβλίο που αποκαλύπτει την αληθινή καταγωγή της Ζωούπολης. Για να διαλευκάνουν την υπόθεση, η Τζούντι και ο Νικ πρέπει να πάνε μυστικά σε απροσδόκητα νέα μέρη της πόλης, όπου η συνεργασία τους δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε.
Το εντυπωσιακό είναι πως η Ζωούπολη δεν παρουσιάζεται πια απλώς σαν σκηνικό, αλλά λειτουργεί σαν ζωντανό οικοσύστημα που αναπνέει και εξελίσσεται, έχοντας περιοχές με ξεχωριστή ταυτότητα, διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικές εντάσεις, με τους σκηνοθέτες Τζάρεντ Μπους και Μπάιρον Χάουαρντ να προσπαθούν να αποδώσουν αυτή την αίσθηση αστικής πολυφωνίας χωρίς να χάνει τον ρυθμό της, με το animation να υπηρετεί όχι μόνο την εικόνα αλλά και την ίδια την αφήγηση.
Η εισαγωγή ενός πληθυσμού που ζούσε παραγκωνισμένος για χρόνια ανοίγει την αφήγηση προς θέματα που ξεφεύγουν από την κλασική δομή ενός οικογενειακού animation. Η ιδέα ότι μια πόλη προοδευτική και φωτεινή χτίστηκε πάνω σε επιλογές που άφησαν άλλους απέξω σε βάζει να σκεφτείς για κάτι που δεν αφορά μόνο τη φαντασία του κόσμου της Ζωούπολης αλλά αγγίζει ευρύτερες κοινωνικές πραγματικότητες.
Υπάρχει μια σαφής πρόθεση να θιχτούν πιο σύνθετα ζητήματα, όπως η προνομιούχα ανάπτυξη που πατάει πάνω στον αποκλεισμό άλλων, τα οποία αυτά θέματα μπορούν να ακούγονται βαριά για ένα οικογενειακό animation, αλλά η ταινία καταφέρνει να τα ενσωματώσει με τρόπο ευθύ αλλά και προσιτό. Σε διάφορες σκηνές, γίνεται αναφορά σε ζητήματα εκτοπισμού, ιστορικής αδικίας διαφόρων κοινωνικών ομάδων, με την ταινία να μη φοβάται να κοιτάξει κατάματα την ιδέα πως μια πόλη μπορεί να έχει σκοτεινά θεμέλια. Ωστόσο, είναι τόσο ανεπιτήδευτα ενήλικο που δεν χάνει στιγμή από την παιδικότητά του και δεν βυθίζεται με το κεφάλι στη μιζέρια και στο σκοτάδι, αφήνοντας το χιούμορ, τους σπιρτόζικους διαλόγους και το άρτιο οπτικό αποτέλεσμα να λειτουργούν σαν ανάσες, κρατώντας τον ρυθμό ζωντανό.
Ο συναισθηματικός πυρήνας της ταινίας είναι, όπως και στην πρώτη ταινία, η σχέση της Τζούντι και του Νικ. Αυτή τη φορά, όμως, η πρόκληση δεν είναι μόνο εξωτερική καθώς οι ίδιοι καλούνται να επανεξετάσουν τις ίδιες τους τις αξίες. Η Τζούντι επιμένει να πιστεύει πως το δίκαιο τελικά επικρατεί, αλλά η πραγματικότητα της πόλης την ταρακουνά, ενώ ο Νικ, από την άλλη, αναγκάζεται να αναμετρηθεί με τις επιπτώσεις ενός κυνισμού που δεν προσφέρει λύση, αλλά καμουφλάρει τον πόνο. Μέσα από τη δυναμική τους, με έναν ευφυέστατο τρόπο σε στιγμές, διερευνάται η σημασία της αποδοχής, της αλήθειας και της ανάγκης για επανόρθωση, με χιούμορ αλλά και αρκετό συναίσθημα, που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Η «Ζωούπολη 2» δεν προσπαθεί απλώς να αναβιώσει μια επιτυχία. Επιχειρεί κάτι πιο δύσκολο: να συνεχίσει μια ιστορία με μεγαλύτερη ωριμότητα, χωρίς να χάσει το πάθος της. Προτιμά να κοιτάξει κατάματα τα δύσκολα, να τα αναγνωρίσει και να μιλήσει για την ανάγκη μιας κοινωνίας να διορθώνει τα λάθη της, ακόμη κι όταν αυτό απαιτεί θάρρος και ανοιχτό μυαλό, θυμίζοντας πως η πρόοδος δεν είναι ποτέ δεδομένη και πως η δικαιοσύνη χρειάζεται πάντα φωνές που επιμένουν. Κι αν η Ζωούπολη παραμένει μια φανταστική πόλη, οι ιστορίες της μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με τις δικές μας.