Γυρισμένη για το Netflix αυτή η ιστορία δυο ηλικιωμένων γειτόνων που όντας μόνοι στην ζωή αποφασίζουν να ξεκινήσουν να κοιμούνται μαζί (δίχως σεξ, τουλάχιστον στην αρχή), είναι ακριβώς όπως φαντάζεσαι: μια ταινία για ένα κοινό μιας κάποιας ηλικίας, βασισμένη σε ένα πολυδιαβασμένο, συγκινητικό, ελπιδοφόρο best seller.
Στην πραγματικότητα όταν τους δυο βασικούς ήρωες υποδύονται ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ και η Τζέιν Φόντα για πρώτη φορά μαζί στην οθόνη μετά από δεκαετίες - 50 ακριβώς χρόνια μετά το «Ξυπόλητοι στο Πάρκο», μοιάζει σαν να μην χρειάζεσαι σχεδόν τίποτα περισσότερο για να κεντρίσεις το ενδιαφέρον του κοινού.
Διαβάστε ακόμη: Η Τζέιν Φόντα το λέει καθαρά: «Ζω για τις σκηνές σεξ με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ»
Κι εδώ σχεδόν κανείς δεν μπήκε στον κόπο γι' αυτό το κάτι παραπάνω, αφού η ιστορία της είναι προβλέψιμη και σχηματική, οι χαρακτήρες της βασισμένη σε πολυφορεμένα πατρόν κι ο σκηνοθέτης της ουσιαστικά απών.
Ακόμη και η Φόντα με τον Ρέντφορντ δεν έχουν στ΄αλήθεια καμιά ερμηνευτική πρόκληση να αντιμετωπίσουν ή ίσως την καθοδήγηση κάποιου που θα μπορούσε να αντλήσει κάτι παραπάνω από την δεξαμενή του ταλέντου τους, όμως ακόμη κι αν υποδύονται «τύπους» κι όχι «χαρακτήρες», η παρουσία τους στην οθόνη δεν παύει ούτε στιγμή να είναι σαγηνευτική.
Είναι κρίμα λοιπόν που αυτή η συνάντησή τους σχεδόν χαραμίζεται εδώ σε ένα φιλμ που δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί αληθινά την φλόγα τους, ούτε τις αφορμές του βιβλίου για μια γλυκόπικρη ταινία πάνω στις δεύτερες ευκαιρίες, το πέρασμα του χρόνου, την αναπόληση της νιότης την σοφία της ηλικίας, αλλά ακόμη και στις οικογενειακές σχέσεις, την δυναμική των παιδιών και των γονιών ακόμη και την παράδοξη ελευθερία που σου χαρίζει η ζωή στις τελευταίες αναλαμπές της.
