Το να προσλάβεις τον Μπιλ Μάρεϊ για έναν οποιονδήποτε ρόλο αυτές τις μέρες, μοιάζει σαν μια συνειδητή απόφαση πως δεν θα προσθέσεις έναν ακόμη χαρακτήρα στην ταινία σου, αλλά την τόσο αναγνωρίσιμη περσόνα του αγαπητού ηθοποιού, να προσποιείται ότι παίζει κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό του, ή τον «εαυτό του που το κοινό αγαπά». Η Σοφία Κόπολα, το κάνει χωρίς κανέναν δισταγμό στο «On the Rocks», αλλά ακόμη κι αν ο Μπιλ κλέβει την ταινία από τα χέρια της για λίγο, η ταινία τελικά ανήκει στην Ρασίντα Τζόουνς και τις δικές της ανησυχίες, αμφιβολίες και στην δική της συναισθηματική ενηλικίωση.
Η Τζόουνς υποδύεται την Λόρα, μια παντρεμένη συγγραφέα, μητέρα δύο αξιολάτρευτων κοριτσιών που προσπαθεί εις μάτην να συνεχίσει να γράφει το νέο της βιβλίο στην σκιά των υποχρεώσεών της ως μητέρα κι ως σύζυγος του Ντιν, ενός επιχειρηματία που δουλεύει πολλές ώρες και ταξιδεύει συχνά προσπαθώντας να απογειώσει την καινούρια εταιρία του. Οταν αργά ένα βράδυ επιστρέφοντας από ένα ταξίδι ο Ντιν θα την ξυπνήσει για να την φιλήσει αλλά όταν ακούσει την φωνή της θα σταματήσει αποπροσανατολισμένος, η Λόρα θα αρχίσει να υποπτεύεται ότι δεν πάει καλά κι ότι ίσως ο άντρας της την απατά με την εκθαμβωτικη συνεργάτιδά του, Φιόνα.
Κι εδώ μπαίνει στην ιστορία ο πατέρας της Φίλιξ, ένας άντρας ακαταμάχητα γοητευτικός εκκεντρικός χαρακτήρας με πολλά λάθη στο παρελθόν του, ο οποίος δεν γνώρισε ποτέ καμμιά γυναίκα που να μην φλέρταρε και που πιστεύει ότι «οι άντρες είναι άντρες» κι ότι οι ρόλοι των φύλων είναι γενετικά προκαθορισμένοι. Ο Φίλιξ θα πείσει την Λόρα πως ο Ντιν ίσως την απατά και πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να «προλάβει» τις εξελίξεις, να ψάξει το κινητό του, να τον παρακολουθήσει, ακόμη και να τον ακολουθήσει κρυφά σε ένα επαγγελματικό ταξίδι.
Η ταινία αρχίζει με την φώνη του Μπιλ Μάρεϊ να λέει «και θυμήσου, δεν θα δώσεις την καρδιά σου σε κανένα αγόρι, θα είσαι δική μου μέχρι να παντρευτείς -και μετά πάλι δική μου θα είσαι» τοποθετώντας ξεκάθαρα ένα από τα θέματα της, την σχέση των γυναικών με τους πατεράδες τους (ή το αντίθετο θα μπορούσε να πει κανείς) κατ΄ευθείαν στο κέντρο, όμως ευτυχώς το «On the Rocks» δεν είναι απλά μια ταινία για μια σειρά από γνώριμα daddy issues. Είναι φυσικά κι αυτό, αλλά είναι επίσης μια σειρά από χαριτωμένες σχέσεις για την υπαρξιακή κρίση μιας γυναίκας σε μια στιγμή που οφείλει να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της, για τον τρόπο που στέκεται για πρώτη φορά στο δικό της φως κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα από την σκιά των ανδρών που καθορίζουν την ζωή της.
Το φιλμ της Κόπολα δεν είναι ιδιαίτερα βαθύ, ούτε λέει κάτι αληθινά καινούριο, η γλώσσα του είναι γνώριμη από τόσες άλλες ταινίες, αλλά είναι τρυφερό και χαριτωμένο, αξιαγάπητο και πανέμορφο, γεμάτο εικόνες από μια πανέμορφη Νέα Υόρκη κι από μια εποχή που που οι άνθρωποι έτρωγαν ανέμελα σε εστιατόρια, έπιναν μαρτίνι σε μπαρ με χαμηλά φώτα, ταξίδευαν για την δουλεία τους ή απλά για να παρακολουθήσουν τον σύζυγό της. Τόσο όμορφο και καλογυαλισμένο όσο μια ταινία για ανθρώπους που απολαμβάνουν όλα τα προνόμια της τάξης τους, αλλά που είναι τόσο γλυκούληδες που μπορείς να τους τα συγχωρήσεις όλα. Με άλλα λόγια μια ταινία που είναι ότι πρέπει για να αποδράσεις από τον εαυτό σου, ένα φιλμ σαν ένα ανάλαφρο σφύριγμα που δεν θα αλλάξει την ζωή σου, μα που για μιάμιση ώρα θα σε κάνει να την ξεχάσεις με τον σωστό τρόπο.
