Οσο λιγότερα γνωρίζετε για τη νέα ταινία του Ζερεμί Κλαπέν, ο οποίος ευθύνεται για το υπέροχο «Εχασα το Σώμα Μου» που πίσω στο 2020 είχε φτάσει μέχρι τη πεντάδα των Όσκαρ, τόσο καλύτερα. Το ενδιαφέρον σε αυτό το υβρίδιο live - action και animation, ταινίας ενηλικίωσης και επιστημονικής φαντασίας, ταινίας με εξωγήινους και gore μαζί, έγκειται τελικά σε αυτές τις αντιφατικές εκπλήξεις που ξεπηδούν μέσα από το «σώμα» του, σε μια διαρκή διαδικασία… μετάλλαξης.
Η υπόθεση ξεκινά όταν όταν ο νεαρός Φρανκ εξαφανίζεται σε μια διαστημική αποστολή. Η αδερφή του, Ελσα, χάνει τον κόσμο της, ανήμπορη να συνεχίσει τη ζωή της υπό το βάρος μιας τέτοιας απώλειας. Μέχρι τη στιγμή που μια άγνωστη μορφή ζωής, πιθανόν από κάποιον άλλο «πλανήτη», της υπόσχεται να φέρει τον αδερφό της πίσω στη Γη. Το τίμημα θα είναι ακριβό, αλλά η Ελσα μοιάζει αποφασισμένη να πάρει το ρίσκο.
Μια, δηλαδή, ακόμη ιστορία απώλειας, προσφιλές θέμα του σκηνοθέτη και βάση για τη διαρκή αναζήτησή της άμυνας απέναντι σε ό,τι χάνουμε - κομμάτι του κόσμου ή του εαυτού μας, δεν έχει σημασία.
Ο,τι ακολουθεί στη διαδρομή της Ελσα μέσα στο «δάσος» της ανθρώπινης… ύπαρξης περιγράφεται μόνο σαν μια τολμηρή μείξη ειδών και διαθέσεων, καθώς ο Κλαπέν αντλεί από τις αμερικάνικες ταινίες επιστημονικής ταινίας των 80s, κρατώντας για την ευρωπαϊκή του «πλευρά» μια ambient ποιητική διάθεση που διατρέχει ολόκληρη την ταινία. Μια ταινία που είναι και live action και animation και μελαγχολική και αστεία και τρυφερή και βίαιη εκεί που δεν το περιμένεις, ένα genre-bending πείραμα που σε κάνει να χαμογελάς με την πρωτοτυπία του, πριν, ωστόσο, σε αφήσει με μια ανολοκλήρωτη αίσθηση πολύ πριν το τέλος του.
Με μοναδική άγκυρα την πρωταγωνίστρια του (η Μέγκαν Νόρθαμ σε μια ερμηνεία που αναδεικνύει το απόκοσμο πρόσωπο της σε ιδανικό ρόλο), ο Κλαπέν ταξιδεύει μια προς τα άστρα και μια κάτω από τη Γη, σπέρνοντας στο διάβα πανέμορφες σκηνές, χωρίς ωστόσο κάποιο ειδικό (συναισθηματικό ή μη) βάρος που θα τον έβαζε σε μια τροχιά δραματουργικής γοητείας. Το φιλμ του αιωρείται, χωρίς να μπορέσει να πείσει παρά μόνο για την ιδιαιτερότητα του, παλινδρομώντας ανάμεσα σε δύο (και περισσότερους) «κόσμους» και παραμένοντας διαρκώς παγιδευμένο σε εκείνο το μέρος που επιζούν οι ταινίες που είναι φτιαγμένες από ιδέες και όχι από μια κεντρική ιδέα.