Η καλλιτεχνική φυσιογνωμία της Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι είναι το λιγότερο άνιση. Ηθοποιός με στιγμές εκπληκτικής ευαισθησίας αλλά και αφόρητης υπερδραματοποίησης, σεναριογράφος και σκηνοθέτης με έμπνευση αλλά και χαρακτηριστική δυσκολία στη δομή και την αυτοσυγκράτηση. Και όμως, η νέα της ταινία, το ξεκάθαρα αυτοβιογραφικό «Les Amandiers», που γράφει και σκηνοθετεί χωρίς να παίζει, είναι μια εμπειρία αξέχαστη - για 'μας διαρκεί ήδη δυο χρόνια, από την πρεμιέρα της στις Κάννες του 2022.
Το σκηνικό είναι η δραματική σχολή Les Amandiers, το διάσημο γαλλικό φυτώριο ηθοποιών που ίδρυσε ο Πατρίς Σερό (και στο οποίο φοίτησε η Τεντέσκι που μοιράζεται, εδώ, τις αναμνήσεις της). Η εποχή είναι η δεκαετία του '80, χαρακτηριστική υπέρμαχος κάθε είδους ελευθερίας, στην υποκριτική, στην πολιτική, στον τρόπο ζωής, στον έρωτα. Αυτή, άλλωστε, είναι κι η περίοδος όπου ο κόσμος και, μαζί του, οι ήρωες, αρχίζουν να συνειδητοποιούν τι σημαίνει το AIDS και πόσο κοντά τους βρίσκεται.
Εκεί κερδίζει μια πολυπόθητη θέση η Στέλλα, πανέμορφη και ζουμερή σαν αναγεννησιακός πίνακας, παθιασμένη και θυελλώδης, φιλόδοξη, ατρόμητη, προσεκτική να μην καταλάβουν οι υπόλοιποι ότι προέρχεται από μια οικογένεια πλούσιων μπουρζουά. Οι νέοι της συμφοιτητές και φίλοι αποτελούν τα συστατικά της ιστορίας της. Εκκεντρικοί, διστακτικοί ή μαχητικοί, στρέιτ και γκέι, μια νεόκοπη μητέρα. Και ο Ετιέν, ο διαρκώς συνοφρυωμένος «Μάρλον Μπράντο» της τάξης, που πνίγει το ταλέντο του στην ηρωίνη - κι αυτόν, φυσικά, θα ερωτευτεί η Στέλλα. Δίπλα ο καθηγητής τους, ο Πιερ Ρομάν (λίγο πριν πεθάνει, το '90, στα 39 του), που «δανείζεται» ναρκωτικά από τους μαθητές του, λίγο πιο πέρα, ένα ιερό τέρας ήδη, ο Πατρίς Σερό, αυστηρός, δύστροπος, με μια ιδιαίτερη αγάπη στην κόκα και στην (σιωπηρά αποδεκτή), σεξουαλική παρενόχληση των αγοριών της σχολής.
Με πρωταγωνίστρια τη Νάντια Τερέσκιεβιτς που αξίζει όχι απλώς βραβείο ερμηνείας, αλλά και μια θέση στις πιο hot ηθοποιούς της νέας γενιάς, η Τεντέσκι συλλέγει πρόσωπα, προσωπικότητες, στιγμές, γέλια, δάκρυα, κόπο, ιδρώτα. Με μια αφήγηση κι ένα μοντάζ ψηφιδωτού, χωρίς ίχνος νοσταλγίας, ούτε καν μελαγχολίας: η ταινία της δεν είναι το φιλμ ενός μεγαλύτερου ανθρώπου που θυμάται, αντίθετα έχει, ειδικά στο πρώτο και πιο γρήγορο μέρος της, ακριβώς την πηγαία ενέργεια, την ανίκητη αισιοδοξία, ενός εικοσάχρονου ανθρώπου. Με ζεστά, κορεσμένα χρώματα, με πολλά κοντινά στα δροσερά πρόσωπα, με αγαπησιάρικο χιούμορ και πληθωρικό δράμα, ποτέ υπερβολικό, μεταφέρει ακέραια την αίσθηση της νιότης. Τη σιγουριά ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, τη βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε καλά, την πίστη ότι θα γίνεις αυτός που ονειρεύεσαι, ότι θα μείνεις νέος για πάντα.
Τολμηρό στην ειλικρίνιά του, σαγηνευτικό στη σαρκικότητά του, γάργαρα διασκεδαστικό και συγκινητικό, το «Les Amandiers» είναι το φιλμ που κάθεται δίπλα σου σα φίλος. Ή σαν μια πολύτιμη εκδοχή του νεότερου εαυτού σου, για να σου θυμήσει τι θα πει άγνοια φόβου, αλλά και συναισθηματικά γενναιόδωρο σινεμά.
