Εάν προσπαθήσεις για λίγο να ξεγυμνώσεις την «Περιπέτεια» από τα «διαπιστευτήριά» της: από το ότι είναι μια ταινία του Αντονιόνι (δέος στο όνομά του) και ορισμένως η διασημότερή του˙ ότι προκάλεσε σκάνδαλο στην πρώτη προβολή της, στις Κάννες, όταν το μισό κοινό, μαζί και κριτικοί, την αποκαθήλωσαν με ουρλιαχτά στην αίθουσα τρέποντας σκηνοθέτη και καστ σε φυγή, το άλλο μισό υπέγραψε άρδην επιστολή για την αξία της και η επιτροπή τής έδωσε βραβείο˙ ότι είναι γυρισμένη στις Αιολίδες νήσους που «ζωντανεύουν» ενσαρκώνοντας την αποξένωση και τη μοναχική, αγέρωχη, σκληρή ομορφιά˙ ότι η Μόνικα Βίτι, στον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο της, κόβει την ανάσα˙ ότι στο σενάριο έχει συνεργαστεί ο Τονίνο Γκουέρα˙ ότι ο διευθυντής φωτογραφίας, Αλντο Σκαβάρντα, καταθέτει διδακτέα ύλη. Τι μένει;
Κατά βάση μια ιστορία μυστηρίου με ερωτικό υπόβαθρο. Μια παρέα εύπορων Ιταλών πηγαίνει εκδρομή με το σκάφος. Στην πορεία, η ανήσυχη και καπριτσιόζα Ανα χάνεται από προσώπου γης. Ολοι οι εμπλεκόμενοι και περιβάλλοντες ψάχνουν να τη βρουν, αλλά στη διάρκεια τής έρευνας ο εραστής της, ο Σάντρο και η καλύτερή της φίλη, η Κλάουντια, δεν μπορούν να καταπολεμήσουν την έλξη που νιώθουν να φουντώνει ανάμεσά τους. Ενα σενάριο με τη φόρμα του θρίλερ που χρησιμοποιεί την εικόνα - το στήσιμο του κάδρου, το ρυθμό και την αποτύπωση των νησιών, της θάλασσας, των φυσικών στοιχείων, του μοντάζ, ως εργαλεία αφηγηματικά που συμπληρώνουν νοήματα και συμπεράσματα. Ενα σχόλιο ταξικό, για το αφόρητο ennui που καταδυναστεύει τους προύχοντες όσο γύρω τους κυλά η ζωή των πληβείων, χωρίς λέξεις, μόνο με υπόνοια.
Ενα φιλμ με αισθητικές, ιδεολογικές, πολιτικές, διαπροσωπικές προεκτάσεις που για να τις διατυπώσει χρησιμοποιεί κυρίως όχι τους διαλόγους και τη δράση, αλλά την εικόνα. Κι αν νιώθουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο μοντέρνο απ' αυτό, είναι γιατί η «Περιπέτεια» το δημιούργησε, ο Αντονιόνι το εμπνεύστηκε και το τόλμησε, αλλάζοντας την υφή του σινεμά μια για πάντα, καταθέτοντας μια ταινία που, στα 63 χρόνια της, δεν έχει ξεπεραστεί ούτε στο ελάχιστο, γιατί κανείς δεν έχει επινοήσει ακόμα κάτι πιο ρηξικέλευθο και, ταυτόχρονα, τόσο ουσιαστικό.
