Οι Kneecap είναι ένα χιπ χοπ συγκρότημα από το Δυτικό Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας, αποτελούμενο από τρεις μουσικούς οι οποίοι γράφουν σε αγγλικά και ιρλανδικά, υπέρμαχοι του αιτήματος των Ιρλανδών Ρεπουμπλικάνων για την πλήρη ανεξαρτησία της Ιρλανδίας, αν και ανήκουν στη γενιά που απαίτησε την ειρήνη και την κατάπαυση του πυρός από τον IRA μετά από χρόνια εχθροπραξιών και τραγωδίας.
Προκλητικοί για όσους θέλουν την Βρετανία ενωμένη, οι Kneecap ενοχλούν εκτός από την επιμονή τους με τη χρήση της πατρική τους γλώσσα και με τα επεισοδιακά live τους, τα συνθήματα κατά του παλατιού αλλά και τη δημόσια υποστήριξη τους στο κράτος της Παλαιστίνης, κερδίζοντας οπαδούς και φήμη που οδήγησαν στην ταινία που φέρει το όνομά τους και ουσιαστικά αφηγείται τη γέννηση τους.
Oλα ξεκινούν όταν ο Λίαμ, γιος ενός παραστρατιωτικού Ρεπουμπλικάνου που σχεδίασε το θάνατο του προκειμένου να αποφύγει τις βρετανικές αρχές, θα συλληφθεί σε ένα πάρτι για ναρκωτικά. Φτάνοντας στο αστυνομικό τμήμα θα αρνηθεί να μιλήσει αγγλικά και έτσι θα ζητηθεί η συνδρομή ενός δασκάλου, του Τζει Τζει. ο οποίος θα τον γλιτώσει αλλά θα ενδιαφερθεί και για το σημειωματάριο του, γεμάτο από αυτοσχέδιους στίχους γραμμένους στα ιρλανδικά. O Τζεϊ Τζεϊ θα παροτρύνει τον Λίαμ και τον φίλο του το Νίσα να γράψουν τα τραγούδια τους και αντίθετα με την συντηρητική του πρωινή δουλειά θα γίνει το τρίτο κομμάτι της παρέας. Το συγκρότημα παίρνει το όνομα Kneecap που αναφέρεται στο γνωστό βασανιστήριο που υπήρξε δημοφιλές στα χρόνια των Ταραχών στη Βόρεια Ιρλανδία όπου κάποιος πυροβολεί κάποιον στο γόνατο και τα υπόλοιπα είναι… ιστορία.
Ιστορία γραμμένη με ναρκωτικά, κυνηγητά, σεξ, συνθήματα στους τοίχους και το τραύμα μιας ολόκληρης χώρας ανοιχτό, σκηνοθετημένη ίσως όπως συνέβη στην πραγματικότητα ή όπως την έζησαν οι τρεις φίλοι ή όπως θυμούνται ότι την έζησαν οι τρεις φίλοι: σαν μια ταινία που θα έκαναν μαζί ο Ντάνι Μπόιλ και ο Γκάι Βίτσι, στη μορφή ενός ευφάνταστου βίντεο κλιπ που δεν ζηλεύει από την μυθοπλασία ή την ανάπτυξη χαρακτήρων, με ενέργεια, φρεσκάδα και hip hop εκρήξεις που μετατρέπουν αυτό το roller coaster σε κάτι περισσότερο από ένα docudrama (τα μέλη των Kneecap πρωταγωνιστούν οι ίδιοι ανάμεσα σε επαγγελματίες ηθοποιούς) ή ένα φιλμ προώθησης του συγκροτήματος.
Φρενήρες σε ρυθμό, το «Kneecap» μοιάζει ωστόσο πεπερασμένο στη φόρμα (και τη διάρκεια), πετυχαίνοντας ωστόσο να σε κάνει να ενδιαφερθείς περισσότερο από το ίδιο το συγκρότημα ή τα τραγούδια τους, με το θέμα της θεσμοθέτησης της ιρλανδικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας της Βόρειας Ιρλανδίας που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη από την εποχή της γέννησης των Kneecap. Το υπόλοιπο πολιτικό κομμάτι περνάει μάλλον με τη μορφή και την εύληπτη απεικόνιση ενός κόμικ, σε ένα σύνολο που παραμένει μοντέρνο στο μάτι, όμως είσαι σίγουρος ότι έχεις ξαναδεί κάπου στα 90s.
