Τα Μυστικά του Δάσους διηγούνται τις περιπέτειες της Σταχτοπούτας, της Κοκκινοσκουφίτσας, της Ραπουνζέλ, και του Τζακ και της Φασολιάς του, ξετυλίγοντας την αστεία και συγκινητική ιστορία ενός Φούρναρη και της Γυναίκας του που θέλουν απεγνωσμένα έναν απόγονο. Στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν παιδί, συμμαχούν με τα αρχετυπικά σύμβολα των παραμυθιών των αδελφών Γκριμ - ένα γυάλινο γοβάκι, μια κόκκινη κάπα, μαλλιά χρυσά σαν το καλαμπόκι και μια άσπρη σαν το γάλα αγελάδα - για να ξεμπλέξουν από τα δίχτυα της Μάγισσας, που τους περνάει διαρκώς από νέες δοκιμασίες. Αλλά σε αυτήν τους την προσπάθεια θα ανατραπούν τα πάντα, ακόμα και τα παραμύθια.

Σε κάθε δάσος που σέβεται τον εαυτό του υπάρχουν όμορφα ηλιόλουστα ξέφωτα και σκοτεινές, γεμάτες αγκάθια γωνιές. Ανοίγματα όπου η φύση ανθίζει και υγροί τόποι γεμάτοι λάσπη και βούρκο. Κάπως έτσι και στα «Μυστικά του Δάσους», υπάρχουν πράγματα που αξίζει να θαυμάσεις κι άλλα που μοιάζουν τόσο συναρπαστικά όσο το να πέσεις σε έναν θάμνο με αγκάθια.

Για όσους έχουν δει το μιούζικαλ στην σκηνή, προφανώς η ανατρεπτικός, νεωτερικός τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τα κλασσικά παραμύθια που όλοι γνωρίζουμε δεν έρχεται ως έκπληξη, για τους υπόλοιπους όμως είναι μια από τις πιο ευχάριστες που η ταινία επιφυλάσσει. Πιθανότατα για τους πιο μικρούς θεατές αυτή απόκλιση από το γνώριμο μονοπάτι των παραμυθιών να είναι ακόμη κι ένα μικρό σοκ, όμως κάθε ενήλικος στις μέρες μας δεν μπορεί παρά να χειροκροτήσει ένα παραμυθένιο φιλμ όπου στο τέλος δεν έζησαν όλοι καλά -και προφανώς εμείς καλύτερα.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι επίσης απολαυστικές -και ο τρόπος που τραγουδούν τους ρόλους τους επίσης- όμως αν θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις μόνο μία λέξη για να περιγράψεις την συνεχή, κατακλυσμική σχεδόν παρουσία της μουσικής και των τραγουδιών στο φιλμ, αυτή δεν θα ήταν άλλη από «εξουθενωτική».

Ηδη από το πρώτο τραγούδι του φιλμ, που μας συστήνει όλους τους ήρωες και τον κόσμο τους, τα παραμύθια στα οποία κατοικούν και που ακόμη κι αν είναι έξυπνο μοιάζει να διαρκεί σχεδόν όσο μια ολόκληρη ταινία, οι αντοχές σας θα δοκιμαστούν.

Και ναι τα κοστούμια και τα σκηνικά θα σας αποζημιώσουν, ναι κάποιες στιγμές είναι αληθινά αστείες (το «Agony» που τραγουδούν οι δυο παραμυθένιοι πρίγκιπες σε έναν καταρράκτη είναι ήδη σκηνή ανθολογίας), όμως το φιλμ μοιάζει να διαρκεί πολύ περισσότερο απ όσο οποιοσδήποτε θα ήθελε και να μην έχει την συνοχή που θα χρειαζόταν για να του δώσει τον απαραίτητο ρυθμό.

Ειδικά η ιστορία του Τζακ και της Φασολιάς που θα φέρει την κλιμάκωση που όμως δεν είναι ακριβώς «γιγαντιαία» όπως θα περίμενες μοιάζει ιδιαίτερα αδιάφορη, αλλά ούτως ή άλλως η συρραφή των παραμυθιών μοιάζει μάλλον βεβιασμένη και δίχως ιδιαίτερη συνοχή.

Αυτό δεν σημαίνει πως το φιλμ δεν κυλά ευχάριστα, ή ότι το θέαμα δεν είναι χορταστικό, όμως αν τα μιούζικαλ δεν είναι το φόρτε σας, αυτή η βόλτα στο δάσος θα σας φανεί μάλλον κουραστική και δίχως κάποιο ιδιαίτερα ενδιαφέροντα προορισμό...


Περισσότερο «Into the Woods»: