Χονγκ Σανγκ-σου, ο σκηνοθέτης φιλόσοφος, ο διακριτικός, ο Ρομέρ της Νότιας Κορέας - ένας auteur που πάντα εστιάζει στη σημασία του τετριμμένου, του απλού και μικρού, εδώ σε μία ταινία, όμως, τόσο πολύ ήσυχη και απλή που γρήγορα ξεχνιέται μέσα στην υπόλοιπη φιλμογραφία του.
Τα σκηνικά, δύο. Η κάμερα, όπως πάντα, σταθερή, ν' αποτυπώνει εσωτερικά σπιτιών, θέα από τα παράθυρα κι ανάμεσά τους ανθρώπινες ζωές σε αδιόρατα δράματα. Το ένα είναι αυτό της Σανγκ-γουον, σαραντάχρονης ηθοποιού που βρίσκεται σε κρίση, φιλοξενείται από τη φίλη της (η Σονγκ Σουν-μι, μούσα και σύντροφος του σκηνοθέτη στην πραγματική ζωή), αλλά είναι βέβαιη ότι μπορεί να στηριχτεί μόνο στο εαυτό της. Το άλλο είναι αυτό του ποιητή Χονγκ, μεσήλικα, αλκοολικού και μανιώδους καπνιστή που προσπαθεί να κόψει και τα δύο πάθη του, ο οποιος, όπως μας ενημερώνουν οι μεσότιτλοι που για πρώτη φορά, χαριτωμένα, χρησιμοποιεί ο δημιουργός, έχει λατρευτεί από τους hipsters και γνωρίζει ένα νέο κύμα διασημότητας. Οι δυο αυτοί άνθρωποι δεν συνδέονται αφηγηματικά. Συνδέονται, όμως, από μια σειρά αντανακλάσεων, συμπτώσεων. Πρώτα-πρώτα κι οι δυο, ασυνήθιστα, βάζουν πάστα τσίλι στα στιγμιαία νουντλς που τρώνε. Τι άλλο μπορεί να τους ενώνει;
Η Σανγκ μιλάει με τη φίλη και την ξαδέλφη της, χαϊδεύει την τροφαντή γάτα που λέγεται «Εμείς». Ο Χονγκ μιλάει σε δυο θαυμαστές του, η μία δημοσιογράφος που του κάνει το πορτρέτο. Μέσα από τις κουβέντες τους, φλύαρες, γάργαρες, καθημερινές, αναδύονται σιγά-σιγά θέματα σημαντικά, σχέσεις, απώλειες, τραύματα, αναμνήσεις φανερές και κρυμμένες. Και το πλάνο πάντα σταθερό, ένα φιλόξενο κουτί για να ξεδιπλωθούν μικρές αφηγήσεις.
Ναι, το σινεμά του Χονγκ Σανγκ-σου είναι τεχνιέντως φυσικό, εύθραυστο και στέρεο όσο οι άνθρωποι και οι ζωή (και οι τροφαντές γάτες), καθορισμένο κι αυτό από τις συμπτώσεις και τις συγκυρίες που ορίζουν της ηρωίδες και τους ήρωές του, αλλά καμιά φορά, όπως μέσα σ' αυτή τη «Μέρα», η λεπτότητά του κάνει την ταινία σχεδόν αόρατη και η σημασία όσων συμβαίνουν κι όσων υπονοούνται δεν αφήνει ποτέ τη στάμπα της στη δική μας ζωή.
