Ενα κομμένο χέρι που αποκτά δική του ζωή κι αγωνίζεται να επανενωθεί με το χαμένο σώμα του. Σίγουρα αυτή δεν είναι μια υπόθεση ταινίας που διαβάζεις συχνά και η αλήθεια είναι πως το «Εχασα το Σώμα μου» δεν είναι μια ταινία που βλέπεις συχνά. Δεν είναι μόνο η παράδοξη κεντρική του ιδέα, αλλά και το γεγονός πως αυτή η ταινία κινουμένων σχεδίων κατορθώνει να μεταλλάσσει το υφος της και τα συναισθήματά σου, συχνά σε μια παλέτα που ξεκινά από το βαθιά μελαγχολικό για να αγγίξει την μαύρη κωμωδία και από το τρυφερά ρομαντικό έως το μακάβριο.
Βασισμένο σε ένα βιβλίο του Γκιγιόμ Λοράν, σεναριογράφου του Ζαν Πιερ Ζενέ σε ταινίες όπως «Η Πόλη των Χαμένων Παιδιών» ή το «Αμελί», το φιλμ του Κλαπέν μοιάζει χωρισμένο σε δύο μέρη που μπλέκονται στην αφήγηση μέχρι την στιγμή που θα συναντηθούν λίγο πριν το τέλος. Η ιστορία ξεκινά με ένα ατύχημα, με κάποιον που χάνει το χέρι του στο ηλεκτρικό πριόνι ενός ξυλουργείου, αλλά πριν στ΄αλήθεια συναντήσουμε τον νεαρό Ναουφέλ θα γνωρίσουμε το κομμένο του μέλος, το οποίο ξυπνά στο ψυγείο ενός νοσοκομείου αποφασισμένο να γυρίσει πίσω σπίτι και να ενώθεί με το υπόλοιπο σώμα του.
Το "Εχασα το Σώμα μου" είναι μια βαθιά ρομαντική ιστορία αγάπης, μια παραβολή για την απώλεια, ένα γλυκόπικρο ποίημα για την ανάγκη να ανήκεις: σε έναν κόσμο, σε μια πόλη, σε κάποιον άλλο, σε ένα σώμα.»
Η πορεία του, από τις στέγες, στα πεζοδρόμια και τον υπόγειο του Παρισιού θα είναι γεμάτη ανείπωτους κινδύνους και κατά στιγμές απροσδόκητο ομορφιά, τρόμο και αγωνία αλλά και καθαρή συγκίνηση σε μια σχεδόν σουρεαλιστική διαδρομή που όμως σε πείθει να την πάρεις απόλυτα στα σοβαρά, να φοβηθείς και να γελάσεις, να συγκινηθείς και να κρατήσεις την ανάσα σου.
Και όσο το χέρι συνεχίζει τον δρόμο του προς εκείνη τη γωνιά της πόλης στην οποία ένας κόκκινος γερανός το καλεί πίσω στο σπίτι, εμείς γνωρίζουμε το «σώμα του», όταν ακόμη είχε και τα δυο του χέρια, τον νεαρό Ναουφέλ μέσα από μια σειρά flashback στο ασπρόμαυρο μακρινό και το έγχρωμο πιο κοντινό παρελθόν του.
Και οι δυο ιστορίες κατορθώνουν να κρατούν εξίσου το ενδιαφέρον και να βρίσκουν έναν κοινό συναισθηματικό τόνο, να σε μαγνητίζουν το ίδιο με τις απροσδόκητες ή μη στροφές που παίρνουν και να συνθέτουν μαζί το πορτρέτο ενός νεαρού άντρα και της ζωής του που δεν είναι τίποτα λιγότερο από συναρπαστικό. Το «Εχασα το Σώμα μου» είναι μαζί μια βαθιά ρομαντική ιστορία αγάπης, ένα φιλμ ενηλικίωσης, μια παραβολή για την απώλεια, μια σειρά από σκέψεις για την βαρύτητα και την καπιεστική δύναμη της μνήμης, ένας στοχασμός πάνω στην ελεύθερη βούληση και την μοίρα, ένα γλυκόπικρο ποίημα για την ανάγκη να ανήκεις: σε έναν κόσμο, σε μια πόλη, σε κάποιον άλλο, σε ένα σώμα. Μια ταινία τόσο όμορφη όσο τα σκίτσα της και τόσο απροσδόκητη όσο η αλλόκοτη ιδέα που την γέννησε.
Ενα φιλμ που αξίζει να ανακαλύψετε.
