Η «παλιομοδίτικη» ποιότητα, στη φωτογραφία, τα εφέ αλλά και την ίδια τη δράση, είναι ξεκάθαρη στην ταινία - σκηνοθετημένη, άλλωστε, από τον Τομ Χάρπερ, μια όχι αδιάφορη υπογραφή, με παρελθόν στο σινεμά («Η Γυναίκα με τα Μαύρα 2», «Wild Rose», «Οι Αεροναύτες»), και στην τηλεόραση («Peaky Blinders» μεταξύ άλλων).
Κι αυτό είναι περίπου το μόνο στοιχείο που παραμένει ξεκάθαρο ως το τέλος.
Η Ρέιτσελ Στόουν είναι νεόκοπη πράκτορας της MI6, με ειδίκευση στο hacking. Είναι δεμένη με την ομάδα της, τον γλυκούλη γατόφιλο εξπέρ της οδήγησης Μπέιλι, τη δυναμική μετρ των πολεμικών τεχνών Γιανγκ, τον κομψό, απόμακρο Πάρκερ - μ' αυτόν... λίγο πιο δεμένη. Την ίδια ώρα και κρυφά από την ΜΙ6, η Ρέιτσελ είναι το αστέρι του Charter, μιας μυστικής διεθνούς οργάνωσης πρακτόρων που πολλοί θεωρούν αστικό μύθο, μιας ομάδας ανθρώπων που διαχειρίζονται την Καρδιά - Heart, ένα αδιανόητα εξελιγμένο λογισμικό που χακάρει τα πάντα. Δεν μας νοιάζει αν τα «πάντα» είναι συνδεδεμένα, η Heart μπορεί. Το ίδιο κι ο χειριστής της, ο Βαλές Κούπα (τα μέλη του Charter έχουν παρατσούκλια από την τράπουλα, συγχέοντας ακόμα περισσότερο το ποιος είναι τι), που κουνάει τα χέρια του στον αέρα και σχηματίζει ψηφιακές εικόνες, διαγράμματα, διαδρομές, που μπροστά του είναι άυλα αλλά στην αληθινή ζωή παίρνουν σάρκα και οστά και λαμαρίνες και κινητήρες - μιλάμε για τόσο προχωρημένο πρόγραμμα!
Από τις Αλπεις, η ταινία θα οδηγηθεί στο Λονδίνο κι από εκεί στη Βαρκελώνη και στην Ισλανδία, για να είναι κοσμοπολίτικη όπως επιβάλλει το είδος. Θα σκηνοθετήσει καταδιώξεις, με μηχανές, βανάκια, τρένα, ακόμα και μία όπου η Ρέιτσελ πετάει επί ώρα και, λες, χειρίζεται τα ρεύματα στο κενό, φορώντας μια ολόσωμη φόρμα-νυχτερίδα που κανέναν άλλον άνθρωπο πλην της Γκαλ Γκαντότ δεν θα μπορούσε να κολακεύει.
Η ανατροπή έρχεται περίπου στο ένα τρίτο της δίωρης ταινίας κι από εκεί συνεχίζει ως το φινάλε απόλυτα προβλέψιμα, χωρίς να ξεχνά και τις ρετρό αναφορές, από τους Fleetwood Mac ως τους ψυχροπολεμικούς κώδικες ως το ποιοι είναι οι Ρηγάδες της οργάνωσης, ας μην κάνουμε spoiler.
Κι έτσι περνούν τα 122 λεπτά, με φορσέ αναφορές στον τίτλο της ταινίας (επιπέδου «so, I have to listen to the Heart...»), μια απόπειρα προώθησης της γυναικείας ενδυνάμωσης που μένει απλώς στην επιλογή των ηρωίδων, με ίχνη χημείας μεταξύ Γκαντότ και Ντόρναν που εξατμίζονται πολύ γρήγορα, με σούρτα φέρτα χωρίς λόγο και με μια σεναριακή απλοϊκότητα που σε κάνει να πιστεύεις πως όπου να 'ναι θα εμφανιστεί κι ο Τζόκερ να σπάσει πλάκα.
Η Γκαλ Γκαντότ είναι από τις ομορφότερες γυναίκες που εμφανίζονται στο σύγχρονο entertainment και, όπως έχει ήδη αποδείξει, μπορεί ωραιότατα να σταθεί ως ηρωίδα δράσης. Αλλά σίγουρα το «Heart of Stone» δεν είναι ένα σημαντικό σκαλοπάτι στην πορεία της, ούτε και σ' αυτή του Netflix, άλλωστε - άντε οριακά να είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα στο καλοκαιρινό μπαλκόνι.
