Ακόμη κι αν φοβάστε τα ύψη και νιώθετε τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών σας να μουδιάζουν κάθε φορά που κοιτάζετε το κενό, μοιάζει αδύνατο να μην απολαύσετε το θέαμα που προσφέρουν οι «Αεροναύτες» ακόμη κι αν οι περιπέτειες των ηρώων του σε ένα τεράστιο αερόστατο ψηλά στον ουρανό σας κάνουν συχνά να κρατήσετε την αναπνοή σας.
Το φιλμ του Τομ Χάρπερ ο οποίος έχει λειάνει την τεχνική του σε πετυχημένες σειρές της βρετανικής τηλεόρασης και αποδείξει πως ξέρει να κάνει feelgood σινεμά με το «Wild Rose», είναι φτιαγμένο για να προσφέρει μια πλούσια δόση ομορφιάς και κινηματογραφικής ψυχαγωγίας για ένα όσο το δυνατον πιο ευρύ κοινό. Γιατί ακόμη κι αν η ταινία δεν αποφεύγει να ρίξει μια ματιά σε λίγο πιο σκοτεινές θεματικές όπως αυτές της απώλειας ή της εμμονής, το αποτέλεσμα φυσικά ικανοποιεί τους θεατές που ακόμη και στην πιο επικίνδυνη περιπέτεια, θέλουν το φινάλε να δικαιώνει τους ήρωές του, στην παράδοση ενός σινεμά που θυμίζει τις πιο γνώριμες διδαχές του παλιού χόλιγουντ ή της κλασικής Disney.
Οι «Αεροναύτες» είναι ένα αμάλγαμα αληθινής ιστορίας και μυθοπλασίας, με τον χαρακτήρα του Εντι Ρεντμέιν, να είναι βασισμένος στον υπαρκτό επιστήμονα Τζέιμς Γκλέισερ (ακόμη κι αν στην πιο υψιπετή του πτήση δεν ήταν φιλόδοξος νεαρός, ούτε είχε μια γυναίκα πιλότο), ενώ αυτός της Φελίσιτι Τζόουνς, η Αμέλια Ρεν υπάρχει μόνο στο πλαίσιο της ταινίας ακόμη κι αν μοιάζει να απηχεί αυτόν της γαλλίδας αεροναύτη Σοφί Μπλανσάρ, η ζωή (κι ο θάνατος) της οποίας δεν ήταν τίποτα λιγότερο από συναρπαστική.
Οι δυό τους είναι η επιτομή των αντίθετων (που έλκονται ακόμη κι αν δεν το παραδέχονται) και θα βρεθούν στο ίδιο καλάθι ενός αερόστατου για εντελώς διαφορετικούς μα εξίσου επίμονους λόγους. Εκείνη για να ξεπεράσει την προηγούμενη μοιραία της πτήση που κατέληξε στον θάνατο του συζύγου της κι εκείνος για να αποδείξει σε ένα συντηρητικό επιστημονικό κατεστημένο ότι η μετεωρολογία δεν είναι μαντική αλλά επιστήμη.
Το φιλμ ξεκινά με μια σχεδόν ακαταμάχητη σεκάνς λίγο πριν την απογείωση του αερόστατου που μας συστήνει τους ήρωες και σκιαγραφεί τους χαρακτήρες τους με εξαιρετικά επιτυχημένο τρόπο και αποσαφηνίζει τον τόνο και το ύφος της ταινίας προσφέροντας μας εκεί και την πρώτη γεύση από το είδος της περιπέτειας που επιφυλάσσει για τη συνέχεια: η Αμέλια πετά την Πόουζι, το πιστό της σκυλάκι από το αερόστατο προς έναν βέβαιο θάνατο, μόνο και μόνο για να προσγειωθεί ζωντανό μπροστά στο έκθαμβο πλήθος, χαρή στο χαριτωμένο, σκυλίσιο του αλεξίπτωτο. Από εκεί και πέρα η ιστορία μοιράζει τον χρόνο της στους αιθέρες, στον περιορισμένο χώρο του καλαθιού (αλλά κι έξω από αυτόν) και στην γη, μέσα από flash back που χτίζουν την προϊστορία των ηρώων τους και τους λόγους και τις συνθήκες, τις λεπτομέρειες που τους έφεραν στο σημείο που βρίσκονται.
Κι αν η ζωή τους στο έδαφος μοιάζει απαραίτητη προϋπόθεση για να τους κατανοήσεις, η ταινία αναμφίβολα βρίσκει τον ρυθμο της και τον αληθινό της λόγο ύπαρξης ψηλά στον ουρανό, γεμίζοντας την οθόνη με υπέροχες εικόνες που έχουν γεννηθεί από έναν συνδυασμό εντυπωσιακών ειδικών εφέ αλλά και αληθινών αιθέριων τοπίων, και από χορταστικές δόσεις αγωνίας και κινδύνου πολλές από τις οποίες έχουν κτηματογραφηθεί σε ένα αληθινό αερόστατο που κατασκευάστηκε και πέταξε στ΄αλήθεια για τις ανάγκες του φιλμ.
Σχεδόν συγκινητικά παλιομοδίτικο το φιλμ του Χάρπερ είναι μια από εκείνες τις ρομαντικές περιπέτειες που δεν φοβούνται να πάρουν τον χρόνο τους ούτε να φλερτάρουν με την απουσία της δράσης. Αντίθετα οι «Αεροναύτες» αποζητούν να ανακαλύψουν στιγμές απροσδόκητης ομορφιάς και ποίησης μέσα από μια ιστορία που δεν κρύβει το πόσο θέλει να σε γοητεύσει και που παρά την γνώριμη σεναριακή και συναισθηματική διαδρομή που ακολουθεί, στο μεγαλύτερο μέρος της το κατορθώνει με το παραπάνω.
