Η τριλογία ταινιών τρόμου της Λι Τζάνιακ «Οδός Τρόμου», βασισμένες στην ομότιτλη σειρά βιβλίων του Ρ. Λ. Στάιν, φτάνει στο τέλος της. Και μπορεί με το δεύτερο μέρος να παραπάτησε λιγάκι αλλά εδώ, όχι μόνο καταφέρνει να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στο gore και την μυθολογία που χτίζει, αλλά μέσα σε όλα αυτά να μας παρουσιάσει μια ενδιαφέρουσα και σφιχτοδεμένη ιστορία γεμάτη από καλογραμμένους χαρακτήρες, η οποία κρατάει για πάνω από 300 χρόνια.
Συνεχίζοντας ακριβώς εκεί που σταμάτησε το δεύτερο μέρος, η Ντίνα μεταφέρεται στο 1666, εκεί ακριβώς που ξεκίνησαν όλα, μπαίνοντας στο σώμα της Σάρα Φίερ και να ζήσει τις τελευταίες μέρες της. Εκεί θα ανακαλύψει όλα όσα συνέβησαν πριν τον θάνατο της Φίερ αλλά και την πραγματική αλήθεια για την κατάρα που μαστίζει όλα αυτά τα χρόνια το Σεϊντισάιντ.
Οι δυο προηγούμενες ταινίες δεν έκρυψαν ούτε στιγμή τις επιρροές τους από άλλες slasher ταινίες, όπως το «Scream» και το «Παρασκευή και 13». Το «1666» μοιάζει σαν να ακολουθεί, για ένα μεγάλο μέρος τουλάχιστον, την δική του πορεία. Ναι, υπάρχουν αναφορές στο folk horror όπως π.χ. το «The Witch» του Ρόμπερτ Εγκερς, αλλά η Τζάνιακ τις μετριάζει αρκετά από τις προηγούμενες φορές περισσότερο ως θεματικές οντότητες που εξυπηρετούν διάφορα σημεία παρά καλύπτουν ολόκληρη την ταινία, δημιουργώντας έτσι ένα έργο που έχει τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα.
Παίρνοντας το κλασικό σενάριο για το κυνήγι μαγισσών, αντλεί εικόνες και αρκετά στοιχεία από το τώρα, λέγοντας μια ιστορία γεμάτη αλληγορία για την ενηλικίωση και την σεξουαλική αφύπνιση συνδυάζοντας τα με τον τρόμο του αγνώστου, την σκληρότητας της πατριαρχικής κοινωνίας αλλά και τον ασταμάτητο κύκλο βίας και βαρβαρότητας στις σύγχρονες κοινωνίες. Κι όλα αυτά η Τζάνιακ τα φέρνει πίσω στο μέλλον, στο 1994, για να τα ξορκίσει και να δώσει το δικό της αιματηρό φινάλε.
Χρησιμοποιώντας τους ηθοποιούς από τις προηγούμενες ταινίες για να κρατήσει μια αίσθηση οικειότητας ανάμεσα στα τρία κεφάλαια της ιστορίας της, με την χημεία τους κι εδώ να παραμένει δυνατή, κι ενώ συνεχίζει να συνδέει όλα τα κομμάτια οι ανατροπές έρχονται συχνά σχεδόν προγραμματισμένες. Μικρό το παράπτωμα εδώ μιας και η Τζάνιακ συνεχίζει να χτίζει μια απόκοσμη ατμόσφαιρα τρόμου με αυτοπεποίθηση σε κάθε σκηνή, ακόμα και στις πιο απλές στιγμές, όπως στην αρχική σκηνή με το γουρούνι, αλλά και μέχρι τη μεγάλη τελική αναμέτρηση στο φινάλε.
Είναι δύσκολο κι άδικο το να ξεχωρίζεις της σειρά αυτή ως τρεις ξεχωριστές ταινίες, αλλά η «Οδός Τρόμου: 1666» τελειώνει το ταξίδι αυτό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που μπορεί να μοιάζει διαφορετικό από τα προηγούμενα κεφάλαια, αλλά χωρίς να προδίδει την ιστορία και στους χαρακτήρες της. Και όλα αυτά τα κάνει με τον πιο διασκεδαστικό κι ευφάνταστο τρόπο, κάτι που για το συγκεκριμένο είδος είναι ένα πραγματικά μεγάλο εύσημο.
