Ακολουθούμε την Barbie και τις τρεις αδερφές της, τη Σκίπερ, τη Στέισι και την Τσέλσι στην επιστροφή τους στην πόλη που γεννήθηκαν και σε νέες μυστηριώδεις περιπέτειες που θα ζήσουν μαζί με τα αξιολάτρευτα κουτάβια τους. Ψάχνοντας στη σοφίτα της γιαγιάς τους, μεταξύ άλλων αναμνηστικών ενθυμίων, βρίσκουν έναν παλαιό χάρτη, που θεωρούν ότι θα τις οδηγήσει σε έναν από καιρό καλά κρυμμένο θησαυρό, κάπου στην πόλη. Τα τέσσερα κορίτσια μαζί με τα κουτάβια τους ξεκινούν για ένα συναρπαστικό κυνήγι θησαυρού και καταλήγουν να ανακαλύψουν πως τον πλέον ανεκτίμητο θησαυρό τον έχουν ήδη αποκτήσει και δεν είναι άλλος από τη μεταξύ τους αγάπη και τις στιγμές ξεγνοιασιάς και γέλιου που μοιράζονται!
Κανονικά δεν έχει πια νόημα να γράφει κανείς κριτική για τις ταινίες της Barbie.
Οχι ότι είχε νόημα από την αρχή που ξεκίνησε αυτό το (ο Θεός να το κάνει) προσχολικό trend που επισκέπτεται τις αίθουσες σε τόσο τακτά διαστήματα, που μέχρι να προλάβεις να χωνέψεις το «Barbie, Η Πριγκίπισσα & Η Ροκ Σταρ» (που βγήκε στις αίθουσες μόλις στα τέλη Αυγούστου) βρίσκεσαι ξαφνικά αντιμέτωπος με μια νέα περιπέτεια.
Και όχι απλή περιπέτεια, αλλά κουταβοπεριπέτεια, αφού εδώ δεν αρκεί η Barbie για να ολοκληρωθείς ως θεατής, αλλά προστίθενται οι χαριτωμένες «αδελφούλες» της και σαν μην έφτανε αυτό να σου και τέσσερα τρισχαριτωμένα κουταβάκια που κάνουν τις τσιρίδες να ενώνονται με τα γαβγίσματα σε μια πανδαισία ενοχλητικών θορύβων που αντέχεις μόνο αν έχεις δουλέψει κάποτε νηπιαγωγός ή έχεις κατεβάσει κάνα ποτηράκι.
Το γεγονός πως η λογική ενός χαμένου θησαυρού και ενός οικογενειακού μυστικού που θα ενώσει τους δεσμούς των κοριτσιών λειτουργεί μέσα στα ισχνά αφηγηματικά πλαίσια μιας τέτοιας ταινίας, έχει ίσως λίγη σημασία. Αφού εδώ, όπως και σε όλες τις προηγούμενες (φανταζόμαστε και τις επόμενες) ταινίες της Barbie, αυτό που μετράει είναι να φαίνονται όλα μοντέρνα και σύγχρονα αλλά με έναν παλιομοδίτικο τρόπο.
Εξ ου και το μυστήριο λύνεται χωρίς πολλά πολλά, με έμφαση στη χαρά της αναζήτησης και στην τσιμεντοποίηση της φιλίας, της αγάπης και όλων των καλών συναισθημάτων που αργά ή γρήγορα – όσο και αν δεν το πιστεύεις – θα σε οδηγήσουν στο χαμένο θησαυρό (που φυσικά είναι αυτό που βρίσκεται μέσα σου, φιλενάδες για πάντα, γιαγιά είσαι η καλύτερη και τέτοια...).
Σε πιο family εκδοχή από τα πιο κοριτσίστικα προηγούμενα φιλμ, το «Η Barbie – είναι αδύνατον να θυμηθείς τον τίτλο – κάτι με κουταβάκια», αφορά για ακόμη μια φορά αποκλειστικά και μόνο το target group του (που φανταζόμαστε ακολουθεί πιστά κάθε νέα περιπέτεια, κουταβό ή όχι) και τον ισολογισμό της Mattel, μας βρίσκει παντελώς αναρμόδιους και πτώματα από την παρακολούθησή του.
Eυτυχώς δεν έχει τραγούδια – παρά μόνο ένα στους τίτλους τέλους, όταν πια είναι πολύ αργά για να κλείσεις τα αυτιά σου και ίσως να αναρωτηθείς πως γίνεται σε κάποια αίθουσα δίπλα σου, μικρό μου παιδί, να παίζει την ίδια ώρα (ναι, μεταγλωτισμένο), το «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» και εσύ να ασχολείσαι με (ούτε καν καλοσχεδιασμένα) κουτάβια;
[Σε κάνα μήνα, τα ξαναλέμε (μάλλον...)]
