H «Λαίδη Μάκμπεθ» δεν είναι η τυπική ηρωίδα της βικτοριανής εποχής όπως τη γνωρίζουμε πρώτα από τη λογοτεχνία και μετά από το σινεμά. Στην ταινία του ερχόμενου με θεατρική προϋπηρεσία Γουίλιαμ Ολντρόιντ, το βιβλίο του Νικολάι Λέσκοφ «Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ» που γράφτηκε το 1865 μεταφέρεται στο μέλλον αλλά κυρίως σε ένα άχρονο παρόν, θέλοντας να μιλήσει με σαφείς όρους για τον τρόπο με τον οποίο μια γυναικά στέκεται με σθένος απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία.
Στο Flix, ο Γουίλιαμ Ολντρόιντ εξομολογείται όλα όσα τον γοήτευσαν σε μια ιστορία σκοτεινή όσο και η εποχή μας, προσπαθεί να ανακαλύψει τη μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στο σινεμά και το θέατρο και αποκαλύπτει το σινεμά που αγαπάει.
Με γοήτευσε η ιστορία αυτής της γυναίκας. Η ιστορία του βιβλίου, αλλά και του σεναρίου που υπογράφει η Αλις Μπιρτς είναι φανταστική. Συνήθως οι ηρωίδες αυτής της εποχής στη λογοτεχνία ή το σκάνε ή αυτοκτονούν ή υποφέρουν σιωπηλά. Η Κάθριν αντιστέκεται. Βρήκα το χαρακτήρα της τόσο προκλητικό που ήθελα οπωσδήποτε να πω την ιστορία της.
Κάποιος που βλέπει την ταινία μπορεί να αντιληφθεί πως παρόλο που διαδραματίζεται το 1865, μιλάει για το σήμερα. Υπάρχουν γυναίκες σε μέρη του κόσμου που ζουν σε καταστάσεις που δεν διαφέρουν πολύ από αυτές της ταινίας. Γυναίκες που είναι παγιδευμένες σε συμβάσεις. Γυναίκες που δεν έχουν φωνή, ανεξαρτησία. Γυναίκες που υποφέρουν και θέλουν να αντισταθούν και να διεκδικήσουν τη θέση τους στον κόσμο. Ο αγώνας αυτός συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.
Η ηρωίδα μου είμαστε όλοι εμείς. Μπορεί να είμαστε παγιδευμένοι σε ιδεολογίες, ρητορικές, σχήματα και συστήματα που μας εγκλωβίζουν και μας απαγορεύουν να είμαστε ανεξάρτητοι, αλλά πρέπει να αντιστεκόμαστε. Ναι ο κόσμος σήμερα που ζούμε είναι σκοτεινός, αλλά υπάρχουν ομάδες ανθρώπων, το ίδιο κάνει και η τέχνη, που αντιστέκονται.
Το να μπορείς να πεις μια ιστορία με τρόπο αρχετυπικό, οικουμενικό, που να αφορά κάθε εποχή και κάθε άνθρωποι - αυτό είναι που ορίζει το καλό σινεμά.
Η πραγματική διαφορά ανάμεσα στο θέατρο και το σινεμά είναι το που θα βάλεις την κάμερα. Στο θεάτρο σκηνοθετείς και στη συνέχεια πρέπει να επιλέξεις που θα στέκονται οι ηθοποιοί. Σαν σκηνοθέτης αφήνω πολύ ελευθερία στους ηθοποιούς στο θέατρο, οπότε είναι πλέον θέμα του θεατή προς τα που θέλει να κοιτάξει. Κάνοντας σινεμά αυτό που έπρεπε να διδάξω στον εαυτό μου είναι να πάρει μόνος του την απόφαση που θα κοιτάξει ο θεατής και για ποιο λόγο. Αυτό ήταν και το πιο δύσκολο πράγμα απ' όλα.
Δεν ήθελα καθόλου να καταλήξω με μια ταινία που θα έμοιαζε με κινηματογραφημένο θέατρο. Ετσι προσπάθησα να εμπιστευτώ όλους τους συνεργάτες μου - κυρίως τον διευθυντή φωτογραφίας και τον μοντέρ μου - ώστε να εξασφαλίσω ότι η ταινία θα ήταν κινηματογραφική παρόλο που διαδραματίζεται σε έναν και μόνο χώρο.
Με ενδιαφέρει πάντοτε το κοινό να συμμετέχει στην ταινία. Να νιώθει και αυτό εγκλωβισμένο μαζί με τους ήρωες και να αναζητά τις απαντήσεις μαζί με εμάς. Η εμπειρία του σινεμά πρέπει να συνεχίζεται σε μια μεγαλύτερη συζήτηση όταν πια η ταινία έχει τελειώσει. Αυτό είναι το σινεμά που μου αρέσει, αυτό που σου θέτει μια ερώτηση και σε αφήνει ελεύθερο να βρεις την απάντηση που σου ταιριάζει.
