Αν δεν ξέρεις τους The Cure θα στοιχημάτιζες ότι είναι αυτό το συγκρότημα που κάθε σκηνοθέτης σκέφτεται όταν γυρίζει μια ρομαντική κομεντί και χρειάζεται ένα μελωδικό τραγούδι για να ντύσει μια από τις εμβληματικές σκηνές του. Κάτι που να φέρνει λίγο από την αθωότητα των 80s, κάτι που να είσαι σίγουρος ότι έχεις ακούσει όταν ήσουν έφηβος αλλά που δεν σταματάει να παίζει και σήμερα στο ραδιόφωνο, ένα δυνατό tune με στίχο που σου μένει και ρεφρέν που μπορείς να σιγοψιθυρίσεις ακόμη και όταν η ταινία έχει τελειώσει...
Κάπως έτσι, το «Just Like Heaven» από το «Kiss me, Kiss Me, Kiss Me» του 1987 και το «Friday I'm in Love» από το «Wish» του 1992, είναι τα δύο τραγούδια που θα συναντήσει κανείς περισσότερο στη «φιλμογραφία» των The Cure - εκεί όπου δεσπόζουν οι ρομαντικές κομεντί (περισσότερες από 20) και όχι στην πραγματικότητα κάποια πολύ μεγάλη σκηνή όπου δικαιώνει το μύθο του βρετανικού συγκροτήματος.
Τον Απρίλη του 1980, στο πρώτο τους ταξίδι στην Αμερική
Ο Ρόμπερτ Σμιθ στην Αθήνα το 1985
Οι The Cure στα τέλη της δεκαετίας του '80
Γιατί, αν ξέρεις (και αγαπάς) τους Cure, φυσικά λατρεύεις το «Just Like Heaven» και το «Friday I'm in Love», αλλά ξέρεις πως το «Lovesong» δεν είναι το μόνο αριστουργηματικό κομμάτι από το «Disintegration» και πηγαίνοντας πίσω στη δισκογραφία τους πλησιάζεις όλο και περισσότερο τον πυρήνα της goth-ποπ υπαρξής τους, αυτής που τους θεμελίωσε ως τους πιο δημοφιλείς από τη γενιά τους, και, μεταξύ μας, μια από τις πιο αυθεντικές μπάντες που ξεπήδησαν ποτέ από το μεγάλο κύμα του new wave και του post punk των 80s.
Ο Σον Πεν (ως alter ego του Ρόμπερτ Σμιθ) στο «This Must Be the Place» του Πάολο Σορεντίνο (2011)
Εχοντας γράψει πρωτότυπα τραγούδια για το σινεμά, έχοντας δανείσει σχεδόν όλο το songbook τους σε τηλεόραση και ταινίες, έχοντας εμπνεύσει στιλιστικά τουλάχιστον έναν κινηματογραφικό ήρωα - τον Σον Πεν στο «This Must Be the Place» του Πάολο Σορεντίνο (δεν ακούγεται ούτε ένα τραγούδι των The Cure) και έχοντας γίνει ringtone στην ίδια ταινία που η πρωταγωνίστρια θα αστειευτεί με το όνομά τους (είναι ρομαντική κομεντί και είναι το «Nick and Norah's Infinite Playlist» του 2008), οι The Cure, που χωρίς το The απλά δεν υπάρχουν, θα ήταν κινηματογραφικοί ακόμη και για το βίντεο κλιπ του «Lullaby» ή για κάθε υπέροχο τραγούδι τους που μοιάζει να έχει γραφτεί για μια φανταστική ταινία που ίπταται του ονείρου και του εφιάλτη για να αποκαλύψει το φως που κρύβεται ακόμη και στην πιο σκοτεινή ιστορία.
Ακούστε: Ο Pepper 96.6 θυμάται και θυμίζει 15 από τα πιό σημαντικά τραγούδια των Cure και τις ιστορίες που τα ακολουθούν, τις σημαντικότερες στιγμές στην 40χρονη καριέρα τους, σε ένα αφιέρωμα από το Σαββατο 13 μεχρι και την Τρίτη 16 Ιουλίου.
Fascination Street στο «Lost Angels» του Χιου Χάτσον (1989)
Ενα από τα πιο σπουδαία τραγούδια του σπουδαίου άλμπουμ των The Cure ακούγεται στο φιλμ του Χιου Χάντσον που το 1984 είχε σκίσε με τους «Δρόμους της Φωτιάς» και μετά από σειρά βίντεο κλιπ εμπιστεύτηκε τον Ντόναλντ Σάδερλαντ και τον Ανταμ Χόροβιτς των The Beastie Boys για ένα indie ξεχασμένο (και ελαφρώς υποτιμημένο) φιλμ που έφτασε μέχρι το Φεστιβάλ Καννών και περισσότερο από ταινία μοιάζει με κασέτα από τις πιο ωραίες μουσικές της εποχής. Το «Fascination Street» ακούγεται στο παρακάτω βίντεο μετά το 13ο λεπτό.
Burn στο «The Crow» του Αλεξ Πρόγιας (1994)
Η τραγική ιστορία του «The Crow» με τον αιφνίδιο θάνατο του Μπράντον Λι στη διάρκεια των γυρισμάτων, συνδέθηκε και με το κεντρικό τραγούδι για την ταινία που έγραψαν οι The Cure, μετά την άρνηση των New Order να διασκευάσουν ειδικά για το φιλμ το «Love Will Tear Us Apart» των Joy Division. Ο Ρόμπερτ Σμιθ γράφει, τραγουδάει, απλώνει την κοσμοθεωρία του τέλους: Don't talk of worlds that never were / The end is all that's ever true / There's nothin' you can ever say / Nothin' you can ever do.
The Dredd Song στο «Judge Dredd» του Ντάνι Κάνον (1995)
Ενα από τα πιο όμορφα τραγούδια των The Cure, εμπνευσμένο από την αυθεντική ατμόσφαιρα του κόμικ, αταίριαστα ρομαντικό με την ταινία του Ντάνι Κάνον για την οποία γράφτηκε. Ούτε να το φανταστεί ο Σιλβέστερ Σταλόνε, όταν έμπαινε μέσα στη στολή του Δικαστή για μια από τις μεγάλες αποτυχίες του.
More than This στο «X-Files» του Ρομπ Μπόουμαν (1998)
Γράφτηκε ειδικά για την περίσταση και περιλαμβάνεται σε ένα άλμπουμ που βγήκε με τραγούδια γραμμένα για αλλά και εμπνευσμένα από την ταινία που βασίστηκε στη διάσημη τηλεοπτική σειρά.
Watching me Fall στο «American Psycho (2000)
Το τραγούδι που γράφτηκε μετά από την εμπειρία του Ρομπερτ Σμιθ με το φάρμακο που τον βοήθησε να ξαναπετάξει με αεροπλάνο ακούγεται στους τίτλους της ταινίας με τον Κρίστιαν Μπέιλ, ιδανικά ρεμιξαρισμένο από τους The Underdog. Χωρίς το ρεμίξ βρίσκεται κανονικά στο «Bloodflowers» του 2000.
Mint Car στο «A Lot Like Love» του Νάιτζελ Κόουλ (2005)
Το τραγούδι που έσωσε την ποπ υπόληψη του «Wild Mood Swings» του 1996 ακούστηκε στο «Loser» της Εϊμι Χέκερλινγκ το 2000 και σε αυτήν εδώ τη ρομαντική κομεντί με τον Αστον Κούτσερ και την Αμάντα Πιτ.
Six Different Ways στο «The Rules of Attraction» του Ρότζερ Αβαρι (2006) και «It» του Αντι Μουσιέτι (2017)
Από το «Head on the Door» του 1985 έρχεται το τραγούδι που ντύνει τη γνωριμία με τους ήρωες του «The Rules of Attraction» από το 2005 και μια απολαυστική σκηνή του «It». Ακριβώς στο πνεύμα της εποχής.
Plainsong στο «Marie Antoinette» της Σοφία Κόπολα (2006) και στο «Ant-Man» του Πέιτον Ριντ (2015)
Το τραγούδι που ανοίγει το «Disintegration» αποθεώνεται στην εξτραβαγκάντζα της Σοφία Κόπολα και το υπερηρωικό αφιερωμένο στα 80s σύμπαν του μικροσκοπικού «Ant-Man». Θα άξιζε να ακουστεί ολόκληρο και σε κάποια σκηνή κάποτε...
Just Like Heaven στο «Adventureland» του Γκρεγκ Μοτόλα (2009) και το «The Beach Bum» του Χάρμονι Κορίν (2019)
Από τα πιο διάσημα τραγούδια των The Cure, αυτό που ο Ρόμπερτ Σμιθ θεωρεί ένα από τα πιο δυνατά τους και το πρώτο που έκανε επιτυχία στην Αμερική, είναι σχεδόν αυτό που έχει χρησιμοποιήθεί περισσότερο στην τηλεόραση και το σινεμά. Μουσικό θέμα έμπνευση για το «Just Like Heaven» του Μαρκ Γουότερς από το 2005, ακουγόταν στους τίτλους τέλους, ενώ στους τίτλους τέλους του «Gringo» του Νας Ετζερτον από το 2018 ακούγεται διασκευασμένο από τους Gabriel Flores y su Mariachi Internacional. Εδώ το ακούτε σε δύο στιγμές του που αξίζουν αναφοράς.
The Funeral Party στο «Lawrence Anyways» του Ξαβιέ Ντολάν (2012)
Ενα από τα αριστουργήματα του «Faith» από το 1981 παίζει σε μια σκηνή κλαμπ στην τρίτη ταινία του Ξαβιέ Ντολάν. Ωραία επιλογή.
Ειδική μνεία φυσικά στο «Boys Don't Cry» που ακούγεται στην ομότιτλη ταινία του 1999 μέχρι το «Io e Te» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και το «The Wedding Singer» του, στο «In Between Days» που ακούγεται, ανάμεσα σε άλλα, στο «Grosse Point Blank» του Τζορτζ Αρμιτράζ από το 1997, στο «Career Girls» του Μάικ Λι που είναι γεμάτο από τραγούδια της πρώτης φάσης των The Cure (από το «The Upstairs Room» μέχρι το «The Caterpillar» και το «Just One Kiss»), στο «Friday I'm in Love» που ακούγεται από το «He's Just Not That Into You» του 2009 μέχρι το «50 First Dates» του 2004 και το «About Time» του 2013 και στο «Lovesong» όπως το ακούμε στην «Ανυπακοή» του Σεμπάστιαν Λέλιο από το 2018.
Και κάτι ακόμη: Ενα ringtone και μια συζήτηση για την ουσία του ονόματος The Cure στο Nick and Norah's Infinite Playlist του Πίτερ Σόλετ (2008)
Ακούστε: Ο Pepper 96.6 θυμάται και θυμίζει 15 από τα πιό σημαντικά τραγούδια των Cure και τις ιστορίες που τα ακολουθούν, τις σημαντικότερες στιγμές στην 40χρονη καριέρα τους, σε ένα αφιέρωμα από το Σαββατο 13 μεχρι και την Τρίτη 16 Ιουλίου.
Οι The Cure θα εμφανιστούν στο Eject Festival στην Πλατεία Νερού την Τετάρτη 17 Ιουλίου
